Предыдущая публикация
СНАЙПЕР-1…
* * *
Мирсоли вилоятда қуролдан отиш бўйича ўтказилган танловда ғолиб бўлиб қайтди. Мамнунлигидан гўё еттинчи осмонда парвоз қила бошлаган йигит қишлоққа кун пешиндан оққандан кейингина кириб келди.
Қишлоқ кўчасида онда-сонда одам кўриниб қолар, атроф деярли жимжит эди. Қишлоққа тобора яқинлашиб келарди-ю, нуқул сакраб қўяр, ҳуштак чалиб, ора-сирада ўзи ёқтирган қўшиқни хиргойи қиларди. Баъзан кикбоксинг, каратэга қатнаб ўрганган усуллари ёдига тушиб, қўлларини мушт қилганча олдиндаги дарахтларга хезланиб қўярди.
Дўкон кўчадан ўтгач, Мирсоли таққа тўхтади. Беихтиёр қошлари чимирилиб, икки кўзини қисди. Анча наридаги ярқираган машинага қараб нималардир дея сўкинди. Ҳойнаҳой нима деб сўкинганини ўзи ҳам эшитиб-эшитмай қолди.
«Бу Содиқ дўкончининг машинаси-ку, — кўнглидан ўтказди Мирсоли яна бир қадам олдинга ташлаб. — Зариналарнинг уйи олдида қанд еяптими? Тағин бир балони бошламоқчими? Аблаҳ! Пасткаш! Унга ўтган сафар айтгандим-ку!..»
Бир маҳал ўнгдаги тор кўчадан синфдоши Маҳмуд пакана чиқиб келаётганини кўрди. Кўрди-ю, жаҳлига жаҳл қўшилиб, ўша томонга зипиллади.
— Ие, ўртоқ, табрикми? — Маҳмуд пакана ҳали яқин келмай оғзининг таноби қочганча қулочини ёзиб юборди. — Агар табрик бўлса…
— Ҳовлиқма, — дея синфдоши рўпарасида тўхтаб машина тарафга ишора қилди Мирсоли. — Анави безбет нима қиляпти у ерда? Биласанми?
Маҳмуд пакана машина томон бир қараб олди-да, елка қисди.
— Билмадим-у, аммо ён қўшнимиз Бибисора хола ойимга гапираётгани қулоғимга чалингандай бўлувди. Менимча Содиқ дўкончи яна Заринага совчи қўйган. Ҳалиги…
— Аблаҳ! — Мирсоли муштларини қаттиқроқ тугиб гезарди. — Унга кўрсатиб қўяман бировнинг хасмига оғиз солишни. Ахир… Маҳмуд, уни севишимни биларди-ку дўкончи! Гапир, ўртоқ! Билармиди-йўқми?
— Биларди албатта, — деди Маҳмуд пакана ер чизиб. — Неча марта огоҳлантиргансан ўзинг. Пули кўп-да барибир! Ҳойнаҳой Заринанинг дадаси Мели оға…
— Ўчир! — пакананинг оғзига кафтини босди Мирсоли. — Тупурдим ўша пулига, тупурдим!
— Сен… Ўртоқ… Нимайди?.. Ҳа, Заринанинг ўзи билан гаплашдингми? Ахир, бир-бирларингни…
— Ҳақсан, — деди бу гапдан сўнг сал пастроқ тушиб Мирсоли. — Заринани топишим керак! Сўраб-суриштиришим шарт!
— Ҳохласанг, синглимга айтаман, зовур бўйига чақириб беради. Нима қилай? Чақиртирайми?.. Вей, ўртоқ, темирни қизиғида босгин-да! Унақамасийдинг-ку! Отни қамчиламайсанми мундай? Ё… Қўрқяпсанми?
— Нима? — Мирсоли бир қадам ортга тисланиб хезланди. — Мен қўрқарканманми? Мен-а?
— Унда бор, гаплаш Зарина билан! Қиз боланинг хоҳиши бўлади барибир! Кейин… Мели оғани биласан, ўлгудай қайсар одам… Бир нарса қилиш керак-да барибир!..
— Чақиртир, — деди Мирсоли. — Синглингга тайинла! Зарина беш минутдан кейин зовур бўйига чиқсин! Таваккал! Агар ваъдасида турмаса… Ҳаммасини ўлдираман!..
Следующая публикация
Нет комментариев