Предыдущая публикация
💥Қалбим хасрати.
12-қисм.
Гр: 🔥Ҳикоя ва қиссалар🔥
Муаллиф: Назли.
— Тинчликми? Гулҳаё нарсаларини йиғаётган дугонасига ёнига кирди
— Уйимга кетяпман, бу ерда сенгаям оғирлигим тушяпти.
— Ким айтди, оғирлигинг тушяпти деб? Хоҳлаганингча қолавер.
— Йўқ, кета қолай. Нафосат деразадан ташқарига қараб-қараб нарсаларини сумкасига жойлаштирди.
— Соғиндим деб қўя қол. Майли ярашиб олганинг яхши. Уйга келиб-келиб тургин. Кутаман яна.
— Хўп. Нафосат дугонаси билан хайрлашиб машинада кутиб турган Шаҳриёрнинг ёнига борди.
— Нима бўлди? Гулноза Нафосатга қаради.
— Ойи, сиз ҳам билгансиз Нафосатнинг ҳомиласи борлигини. Манам билдим. Билиб қолдим. Дугонасиникида дугонасига ялиниб нарса айтгунча менга айтгани яхши, оғринмасдан олиб келаман. Кейин дугонасининг уйи хавфсиз эмас. Шундан олиб келдим. Иккингиз ҳам яхшилаб тазиримни бердингиз.
— Ажаб бўлсин-да. Гулноза Нафосатни бағрига босди. — Аданг ишда Нафосат мен билан ухлайди, куни билан иш қилганимга чарчаганман, туни билан оёқларимни массаж қилиб чиқади. Аданг бир ойга сафарга кетган, бир ой мен билан ухлайди. Нафосатга айёрона қараб қўйиб — Мен билан ухлайсан-а, қизим -деди
— Албатта, ойижон. Уйгаям сиз учун келдим. Она боладек бўлиб кетган қайнона-келин қўл ушлашиб ошхона томон юришди...
— Ойии, адолат қилинглар, ахир... неча кун шу қизингизнинг ортидан сарсон бўлдим-ку, яна бир ой... адолат қани...
— Adolat isn't here... Нафосат кулганча қаёнасини қўлтиқлаб кириб кетишди...
Орадан кунлар ўтди...
— Сиздан нафратланаман. Тушуняпсизми? Нафратланаман... ўғлингизга шу йўсинда тарбия беряпсиз. Яна бир ками етаклаб келмаганингиз қолди. Олиб келинг униям. Тунда уйига кириб келган эрига арзи ҳол қилди.
— Жим, бошими оғритма. Бориб ухлагин, нимага келмасимдан жанжални бошлайсан.
— Сизда виждон йўғакан. Эссиз сизга кетган умрим. Ачинаман ҳаммасига ачинаман сизга айтган гапларимгаям ҳамма ҳаммасига... Асила йиғлаганча хонасига кириб кетди.
— Ачинсанг кетаман уйдан шуни хоҳлаяпсанми? Кетаман кўнглинг хотиржам бўлсин... орқа ўгириб ўтирган Асила Шамсиддинга қаради.
— Нима қиляпсиз? Нима бизни ўша фоҳишага алмашасизми? Қадримиз йўқми шунчалик. Севиб уйлангансиз-ку. Бизни ҳам қадрланг. Ҳеч бўлмаса болангизни ўйланг.
— Севги ўша вақтда ўтиб кетди... аёлининг гапларига парво қилмай кўчага чиқиб кетди... Яна қайтиб кириб боламни таъминлаб бераман. Ҳечам хавотирга тушма.
— Адаси...
Асила ерга ўтирганча қолди... эшикни қарс этиб очиб чиқиб кетган Шамсиддиннинг қайтиб киришини кутарди...
— Кетаман, тонг отиши билан кетаман сабрим тугади... одам деган ҳам шунақа бўладими? Инсофсиз... эссиз сенга кетган умрим... эссиз шунча кўз ёшларим... фоҳишаларинг билан бирга ўлиб кет... Қиёматда жавоб беришни ҳам ўйламайди... умримни еб битирди...
Асила бўйнига тушиб қолган рўмолини олиб ҳовлидан уйга кириб кетди...
Ухлаб ётган ўғлига қараб ичи ачишди... Шамсиддин уйга эрта келса айтаман деган сюрпризи ёдига тушиб қўлларини қорнига олиб борди... нодон отанинг иккинчи фарзанди... Аллоҳга ҳуш ёқмаган бир гуноҳим борки, менга Шамсиддиндек эрни раво кўрди...
— Болагинам... бошқа сабрим қолмади... отасиз катта бўлишга мажбурсизлар... ўзим истамайман, лекин бошқа мадорим йўқ... бошқа сабр қилолмайман... кўчага чиқма дея эшикларни мен учун тамбалади... ўзи эса тамбалаган эшик ташқарисида хоҳлаган ишини қилиб юрибди...
Тонгдан кетаман...
Ёшларини артиб кийимларини йиғишга тушди...
— Кечир... кечиринглар... сизларни бу ота билан тарбия қилишни истамайман... эрта қиморида мени ютқазиб қўйса нима қиламиз... кетишимиз керак... ўзим сизларни соғлом муҳитда тарбия қиламан...
Асила ҳали туғилмаган боласи билан гаплашар... гоҳ гоҳида қўлини қорнига олиб бориб қўяр... Яна ишида давом этарди...
🍃🍃🍃
— Чиқмайсан. Уйда ўтирасан, мен нима десам шуни қиласан, тушундингми?
— Ахир, ойимни кўришга-ку... рухсат беринг.
— Бермайман. Тўйдан олдин шунча дайдиганинг етади, энди уйда мени айтганимни қилиб ўтирасан.
— Сизга мумкин-а, фақат? Кўчада қизлар билан юриш, сизга мумкинми?
— Ҳеэ ким айтди қизлар билан юрибди деб. Қизнинг бўйнидан сиқди.
— Биламан ишга деб кўчада фоҳишалар билан юрасиз...
Юзига тарсаки тушгани сабаб йигитга кўзларини ола-кула қилиб қаради...
— Сен учун ишлаяпман. Фоҳишалар билан тўйдан кейин юрмаганман ундан олдин ҳам фоҳишаларга қайрилиб қарамаганман. Юришимни хоҳлайсанми? Уйга олиб келаман ёнингда юраман айтган фоҳишаларинг билан.
— Сиз қилган ишни менам қила оламан. Менам юраман... иккинчи бора тарсаки тушиб ҳам тили тийилмаган Севинч учинчи тарсакини сотиб олди...
Эшикни устидан қулфлаб кетган эри ортидан бақирганча қолди...
Тонг ҳам отди... қуёш секин бош кўтара бошлади...
Асила ўғли билан ўзига нонушта тайёрлаб кетишга тайёрланди. Абедга яқинлашиб қолганда зарур нарсаларини олди-ю, эшикни қулфлаб кетди...
Уйига етиб боргач нимага келганини яширди...
— Қизим, эртага туғилган кунинг эди, шунга бормоқчи эдик-ку
— Йўғе ойи, туғилган кун қилмаймиз, бир-икки кун ётиб кетишга келдик.
— Аниқми? Ҳеч бунақа ётгани келмасдинг.
— Аниқ, вой ойи, нега ишонмайсиз. Сизларни соғиндик. Имрон иккимиз уйда зерикиб кетдик. Шундан туғилган кунимда ҳам шу ерда қолгани келдик. Зўрға табассум қилишга уринган Асила онасини қучди...
— Тинчлик бўлса унда яхши. Туғилган кунингни уйда нишонлаймиз унда, яна олдингидек бир оила бўламиз. Адангга айтай келаётганда нарсалар олиб келсин, эртага бир байрам қиламиз.
— Хўп ойи... Асила бўғзига тиқилган аччиқ аламни чиқазолмай кўзларини яширди...
— Вой, ассалому алайкум акажон яхшимисиз... Нафосат ҳовлига кириб келган Шамсиддинни кўриб шошиб қолди. Шомга яқин келмасди-ку, нима қиляпти?
— Ваалайкум ассалом, келин яхшимисиз. Ойим уйдами?
— Ҳа, уйдалар, уйга киринг, телевизор кўриб ўтирибдилар.
Нафосат олиб келаётган овқатини яна қайтариб ошхонага олиб кириб кетди. Шамсиддинга ҳам қуйди-да, олиб кирди.
— Ассалому алайкум ойи, яхшимисиз.
— Ваалайкум ассалом яхшиман, нега битта ўзинг келдинг, Асила қани?
— Овқатланайлик кейин гаплашамиз.
Овқат ейишаркан хона сув қуйгандек жимжит хонтахта атрофида ўтирганлар чурқ эмасди...
—Раҳмат, қизим. Овқатинг зўр чиқибди, энди йиғиб олавер. Оғир кўтарма.
— Тур, хотинингга қарашиб юбор, кўча совуқ идиш-товоғига қараш. Гулноза Шаҳриёрга гапирди-ю, нигоҳларини Шамсиддинга қаратди.
— Гапир, нима бўлди, Асила қани?
— Кетди, Асила.
— Қаёққа кетади? Эртага туғилган куни бўлса нимага кетади? Чиройли совға олиб қўйгандим унга.
— Кеча кеч келгандим, минғирлаб бошимни қотирганди уйдан чиқиб кетгандим эрталабга келсам йўқ.
— Зўр қилибди кетиб, қачонгача ман ушлаб ўтирардим уни. Сен болага гап таъсир қилмайди. Бетинг эшик терисидан ҳам қаттиқ. Ҳайф сенга. Увол сенга Асила. Нимага келдинг, қорин тўйдирганими? Йўқол қайтиб келма овқат йўқ сенга. Хурсанд бўлиб ўтиргандим ўғлим ўзгарди дея ўзгармаганакансан. Яна ўша Холидами баломи баттар билан юрибсанми? Уят сенга, ўғлингга шунақа тарбия беряпсан. Ёшлигингда сени бўш қўйиб бекор қилганаканмиз. Бетарбия бўлиб катта бўлдинг. Шамсиддин кўзимга кўринма, йўқол. Асилани олиб келмайман. Ўзинг нима қиласан олиб келасанми, йўқми қизиқмас. Кет, асабимни буздинг...
— Ойи, ўзиям минғир-синғир қилади. Келмасимдан гапираверади, гапираверади..
— Бор, кет. Асиладан шикоят қилгунча ўзингни тўғри йўлга бошла...
Шамсиддин Гулнозага бошқа гапирмасдан чиқиб кетди...
Машинасига ўтириб, уйи томон кетди.
— Аллоҳим ўзинг сабр бер! Бу нимаси-а нимаси. Хотинини ўйламайди, хотин майли ўғлини ўйламайдиган қанақа ота бўлди бу... Гулноза бошини ушлаб хаёлга берилди...
— Ойи, ҳеч нарса керакмас, сизларни кўргани келдик, ахир. Салатга масаллиқларни тўғраётган Моҳидилга қаради.
— Йўғе қизм. Қиламиз, бир ётгани келиб қолибсан байрам қилайликда.
Асила бироз тин олгач яна гапирди
— Ойи, бирорта тикув цехига ишга жойлашаймикин-а, тикишни биламан, қизиқаман.
— Бола билан қийналасан-ку, уни қараб туриш керак.
— Ойижонгами ёки сизгами ташлаб кетардим.
— Қишдан чиқиб ол қизим, ёки пулдан камчилик борми. Моҳидил қилаётган ишини тўхтатиб, дастурхон попугини ўйнаб ўтирган қизига қаради.
— Йўқ, ойи ҳаммаси жойида. Турмушга чиққанимдан буён тикув қилмадим, олдин ҳеч бўлмаса ўзимга кўйлак тикардим. Тўйим деб тикув машинамни ҳам сотиб юборгандим, энди бекор қилибман деб ўтирибман.
— Буни мен биланмас куёв билан маслаҳатлаш. Менга қолса қишни чиқазиб ол, ана ундан кейин бемалол жойлашсанг бўлади.
— Куёвизга икки йил олдин айтгандим, ишламайсан деганди, эндиям йўқ деса керак.
— Эрингнинг айтганини қилиб ўтир унда. Моҳидил яна ишида давом этди.
— Нафосат, қизим. Тайёргарлик кўр бугун опангнинг туғилган куни, қуданикида экан шу ерга борамиз. Гулноза эрталабги нонуштадан кейин талвасага тушиб қолди.
— Аммамникида эканми, опам. Нафосат ҳайрон Гулнозага қаради.
— Ҳаа, уйга келайлик айтиб бераман Шаҳриёр ишга кетаётганда ташлаб ўтиб кетади, бўла қол қизим.
Нафосат тайёрланиб чиқди.
Манзилга етиб келишгач хонадон эшигини тақиллатиб уйга киришди. Хурсанд кутиб олган Моҳидил меҳмонхонага олиб кирди.
Асила ҳам ҳеч нима бўлмагандек суҳбатлашарди-ю, лекин қувонч йўқ эди...
Қаҳрамон келиб шашлик қилди... ҳамма бахтли, ҳамма шод... фақатгина Асилада ҳаммаси тескариси... икки кўзи дарвоза эшигига қадалган... ҳовлига чиқса ҳам шу эшикка қарайди... уйга кирса ҳам...
Қиш кунлари соат тўртдан ўтди...
Гулноза Асилага бриллиант узук-зиракни топшириб, Шаҳриёрга қўнғироқ қилди...
— Ўтирмадингизлар яна озгина
— Уйга борайлик, Шаҳриёрам ишдан келаётганакан биратўла олиб кетади...
Орадан озгина вақт ўтгач эшикда машина тўхтагани сабаб, ҳаммалари ташқарига чиқишга отланишди... эшикдан кириб келган одам уларнинг кутгани эмас эди...
— Ия, ия келинглар. Қаҳрамон эшикдан кириб келган Шуҳрат билан Башорат онани кутиб олди.
Асила кутган инсоним дея хурсанд бўлаётганди... яна қовоқлари уйилди...
Ҳаммалари омонлашиб яна иссиқ уйга киришди... Шаҳриёр ҳам келиб улар билан анча вақтгача ўтирди.
— Ана қарая, қизим. Ойингда ишим бориди, сенам шу ерда экансан мана бу туғилган кунингга Башорат ёнида бор пулни Асилага тутқазди...
Одамлар борлигидан фойдаланган Гулноза Асилани бошқа хонага олиб кирди.
— Менга қаранг, қизим. Эртага кунни кечроқ қилиб меникига келинг. Бу ерда ота-онангиз билиб сиқилиб ўтиришмасин, хўпми.
— Ойижон етар шунчаси у уйга бормайман.
— Қизим, у уйгамас меникига келасиз. Шу ерда қандай яшасангиз бизникида ҳам шундай яшайсиз. Шамсиддин олиб кетаман десаям ўзим бермайман сизни. Эртага келинг, хўпми, ёки кечги вақтга Шаҳриёрни жўнатаман ишдан чиқишига сизни олиб кетади.
— Хўп, ойижон...
Асила ота-онасини сиқилишини ўйлаб, яна кўнгли юмшоқлик қилиб рози бўлди...
Ҳаммаси ярим тунда уйларига қайтишди...
— Қизим, эринг келмади. Яхшимисизлар.
— Яхши, ойижон. Ишидан бир кунлик сафарга жўнатганди. Шундан келолмади.
— Ҳа, яхши. Орангиз яхши бўлса бўлди. Қайнонанг яхшида. Қара совғасини... Моҳидил кўзлари ёниб узук-зиракка қарарди.
Асиланинг кўнглини ҳатто шу ҳам кўтара олмади... у ҳали ҳам умид билан телефонига қараб ўтирарди...
— Нафосат, аканг келса уйга ҳеч нима ёзма олдига, овқат ҳам берма, чой ҳам берма... хотин хафа қилишни энди кўради.
Нафосат ҳамма гапни тушунди-ю, Гулнозага хўп деди.
— Бир бора қўнғироқ ҳам қилмади-я... бир-бора... ўғлим яхшими ҳам демади... Асила ўғлини ухлатгач ўз хаёллари билан гаплаша бошлади... Қаерда хато қилдим... ўзгарсаям яна ўша ҳолига қайтяпти... мана бугун ҳам қай биринидир қучоғига олиб ётибди... одам шунчалик ҳам бўладими... кўзларига ёш келиб бошини ёстиққа қўйди...
— Эртага ўқишинг борми? Қачон тугайди... Берилиб нарса ёзаётган қизнинг ортидан қучди.
— Бор эртага дарсим, шу ҳафта ўқилса бўлди... Нафосат ручкасини жойига қўйиб Шаҳриёрга қаради.
— Юр ухлайлик, дарсингни кейин қилаверасан...
— Йўғе, муҳим жойи қолди ёзиб олай. Нафосат дарсни баҳона қилиб яна ручкасини ушлади.
— Эй, қўй шуни. Ёзиб бўлгансан, семестр охири кўп дарс бўлмайди, мени алдама. Қизнинг қаршилигига қарамай кўтариб олди.
— Акажон яна йўқ экан. Нафосат сочини бўшатаркан Шаҳриёрга қаради.
— Билдим. Келинойим ҳам уйига кетиб қолибди. Акамни ҳеч тушунмадим-да... Нима қилади бегона аёллар ёнида, ўғли бор, хотини бор бўлса... Нима етмайди. Гап гапирсанг оғзингга уради. Аралашма деб.
— Опамга ачиниб кетдим... опамни қисман бўлса-да, тушуняпман. Ҳозир унга жуда қийин... мана сиз бир ҳафта ўзгардингиз, ўйламаган нарсам қолмади... опам-чи опам неча йилдан бери шу алфозда кун ўтказади... аёл кишига қийин. Уйига борса унда гап чиқазишади... кетмай яшаса эридан рўшнолик кўрмайди... нимага эркаклар шунақа пули кўпайса дарров хотини қолиб бошқасига кетади. Мана акажонниям иши юришиб кетиб яхши топаяпти анчадан бери. Яна эски қилиғини бошлапти. Ойижон куйиб кетди сиз ўғилларининг дастидан.
— Фарзанд тарбиясига жуда қаттиқ қараш керак экан... шуни тушундим ҳозир. Акам бир кун шунақа афсусланади... майли сен асабийлашма, ҳаммаси ўз йўлига, вақт ҳаммасига даво бўлади.
Туни билан йиғлаб чиққан Асила бомдод намозини ўқиб бироз уйқуга кетди...
Пешинга яқин эшикдан кириб келган инсон бир қалбни ларзага солди...
— Ассалому алайкум ойи яхшимисиз? Шамсиддин Асила ёнида турган қайнонаси билан саломлашиб нигоҳини Асилага қаратди.
— Ваалайкум ассалом келинг ўғлим. Мен ҳозир сизлар ичкарига кириб туринглар... Моҳидил шошиб бошқа хонага кириб кетди.
— Яхшимисан?
— Ассалому алайкум... Асила нигоҳларини Шамсиддиндан олиб
— Юринг ичкарига, кирасизми? -деди
— Йўқ, кирмайман сизларни олиб кетгани келдим. Кеча муҳим ишларим сабаб келолмадим. Тайёрланиб чиқ олиб борадиган жойим бор.
— Кетмайман сиз билан.
— Кетасан. Уйимга олиб бормайман. Бошқа жойга олиб бораман.
— Ойи, сизлар тайёргарлик кўринглар, олиб борадиган жойим бор. Қаршиликлар ўтмайди, тезроқ бўлинглар.
Шамсиддин телефонини олди-да, ҳовлининг чекка қисмига ўтди.
Моҳидил қизини етаклаб олиб кириб кетди.
Асила мажбуран тайёргарлик кўрди.
— Ало, Шаҳриёр, ишингдан жавоб сўраб чиққинда ойим билан келинни мен айтган манзилга олиб кел, мен бу ёқдан қайнонам билан Асилани, Имронни олиб бораман.
— Хўп.
Шаҳриёр иш вақти тугашига оз қолгани сабаб тезгина ҳужжатларни компьютерга жойлади-да, уйига кетишга тайёргарлик кўрди.
Йўли бўйи тунд қиёфада борган Асила, шинамгина кафега кириб ҳам кайфияти ўзгармади...
Ҳамма йиғилган. Оила жамулжам бўлган. Ҳамма хурсанд, Асила оиласининг бу йиғилишидан хурсанд бўлса... бу хурсандчилик атиги бир кунлигидан кўнгли ғаш тортарди...
Шамсиддин ўғлини ўйнатиб кулиб ўтираркан ўқтин-ўқтин Асилага қараб қўярди.
— Қани эди доим шундай кулиб юрса... Яна бир бор Шамсиддинга қараб ёнидаги салатга санчқи тиқди... кўнгли беҳузур бўлиб атрофга билдирмай оғзини ёпди...
Асосий таом тортилгач Шамсиддин ўрнидан турди.
Гулноза юрак ҳовучлаб ўтирибди, бу яна бир нарсани бошламасин дея.
— Анча вақтдан бери бир ишни бошлагандим, кечаги кунга ҳаммасини тайёр бўлади деб ўйлагандим, режам ўхшамади. Хуллас, чўзиб ўтирмайман. Қаршингиздаги кичик бино Шамсиддин деразадан яққол кўриниб турган бинони кўрсатиб яна гапида давом этди. — Ўша, пушти ранг бинони Асилага топшираман! Туғилган кунинг билан... официантлар столдаги ҳамма аёлларга гул тутқазишди... Шамсиддин эса Асилага бино калитини топширди.
— Нима? Қанақа бино бу? Асила ҳайрат тўла кўзлари билан, қувончдан кўзлари порлаб турган Шамсиддинга қаради.
— Овқатланиб олайлик, ҳамма билан кирамиз, жоним!
Гулноза кўнгли ёзилди... ўғлига фахр билан қаради...
Кафедан чиқиб ҳамма ўша виқор ёзиб турган пушти ранг бино томон юришди.
Асила эшикни қўлидаги калит билан очаркан ўзгача бир ҳаяжон босди...
Бино ичига қадам босишаркан ҳар жойи пушти шарлар билан безатилганди... бино марказида эса сўнгги турдаги тикув машиналар жой олганди... ишлаш учун тайёр бу бинода ҳатто минг турдаги матолар-у, турли рангдаги ипларгача бор эди... тикувчи учун нима зарур бўлса ҳамма-ҳаммаси бор эди...
Ҳамма жойни синчиклаб кўздан кечирган Гулноза ўғлининг ёнига борди.
— Менга қара бола, қиморда ютган пулингга олмадингми? Гулноза ўғлининг кўзларига тикилди.
— Йўғе ойи. У пулларни бир йил аввал меҳрибонлик уйига ўтказиб берганман, ютган нарсаларимни ҳам сотиб уларнинг ҳам пулини ўтказиб юборганман. Бу бинога бир йилдан бери ҳаракат қиламан. Нолдан бошлаб ўзим қурдим, ҳалол пулимга.
— Барака топ, ўғлим. Асиланинг қадрига ет, ўғлим. Кўнглига озор берма.
— Шу сюрпризни қилиш учун шундай қилгандим ошириб юбордим, шекилли. Энди хафа қилмайман. Шамсиддин ҳамма жойни мароқ билан томоша қилаётган аёлига меҳр билан қаради.
— Хурсандмисан? Шамсиддин ухлаб қолган Имронни жойига ётқизаркан ортидан сумкаларини кўтариб кирган аёлига меҳр билан қаради.
— Кутмагандим! Сизни яна ўша йўлга кириб кетди деб ўйлагандим... айниқса кечқурун кетиб қолганингиз... тамом бўлгандим. Асила яна ўша тунни эслаб кўзларига ёш келди.
— У йўлга мажбурласанг ҳам кирмайман. Катта сабоқ бергансан... Аллоҳга исён қилиб, ҳаром қилган ишларини яна қилганимдан кўра ўлганим яхши. Шу йўлдан қайтариб олган ойимга, адамга, укамга, сенга катта раҳмат... Ўзим ҳам рол ўйнайман деб роса қийналиб кетдим. Бўйниларим оғриб кетди машинада ухлайвериб.
— Машинада ухладингизми? Шамсиддиннинг атир ифори ёқмай ундан узоқлашди.
— Ҳа, машинада ухладим эшик ёнида. Эрталаб сен уйғонмасдан кетардим. Ишдан чиқиб яна машинада ўтириб, бироз ухлаб ярим тунда уйга кирардим. Аёлини қайтиб қучаркан. Асила уни ўзидан итарганига ҳайрон қаради.
— Нима бўлди?
— Атирингиз ҳиди ёқмаяпти... ювиниш хонасига югуриб кириб кетди.
— Аси? Яхшимисан? Шифохонага олиб борайми?
Асила юз қўлини ювиб Шамсиддиннинг ёнига чиқди.
— Бошқа кийимингизни кийиб олинг. Бир гап айтаман. Кийимини алмаштириб аёлининг ёнига келди.
— Нима гап? Асила Шамсиддиннинг бўйнига қўли етмай стул устига чиқиб бўйнидан қўлларини ўтказди.
— Сиз менга тикув цехи совға қилган бўлсангиз, мен сизга яна бир бора оталикни инъом қиламан. Оиламиз яна бир инсонга кўпаяди.
— Ростданми? Шамсиддин эшитган гапларига ишонолмай Асилани кўтариб айлантира бошлади.
— Раҳмат сенга...
—Сизга ҳам раҳмат. Аллоҳнинг ҳар бир ишида ҳикмат бор... шунга ишондим... сабр қилиш нелигини, сабр ортидан шунча бахтга эришилишини билдим... Нафосат ўша вақтда китоб олиб келмаганда, сиз билан аллақачон орани очиқ қилган бўлардим... Яна ўша йўлга кирдингиз дея ўйладим.. ҳаётим яна ўзгарадими? Нега яна ўзгарди... саволлар ичида яшадим...
—Энди ундай бўлмайди... ҳаммаси бошқача бўлади. Бугун ҳаётимиз учун яна янги бир саҳифа очдик... янги оқ варақдан яна ҳаётимизнинг ёрқин кунларини яшаймиз...
Асила жимгина Шамсиддинни қучди... у бахтга тўлган эди... Аллоҳ хайрли қилиб берган никоҳи ила боғланган йўлидаги турмуш ўртоғидан мамнун эди... уни яна қайта севган эди...
—Жуда хурсанд бўлдим. Акажонни бунақа қилади деб ўйлагандим. Қандай сабр қилди-я, яна қандай шу йўлга киргандек ўзини кўрсатдия. Қойил, опам учун жуда хурсанд бўлдим. Ҳамма бахтли бўлишга ҳақли... шу қаторда биз ҳам.
—Албатта. Акамнинг қилган ишидан хурсанд бўлдим. Эркакнинг ишини қилди. Энди эски йўлига қайтмаслигига ишонсам ҳам бўлади. Эй Нафосат, қачон болам туғилади. Тезроқ туғилса эди менам боламни эркалатсам, ўйнатсам... вақт тезроқ ўтсайди...
—Дарров болам дейсиз-а, боламиз денг. Тўққиз ой мен кўтариб юраман-у, қийналиб дунёга келтираман. Сиз дарров болам дейсиз.
—Қизиқяпманда. Кимга ўхшайди... қанақа бўлади, ўғилми, қизми... эээ ҳеч нарсага бунақа қизиқмагандим...Ҳали қорнинг ҳам билинмаган... қачон... тўққиз ой ўтади... сенга уйланишниям бунчалик кутмагандим.
—Нима? Ёлғон гапирманг. Ўқувчиларимни тайёрлаб олай дейишимга қўймадингиз-ку
—Ҳазиллашдим, дарров мени еб қўйма... бахтимга сендек қиз учради... яхшиям шу тўйда ман гаплашаман деган эканман... қара ҳаёт йўлимиз ҳам қўшилиб кетди.
—Сиз мени алдайман деб, ўзингиз алданиб қолгандингиз эсингиздамизми? Нафосат мириқиб кулиб, хўмрайиб қараб турган Шаҳриёрга нигоҳини қаратди. — Ҳа, нима рост-ку. Сизни алдаш учун гапирганингизни билардим. Ана сенга деб жаҳл устида менам алдайман деб рози бўлгандим.
—Тан ол шунда яхши кўриб қолгансан, тўғрими?
—Мен ухладим, бугун роса чарчадим... Нафосат Шаҳриёрнинг қўлларидан озод бўлиб орқа ўгирди.
—Рост гап-да, ухлашни баҳона қиляпсан...Нафосатнинг белидан қайта қўлини ўтказиб — Ҳозир бахтлимиз-ку, шунисига шукр. Бизнинг учрашувимиз, бахтли якун топади, ИншаАллоҳ...биз, бизлигимизча бўлиб қоламиз,токи ўлгунимизча.. катта дунёйимдаги, кичик дунёйимсан, севгилим...
— Тақдирингдан розимисан? Самоларга боқиб, осмоннинг мусаффолигидан баҳра олаётган йигит қизнинг қўлларидан тутди...
— Албатта, Аллоҳим сиздек турмуш ўртоқ берганидан, тақдиримни сиз билан боғлаганидан хурсандман...
— Аси, сени танлаганимга афсусдамасман...
Қаҳратон қиш ўз тўнини ечиб, баҳор билан ўрин алмашди... вақтнинг ўтиши оқар дарёдек тез ва шиддатли...
— Август ойига, тахминан ўн тўққиз, ўн саккизинчи кунларига. Шифокор Нафосатга текширув қоғозини узатиб, мамнун жилмайди — Ҳаммаси, жойида.
—Раҳмат, Нафосат шифокорнинг ёнидан чиқиб шифохона эшиги ёнида тўхтади.
Шаҳриёрнинг келаман деганига бир соатдан ошди... атрофга қараб ўзига таниш бўлган машинани қидирарди. Дарахт сояси тушиб салқин бўлиб турган скамейкага жойлашди. Машинани кўриб ўрнидан турди...
— Ассалому алайкум
— Ваалайкум ассалом, яхшимисан, нима деди, шифокор.
— Ҳаммаси яхши деди. Машина эшигини очаркан қизга яна гапирди
— Қачон туғиларкан фариштам.
— Августнинг ўн саккиз, ўн тўққизларига деди.
— Оҳҳ, ҳали уч ой боракан-у... тезлаштирса бўлмайдими.
— Вақти етмасдан қандай тезлаштираман. Шаҳриёрга ҳайрон қаради.
— Ҳазиллашдим, тезроқ кўргим келяпти-да... шунча вақт бир зумда ўтиб кетди, уч ой ҳам ўтиб кетади. Уйга акаларим келибди, тезроқ боришимиз керак эканмиш, акам қандайдир жойга олиб бораркан. Шаҳриёр машинани катта йўлга олиб чиқиб, уйи томон кетишди.
Икки келинига қараб диллари ёришган Гулноза иккисига ҳам бир хил узук тақди.
— Ойи, шу келинларингиз келди, бизни унутдингиз... худди биз сизнинг уйингизга келгандек...
— Келин эмас, қизларим. Сенлар асабимга тегиб, жаҳлимни чиқазасанлар, қизларим ҳечам ундай қилмайди. Ана сенлар отангнинг ёнига бориш, мен қизларим билан бўламан. Гулноза икки келинини қучоғига олиб ўғилларига қараб кулиб қўйди...
Август....
— Нафосат, нима бўлди, соғлиғинг яхшими? Ишдан кечроқ келган Шаҳриёр аёлининг тинимсиз хона ичида юрганини кўриб хавотирга тушди.
— Негадир, мазам йўқ, қаерларимдир оғрияпти... ойижонга энди айтмоқчи эдим.
— Мменн ўзим айтаман, сен шу ерда бўл. Шаҳриёр энди ечган оёқ кийимини қайта кийиб ойисининг хонаси томон кетди.
Шошиб бошига рўмолини ўраб Нафосатлар хонаси ёнига келди.
— Яхшимисан, қизим. Белинг оғрияптими? Шаҳриёр машинангни тайёрла, бўла қол...
Оғриқ кучайгани сари Нафосатнинг кўзлари ёшга тўларди... икки ёнидан ушлаб, машинага ўтирғизишди... керакли ҳамма нарсани олиб, шифохона томон кетишди...
Шифохона эшигидан киришаркан, ўзларидан сал аввалда кетаётган икки жуфтликни кўриб Гулнозанинг қўрқуви икки ҳисса ошди...
Нафосат оғриқдан Шаҳриёрнинг қўлини қаттиқ ушлар... шифокор келиб олиб кетаркан
— Сиз ҳам мен билан юринг... Нафосат йиғлагудек Шаҳриёрга қаради
— Қўрқаман... киролмайман...
— Эй, сен туғармидинг, хотинингни ёнида бўл, ҳозир бориб Шамсиддинни ҳам кирғазиб юбораман, қийналганини кўришгин, хотин қадрига етасанлар, бор. Аёлингни ёлғиз қўйма...
Шаҳриёр Нафосатнинг яна қўлларидан тутди...
Гулнозанинг дўқ-пўписалари билан Шамсиддин ҳам Асиланинг ёнига кириб кетди...
Гулноза юрак ҳовучлаб стулга ўтирди. Ортидан етиб келган Акром, Гулнозанинг ёнидан жой олди...
Она фарзандини дунёга келтираркан икки дунё орасида бўлади, ҳаётини ўртага қўйиб фарзанд дунёга келтиради... баъзи ношукрлар эса бунинг қадрига етмайди... Ҳатто фарзанд дунёга келтириш қандай азоблигини билган баъзи қайноналар келининг фақат қиз туғганидан нолиш қилади...
— Доим ёнингда бўламан деганман, қара ҳозир ҳам ёнингдаман, қўлларингдан ҳеч қачон қўйиб юбормайман деганман, мана ҳозир ҳам қўлларингдан ушлаб турибман... сен иродалисан... ҳаммасини уддалайсан... Шаҳриёр азобдан тўлғаниб чуқур-чуқур нафас олаётган аёлига далда берар... ҳатто қўлининг ҳар ери тирноқ изи бўлиб қон сизиб чиққан оғриқларини ҳам билмасди...
Нафосатнинг азоб чекиб фарзанд дунёга келтиришини гувоҳи бўлиб қалби ларзага келди... шунча азоб... кўзларига келган ёшни билдирмади... кучли оғриқлар-у, шифокорларнинг озгина қолди дейишлари ортидан мурғак гўдакнинг йиғи овози эшитилди...
— Аллоҳга шукр... Шаҳриёр ёшланган кўзларидан томчи-томчи ёш думалади... ҳолдан тойган аёлининг қўлларидан маҳкам ушлади... тер босган юзларини артиб... пешонасига лаб тегизди...
У энди фақат аёлининг қадрига эмас, онасининг ҳам қадрига етишни ичидан ўтказди... ойим ҳам мен туғилганимда шундай азоб чеккан...
Онасининг ёнига ётқизилган қизини кўриб юрак уриши тезлашди...
— Миттигинам онангни шунча азобга қўйиб дунёга келдинг... кўзлари очилмаган қизчасига меҳр билан қаради...
Икки томондан бир аҳволда чиққан ўғилларини кўрган Гулноза қўрқиб кетди уларнинг ҳолини кўриб келинларига бирор нарса бўлдими деб ўйлаб тезда ёнига борди...
— Нимага аҳволларинг бунақа? Нима бўлди, қизларим яхшими? Иккисига бир-бир қараркан гапини тўхтатмади... гапирларинг, нима бўлди, яхшими?
— Яхши, ойи. Қиз набира муборак... Шаҳриёр жилмайишга уриниб ойисига қаради...
— Меники ҳам қиз... табриклайман ойи... Шамсиддин қўллари титраб онасини қучди...
— Кўрдиларингми? Она қанчалик азоб чекади... фарзандим қиз, фақат қиз туғасан, туғишни эплолмайсан дейдиганлар ҳам хотининг ёнига кириши керак... сенлар ундай қилмайсанлар деб умид қиламан. Иккалангизга ҳам фарзанд муборак бўлсин... икки ўғлини галма-гал қучиб Акромнинг ёнига кетди...
Қўлларини ювар экан... шилиниб-тилиниб кетган жойлари энди азоб бера бошлаганди... салфетка билан қонаган жойларини артиб... юзини совуқ сувда ювиб яна Нафосатнинг ёнига киришга кетди...
Анча ўзига келиб қолган Нафосат шифтга термилиб бир нималарни хаёл сургандек ётарди...
— Яхшимисан! Жуда қўрқиб кетдим... гўё сени йўқотиб қўядигандек... Шаҳриёр Нафосатнинг қўлларидан ушлади... доим сени ойимни қадрингизга етаман... қўрқиб кетгани сабаб ҳали-ҳамон юз рангларининг оқаргани кетмаганди...
— Қизимиз исмини Садия қўяйлик...
— Қўямиз, сен айтгандек қўямиз... қизимизда мени эмас, сенинг ҳиссанг кўпдек...
Оилага яна бир эмас икки карра бахт олиб келган икки фаришталарнинг исмлари Садия ва Хадича бўлди...
Орадан йиллар ўтди...
— Бир гап, Хусниёр ҳам мана болалик бўлди, ўзини эплаб олди. Сенга қурилган уйга Хусниёрни чиқазамиз, сен билан Нафосат биз билан қоласизлар. Кеча Нафосатга сизлар чиқасизлар дегандим, бир дунё гап гапириб, охирида йиғлаб ҳам берди. Отанг билан маслаҳатлашдик, ёш оилани чиқазиб юборамиз дедик. Сизлар қоласизлар. Гулноза таклифини Шаҳриёрга айтди. Кўчамиз дея дили хуфтон бўлиб юрган Шаҳриёр хурсанд бўлди...
— Садия қизим, мен яхшими ёки ойинг? Қизини ўртага олиб гапга тутган Шаҳриёр дазмол қилаётган Нафосатга қаради...
— Сиз яхши -деди қизча ҳам ойисига кулиб қараб.
— Сизлар бирга бўлиб мени ажратганилар учун, мени яхши дейдиган ўғил олиб келаман ўзимга... Яна саккиз ой сабр қилсам кейин биз сизларни ажратамиз, ўғлим ёки қизим билан...
Шаҳриёр Нафосатнинг гаплари сабаб ўрнидан туриб кетди...
— Ростданми? Яна ота бўламанми?
Йиллар олдин, Нафосатнинг қийналгани кўз олдига келиб, Нафосатнинг қўлидан дазмолни олди...
— Ўзингни эҳтиёт қил, ҳали жуда кўп кераксан...
— Шунда роса қўрққанмидингиз? Икки уч кунгача ўзингизга кела олмагандингиз.
— Тасаввур ҳам қила олмайсан, шу вақт яхши ҳам аёл бўлиб туғилмаган эканман деб юбордим...
— Ҳадича, югурма. Ойинг уй тозалаб чарчайди. — Имрон сен ойингга қарашгин. Ёлғиз ўзи оғир ишлар қилмасин. Ишдан келган Шамсиддин икки фарзандига танбеҳ бергандек бўлди.
Аёл кишига қийин экан... Шамсиддиннинг ҳали ҳам қизи туғилган кунни эслаб Асилани қучди.
— Ҳар бир эркак аёлининг фарзанд дунёга келтиришини кўриш керак. Шунда азоб бермасмиди. Менам Имрон туғилганда ёнингда бўлганимда, сени бунчалар қийнамасдим.
— Ҳамма ишдан ҳикмат излайлик, ўша вақтда шунақа қилганимда, бунақа бўлмасди дейишдан фойда йўқ, асосийси қилган хатоларимиздан хулоса чиқазиш...
— Тўғри, анча хулоса чиқаздим... Аллоҳга шукр тўғри йўлга қайтдим... — Сени яхши кўришимни энди ҳис қиляпман...
— Мен эса анча аввал ҳис қилганман...
— Ада, Ҳадича шим киймасин кўчага чиққанда. Кейин ўғил болалар билан ўйнамасин.
— Ада, акамнинг ўзи маҳалламиз бошидаги Шаҳинага яхши кўраман деди. Акасининг ортидан келиб адасининг ёнига ўтирди...
Уларнинг болаларча гапларидан ота-она бир кулиб олишди...
— Қизми, ўғлими? Текширувдан чиққан заҳоти Шаҳриёр сўради...
— Ўғил деди. Нафосат майин жилмайиб, машина эшигини ёпиб.
— Севаман сени. Аёлининг юзидан ўпиб қўйди...
Ҳаёт ажойиб сир синоатларга бой... Аллоҳ юборган ҳар қандай вазиятдан сабр ила чиққанлар ҳаётда ғолиб бўлади...
Эътиборингиз учун раҳмат.
Кетказган вақтингизга, кўз нурингизга рози бўлинг. Ҳурмат билан ёзувчингиз Назли
ТАМОМ.
Ҳикоядан англаганларингизни ёзингларчи.
Сизларга фойдаси тегдими? Ўзингиз учун хулосага эга бўлдингизми?
Ёққан бўлса жуда хурсандман.
Хато ва камчиликлари учун, узр. Ҳамма ҳам хато қилади.
Ҳикояни калит сўзи
#қалбимхасратихикоя
Следующая публикация
Комментарии 5