Предыдущая публикация
Ոչ ոք չի նկատում քո անքուն գիշերները․․․Քո թավալվելը սեփական անկողնում․․․Դեռ մթին ոտքի ելնելը,երկու աշխարհամասերի միջև կիսվելը և ամեն մի կիսագնդում ամբողջապես ներկա մնալը։ Ոչ ոք չի տեսնում քո անվերջ վազքը,ժամերով մտորումները գաղափարի շուրջ․․․Երազները,որոնք նյութականանալու են դատապարտված․․․․Ծանր օրդ չի տեսնում ոչ ոք․․․ Ոչ ոք չի հաշվում, թե քանի անգամ ես հատում օվկիանոսը,ինչպես ես պայքարում քնի դեմ․․․Ինչպես են աչքերդ փակվում անվերջանալի ժամային փոփոխություններից․․․Ինչպես է ապստամբում սեփական մարմինդ,որը չի հասկանում թե այս անգամ,որ ժամային գոտում ես հայտնվել։ Ոչ ոք չի պատկերացնում անգամ,որ տասնյակ ժամեր թռիչքից հետո,դեռ օդանավակայանից վազում ես ձայնագրության,եթերի կամ բեմ՝ ուր հազարավոր մարդիկ են սպասում։ ՈՉ ոք չգիտի թե քանի զանգ ես ստանում ամեն ժամ,քանի նամակ,քանի հաղորդագրություն ու մեկնաբանություն,թե ինչ մարդկանց հետ ես հանդիպում, բանավիճում, պայմանագիր կապում․․․․ Ոչ ոք չգիտի, թե ինչպես են ծանրանում մտքերդ և քեզ քարշ տալիս ձեռագրերի տողերում։ Հաշվե՞լ է արդյոք մեկը, թե քանի տող ես գրում ամեն օր,քանի թերթ կարդում,քանի էջ խմբագրում և քանի ժամ խոսում․․․․ Ոչ ոք չի էլ մտածի,որ մանկություն էլ նոռմալ չունեցար,պատանեկությունդ անիծյալ երթուղայինների մեջ կիսաթեք կանգնած անցավ․․․․ծանր ու սև պայուսակդ ուսիդ․․․ՈՐի մեջ մի ողջ ապագա էր ամփոփված․․․ Ոչ ոք չի նկատել,որ վազքի մեջ էիր սնվում,հարյուր դրամանոց հոթ-դոգը կուլ տալով,Չարենցի գետնանցումում,ուր մշտապես գարշահոտությունն էր ապրում․․․Ոչ ոք չգիտի,որ պատանեկությունդ փոխեցիր արտագաղթի հետ,մերկ ձեռքերով ճանկռեցիր օտար գետինը․․․Չընկճվեցիր ու չվախեցար․․․Սրտիդ թռթիռով տասնամյակներ գլորեցիր ու երազներդ սկսեցիր վայելել․․․ Ոչ ոք չի նկատել,որ մի ամբողջ հավերժություն բացակայել ես,ապրածդ կյանքի առնվազն կեսը եղել հեռու․․․ Որ բացակա ես եղել հարազատներիդ կյանքից,որ չես եղել ծննդյան կամ ամանորի տոնական սեղաններին․․․Որ ծնողներիդ բացահայտել ես ծերության ճանապարհին․․․ՈՒ չես նկատել գոյացող կնճիռները․․․․ Ոչ ոք չգիտի,որ հայելու մեջ նայելով զգացել ես ինչպես ես փոխվում ու ինչպես են ժամացույցի սլակները քեզ հրում ․․․Ոչ ոք չի հաշվել,թե քանի գրկախառնություն ես բաց թողել,որքան ծնողական քնքշանք․․․․Սիրելի աղջկա համբույր․․․Եվ վերջապես ոչ ոք չգիտի,թե որքան ես տառապել,որքան ես ներքուստ լացել և որքան ես կռվել կիսաթաց բարձիդ հետ,որը քո միակ ունկնդիրն էր գիշերային լռության մեջ․․․․ՈՒ սա մի փոքրիկ մասն է միան,որ ոչ ոք այդպես էլ չի նկատել,բայց բավական է որ այսքանից հետո համարձակվես հաջողել,երբ բոլորը ոչ միայն կտեսնեն հաջողությունդ,այլ նաև չարախինդ հարց կտան,թե ունչու՞ և ինչպես՞․․․․ ՈՒ ավարտելով մտորումներս․ կասեմ հետևյալը․․․․ Տեսնել կարող են գրեթե բոլորը,բայց նկատել հատուկենտ մարդիկ։
Հայի Ամերիկյան Օրագիրը
Ռաֆայել Մնացականյան
ԱՄՆ Լոս Անջելես 18.12.2024 ©
Следующая публикация
Комментарии 5