Սլավոնական "ալեհեր, իմաստուն և բարի պապիկի" արտաքինի տակ ծպտված այս նեոֆաշիստը իր կյանքի ավարտին ականատես է լինում Ռուսաստանի ու այլ երկրների համար իր փորած փոսի մեջ գահավիժելուն, ու այժմ էլ ինքնապաշտպանական բնազդով իր տեսության զոհ Պուտինի առաջ արդարանում է, թե ինչու է տապալվել մի ողջ աշխարհաքաղաքական տեսությունը, որը նրա հետադիմական-նեոկայսերական հիվանդ երեևակայության ծնունդն էր, ու որով վարակվեց Ռուսաստանի չեկիստական թևը՝ իշխանության բերելով Պուտինին։ Մեղքն իր մեջ փնտրելու փոխարեն նա Անկարային է մեղադրել է դավաճանության մեջ․ «Էրդողանի համար Սիրիան մի ծուղակ էր: Նա ռազմավարական սխալ թույլ տվեց: Նա դավաճանել է Ռուսաստանին, իսկ ավելի վաղ նա դավաճանել էր Իրանին։ Նա դատապարտված է։ Արդեն մեկնարկել է Քեմալական Թուրքիայի վախճանը: Մենք ցայժմ աջակցում էինք ձեզ։ Այսուհետ դուք կզղջաք»,-ասել է նա:

Միայն մանկամիտը կարող է տուրք տալ նրա հիվանդ երևակայությանը ու այժմ էլ սպասումների ռեժիմի տակ մտնել, թե պետք է կողքից նայել քեմալական Թուրքիայի վախճանին, ինչպես որ նույնպիսի ռեժիմի տակ մտած ու պոռոտախոսությամբ սպասում էին Ռուսաստանի՝ եվրասիական գերտերություն դառնալուն, որը նա գծագրել էր։
1995թ․ նա որպես ռուսական մտքի տիտան՝ Զբիգնև Բժեզինսկու "Մեծ Շախմատային տախտակին" հակադրեց ռուսական աշխարհաքաղաքականության իր տեսությունը, որտեղ նա Ռուսաստանին առաջակում էր ընդունել ձեռնոցն ուб ի թիվս շատ այլ բաների) մեր տարածաշրջանում խաղադրույք կատարել Ադրբեջանի ու Թուրքիայի վրա։ Ոգևորված իր տեսությամբ՝ նա շարունակեց Ռուսաստանի համար զարգացնել Եվրասիականության տեսությունը այն պոստուլատի վրա, որ Ռուսաստանը ոչ թե եվրոպական երկիր է (քաղաքակրթորեն գոնե դա մեծիմասամբ այդպես է), այլ եվրասիական, որն արդեն հող էր նախապատրաստում ոչ միայն հակադրվելու, այլ նաև կտրվելու այն քաղաքակրթական արեալից, որի շնորհիվ Ռուսաստանը ունի այն մշակույթը, ինչ ունի․․․ Այս ամենի ծնունդ էին ոչ միայն Արևմուտք-Ռուսաստան հարաբերությունների աստիճանական խզումն ու հակադրումային բնույթը, այլ նաև Ռուսաստանի արժեքային նահանջը՝ նրա հորինած տեսության հիմքի վրա թվացյալ եվրասիական տնտեսական միության ու այլ "նվաճումների" խորապատկերին։
Այս ամենն էր նախապատմությունը, որ 2008թ․ ձևակերպման փուլ մտավ Արցախյան խնդրով ռուսական կարգավորման տարբերակը, որը նա չգիտես ինչու անվանում էր Մեդվեդևի պլան, ու որի մեկնարկը տրվեց Մայենդորֆյան դղյակում Մեդվեդև-Սարգսյան-Ալիև հանդիպումով ու հայտարարության ընդունմամբ, որտեղ սպանել էին ԼՂ ներկայացուցիչի՝ Սամվել Բաբայանի ստորագրությունը։ Որքան հենց նույն ժամանակահատվածում ինքս զգուշացրեցի Հայաստանի իշխանություններին չմտնել այդ գետը, տգիտությունն ու աթոռը պահպանելու մարմաջը հաղթեցին․․․ Մինչդեռ հենց այդ ժամանակ Դուգինն իր հարցազրույցներում մանրամասն նկարագրում էր այն, ինչը հետագայում անվանվեց Լավրովի պլան, ինչին չհամաձայնեց Հայաստանը՝ 2016թ․ ապրիլին ստանալով քառօրյա պատերազմի նախազգուշացնող կրակոցը, ապա Հայաստանին դրեցին վերջնաժամկետի տակ՝ մինչև 2020թ․ (ինչպես որ 2017թ ՀՀ մի բարձրաստիճան պաշտոնյա բերանից թռցրեց մեր ինստիտուտի փակ քննարկման ժամանակ), ու երբ Հայաստանում իշխանության եկած Փաշինյանի վարչախումբը չընդունեց 2019-ի մայիսին Լավրովի կողմից ուղարկված վերջնագիրը, ստացավ 44-օրյա պատերազմը․․․
Այս ամենը գրում եմ, որովհետև ժամանակին ինձ ու այլոց չհաջողվեց բացատրել, թե ինչպես է մեր դեմ շրջված ռուսական քաղաքականությունը մեր անվտանգային առանցքային հարցերում։ Եվ որտեղ են ակունքները․․․ Իսկ ակունքներում այս տականքն է, ով 2016թ․ քառօրյա պատերազմից հետո ի թիվս մարկովների, այցելել էր Արցախից պոկված տարածքներ "կոնֆերանսի" ու Չոջուխ Մարջանլի գյուղում հավաստելու ռուս-ադրբեջանական նշանդրեքը։
Այս տականքն է, որ այս ամենում հայկական շահերի զոհաբերումը նորմալ էր համարում, ու համարում էր, որ հայերն իրենց "մանրադրամ" չպետք է զգան, որովհետև այդ հողերը մերը չեն ու պետք է գոհ լինենք, որ Արցախում ստանում ենք ռուսական սապոգ, այլ ոչ թե անկախության կարգավիճակ․․․
Ու այս տականքի համար երևի Աստված իսկապես պատիժ է սահմանել՝ ոչ միայն անցած տարիներին տեսնել սեփական դստեր սպանությունը, այլ նաև սեփական "որդու"՝ տեսության վախճանը, որը Ռուսաստանի համար լինելու է մի նոր փլուզում՝ ազդեցության գոտիներից մինչև դաշնակիցներ ու բուն Ռուսաստանը․․․