Предыдущая публикация
І.
Мішкевіч "Мне больш да спадобы туга. Палессе"
Частка 4
На Вялікдзень мы найперв паехалі да родных мужа, потым у Варшаву адведаць маіх родных і зрабіць закупы. Купіла сушонай гародніны, садавіны, насення да агароду, бо ведала, што застанемся ў Аздамічах да восені. Адвезлі нас санямі па лёдзе да Мікашэвіч, а прыехалі па нас возам са Століна, дзе у мужа былі нейкія справы звязаныя з працай. Да вёскі было 60 кіламетраў, да Давід-Гарадка шаша, а далей па дарожным насыпе з выкладзеными упоперак круглякамі. За горадам акружыла нас цёмная ўспененая вада, над якой тырчала галлё лазы. Вазы палескія былі малыя, кароткія, лёгкія, прыстасаваныя да тутэйшых умоў падарожжа. Нам зрабілі такія месцы для сядзення, што хазяіны сядзелі у нас на нагах на жменях сена, якое бралі с сабой для коней. Коні былі малыя, касматыя и вельмі моцныя. Кармілі іх толькі сенам ці травой. Зімой ці пры разліве рэк па нас высылалі заўсёды двух хазяіноў для бяспекі. Ехалі мы па дарожным насыпе з кругляка на кругляк. Калёсы уязджалі на кругляк павольна з высілкам і хутка падалі ўніз. І так доўга цягнуліся мы наперад. Гарэй было, калі вада вымывала круглякі. Коні адразу станавіліся над долам і храплі. Тады адзін хазяін уваходзіў у ваду, тычкай глядзеў глыбокасць, сам ступаў на дол, браў каня за аброць і вёў, а другі трымаў воз. каб не перакуліўся. Мы з нагамі на ўзроўні каша возу, пераязджалі паволі праз разрыў, выдрапаліся з паваротам на дарогу і круглякі. Такіх разрываў было каля дзесяці. Толькі ўжо каля Альгомля, вёскі каля 3 кіламетраў ад Аздаміч, выехалі мы на звычайную дарогу. Падарожжа такого нам было досыць на некаторы час і на Тройцу мы былі ў Аздамічах. Ксеня выслала падлогу ў хаце аерам. Было поўна прыемнага паху і зелені.
Калі мы вярнуліся са свят, на нашай хаце размясціліся буслы. Рамантавалі гняздо, прыносілі палкі і ўрэшце знеслі тут яйкі. Увогуле на Палессі на кожнай хаце ў гэтый вёсцы былі гнёзды, а дамоў было 180. Тут буслы мелі вельмі добрыя ўмовы, поўна жаб і уюноў. Вясной вада адыходзіла, вярталася да сваіх карыт, заставаліся толькі малыя сажалкі, якія тут называлі выркамі. Былі гэта невялікія паглыбенні з вадой, якія абраслі лазой. Тут менавіта жылі уюны, жабы і качкі. З гэтага багацтва шчодра карысталіся буслы і людзі, якія рыбу лавілі, салілі і сушылі у пячы на зіму.
Неяк пайшлі мы з мужам да вырка на паляванне. Я разсоўваю галлё лазы, а муж стае са стрэльбай, прыгатаванай да стрэлу. Качак не было, але штосьці з другога боку вырка варухнулася, муж стрэліў і аказалася, што гэта дужая касуля.
У разлівах каля вёскі палешукі лавілі шчупакоў, было іх вельмі многа. Мясцовы Жыд купляў іх па 60 грошаў за кілаграм і ў лёдзе высылаў да Варшавы, дзе прадаваў па 4,80 за кілаграм. Але яшчэ лепшы інтарэс Жыд рабіў на грыбах: плаціў па 25 грошы за кілаграм, а ў Варшаве прадаваў па 18 злотых.
Поп мне апавядаў, што тут ёсць звычай плаціць за шлюб, хрышчэнне і пахаванне натурай. Кожная з гэтых цырымоній мае усталяваныя колькасць літраў спірытусу, апроч гэтага людзі прыносяць яшчэ палатно у рольках і хлеб. Гэта значыць, што па водку і спірытус на вяселле і для папа Паляшук звяртаўся да Жыдоўкі Сюркі. Яна потым адкупляла яго ў папа па ніжэйшай цане, палатном таксама не пагарджала. А хлеб з'ядалі свінні папа, бо меў свой лепшы, белы.
Увесну найперш зазелянелі лозы, пасля чарот i аер, а хутка і цудоўнае лісце гарлачыкаў з прыгожымі кветкамі. Такой колькасці кветак я ніколі ў жыцці не бачыла. Удалечыні засвяціўся лес маладой зелянню бяроз і цямнейшымі іголкамі сосен.
Следующая публикация
Комментарии 2