Предыдущая публикация
Հայֆիլհարմոնիայի մեծ դահլիճում (ներկայիս Արամ Խաչատրյանի համերգասրահում) կառավարական մակարդակով շուքով նշում են բանաստեղծուհու 60-ամյակը (1979-ին): Հանդիսության վերջում բազմության մի ստվար շերտ մոտենում է, անձամբ շնորհավորում, մաղթանքներ հղում: Նրանց մեջ է լինում նաև Հայաստանի կոմկուսի կենտկոմի երկրորդ քարտուղարներից մեկը: Մոտենալով Կապաուտիկյանին` ասում է.
– Տիկի՛ն Սիլվա, ես շատ եմ սիրում Ձեր պոեզիան: Ափսո՜ս, պաշտոնս թույլ չի տալիս, որ համբուրեմ Ձեր ձեռքը...
Կապուտիկյանը կտրում է խոսքը.
– Բան չկա, ես կսպասեմ...
***
2002-ին էր կարծեմ` կաթվածահար բանաստեղծուհուն տեղափոխում են հիվանդանոց: Օրեր հետո, դեռ ոչ լիովին ապաքինված, բժիշկն ու բուժքույրը թևերն ըկած քայլեցնում են նրան: «Զբոսանքը» տևում է մինչև լվացարանի շեմը, որ իբր նա փորձի ինքնուրույն հոգալ կարիքը: Երեքով փորձում են անցնել շեմը ու լռվում են դռան ու պատի արանքում: Ինչքան փորձում են ազատվել անհարմարությունից, այնքան ավելի հիմնավոր են ամրակայվում «անցակետում»: Մի քանի անգամ երեքով տնքալուց ու շարժվել չկարողանալուց հուսահատ` Կապուտիկյանն ասում է. «Գուցե ես դո՞ւրս գամ»...
Բժիշկն ու քույրը, ծիծաղից թուլանալով, ծիծաղի առաջ բերած ցնցումների շնորհիվ դուրս են պրծնում շեմից` մեկը դեպի սենյակ, մյուսը դեպի լվացարան: Կապուտիկյանը միայնակ, մի կերպ ոտքի վրա մնալով, կանչում է.
– Եթե հենց հիմա ուշքի չգաք, խոստանում եմ հորիզոնական դիրք ընդունել հատակին...
Հ. Գ. Բանաստեղծուհու ծննդյան օրն է:
Լուսանկարում որդու` Արայիկ Շիրազի հետ է:
***
Մեզ չի միացնում այլևս ներկան.
Գալիքն ավելի՜ կնետի հեռու.
Անցյա՛լն է մերը:
Մեր հոգիներում
Հիշատակների Զվարթնոցնե՜ր կան,
Եվ մենք լա՛վ գիտենք`
Անհնարի՜ն է վերականգնելը:
Միայն կարենանք
Անփույթ մի խոսքով,
Մի մութ արարքով
Չեղծե՛լ, չաղարտե՜լ սուրբ խոյակները,
Նրանց պահպանե՛լ միայն կարնենանք,
Որ եթե այցի գնանք անցյալին,
Լուռ ծնրադրելու քարե՜ր ունենանք...
ՆՎԱՐԴԻ ՀԱՌԱՉԸ
Ես՝ Այրարատ քո լեռան պես գամված հողիդ,
Ու հողիդ պես հեզ, համբերող, այլև համառ,
Դարեր անցան, դեռ նայո՜ւմ եմ ճանապարհիդ,
Ե՜կ, ի՛մ հեռու, ի՜մ մոլորյալ:
Ինչպե՞ս բեկվեց անկոր ոգիդ – մարմարե սյո՜ւն,
Ասորուհու հուռութների դեմ՝ կարծրացա՛ծ,
Ինչպե՞ս այդքան փշրվեցիր ու մանրացար,
Դու, ի՛մ արքա, ի՜մ մեծազուն:
Ա՛խ, անհրայրք ու անհրաշք Շամիրամներ
Դար ու դարեր հալածեցի՜ն խորհուրդդ խոր.
Քեզ խլեցին քո պատկերից աստվածակերպ,
Քեզ, ի՛մ վեհազն, ի՜մ լուսավոր:
Ու քայլ առ քայլ, համբույր-համբույր նահանջեցին
Իբր պարտված` առնության դեմ նվաճողիդ.
Հաղթվելո՛վ, հաղթվելո՜վ քեզ հաղթեցին,
Քեզ, ի՛մ մանուկ, ի՜մ միամիտ:
Ու՞ր ես հիմա, ինչպե՞ս գտնեմ պատկերդ սուրբ,
Ո՞ր խժալուր գռեհներից քեզ ետ բերեմ.
Կարմրալապտեր ո՞ր մայթին ես ընկած անշուք,
Դու, ի՛մ հպարտ, ի՜մ հրեղեն:
Տե՛ս, քո դարձի՜ն է սպասում երկիրդ հին,
Գահդ թափուր, մահիճդ փակ ու տունդ որբ,
Ես – սոսկ քեզնո՛վ աշխարհ տեսած քո թագուհին,
Դու – ի՛մ միակ, ի՜մ թագավոր:
Ե՛կ, մայրաշունչ Նվա՜րդն եմ քո ու նո՜ւյնն եմ ես
Խալդ աստըծուց մինչ մեհյան ու եկեղեցի.
Քսանդարյա իմ հավատով մնում եմ քե՜զ,
Եկ, ի՛մ Արա, ի՜մ Գեղեցիկ…
Следующая публикация
Комментарии 2