КАЛЯДНАЯ НАСТАЛЬГІЯ

Віфлеемская зорка,
Віфлеемская зорка
Мне душу сагравае цяплом.
Там за белым узгоркам,
дзесць за снежным узгоркам
У святле яе родны мой дом.
У святле яе бачу зямныя Каляды
Ў нашай вёсцы вялікай Лазы.
Ах, як кожны быў зорцы мігаючай рады!
А якія былі маразы!
Толькі што нам яны? Мы агулам -- у снег!
Нават плот быў калядны прарочы,
З Цыганом і Казой, што цягалі свой мех,
Весяліліся аж да паўночы.
А куцця! Ах, якая была ў нас куцця!
Стол і сена пад белым абрусам,
І на ім у Шчадрэц проста казка жыцця,
Стравы ўсе называць не бяруся.
А праз тыдзень не з плотам вялі варажбу,
Душы продкаў склікалі таемна.
Стол, па краі нагрэты рукамі, "судьбу"
Грукатаў для дзяўчат не дарэмна.
Сёстры ставілі міскі пад ложкам з вадой,
А над імі -- якія сцяблінкі.
І шапталі: "Прысніся мне, суджаны мой,
Ды прайдзі праз масточак хвілінку".
Шмат растала снягоў, шмат мінула гадоў,
У Лазах зараз зоркі на туях.
На Калядныя святы да душаў дзядоў
Я ў мінулае вёскі прастую.
Тамара МАЗУР-БАЎТРУКЕВІЧ
06.01.2024