Славутыя БЕЛАРУСЫ--ЛЕГЕНДЫ.

У роліку можна чуць верш Яўгеніі Янішчыц “Добры вечар, землякі!” у выкананні самой паэткі. У якасці відэашэрагу ўзятыя кадры яе родных мясцінаў – вёсак Парэчча, Рудка і Велясніца Пінскага раёна (здымкі 1993 года). Яўгенія Янішчыц – (20 лістапада 1948, – 25 лістапада 1988) – беларуская паэтэса, перакладчыца. Нарадзілася ў вёсцы Рудка Пінскага раёна Брэсцкай вобласці у сялянскай сям'і, бацька – бондар, цясляр, маці – працаўніца калгаса. Сям'я жыла спачатку ў вёсцы Рудка, потым пабудавалі новы дом у вёсцы Велясніца. У 1955 годзе яна пайшла ў першы клас Рудкаўскай пачатковай школы. У чацвёртым класе напісала свой першы верш і прысвяціла яго маці. Пасля заканчэння Рудкаўскай пачатковай школы вучылася спачатку ў Мерчыцкай васьмігодцы, а 9–10 класы скончыла ў Парэцкай сярэдняй школе (Пінскі раён). Самы першы твор прачытала на школьнай вечарыне, прысвечанай Я. Коласу. У снежні 1962 года ў раённай газеце «Палеская праўда» з'явіліся першыя друкаваныя творы Яўгеніі. Вершы 17-гадовай дзяўчыны друкаваліся ў пінскай раённай газеце, у рэспубліканскіх газетах і часопісах. У 1966 годзе, пасля заканчэння сярэдняй школы, Яўгенія Янішчыц паступіла на аддзяленне беларускай мовы і літаратуры філалагічнага факультэта БДУ. Стала дыпламантам беларускага фестывалю творчасці моладзі (1970). Пасля заканчэння ўніверсітэта (1971) пайшла працаваць загадчыцай бібліятэкі ў ЦК ЛКСМБ. У гэтым жа годзе выйшла замуж за беларускага паэта Сяргея Панізніка. Праз пэўны час з'ехала ў Чэхаславакію, дзе муж служыў ваенным журналістам. Аднак хутка вярнулася на радзіму, да маці, і ў 1972 годзе нарадзіла сына Андрэя. Без дапамогі мужа гадавала сына, шлюб у студзені 1976 года быў афіцыйна скасаваны. У 1976 годзе Яўгенія Янішчыц уладкавалася працаваць літкансультантам у «Сельскую газету». У 1981 годзе Яўгенія удзельнічала ў працы XXXVI сесіі Генеральнай Асамблеі ААН. У 1983 годзе яна становіцца загадчыкам аддзела паэзіі часопіса «Маладосць». Трагічна памерла ў 1988 годзе. Тэкст верша “Добры вечар, землякі!”: Як жывецца без мяне, Сонейка-крылацейка? А ў палескай старане Кожны сокал – брацейка. Назбірала мех грахоў Ды ў расу абулася. Колькі зведала шляхоў – Гэтак мне не чулася. …Добры вечар, землякі! Добры вечар, зелена! Тут пазвоньваюць вякі, Нібы мак даспелены. Паўнагрудая кума Празвініць абцасамі. Тут прыдуман нездарма Танец з выхілясамі: Рукавочкам – да рукі, Паяском – да пояса. З вамі разам, землякі, I ў зямлі не боязна!