Кажуць, даўно гэта было, дакладней мо й ніхто не памятае, не ведае. Але стаялі дзевяць дамоў на ўзвышшы, над абрывам ці то ярам.
Таму і назвалі сябе іх гаспадары абрыўцамі – абраўцамі. І ці то гэты самы яр пачаў наступленне на чалавечае жытло, ці мясцоваму пану гэтыя людзі ў нечым заміналі, аднак загадаў ён ім знімацца з наседжаных месцаў. Ды далей падавацца – у лясны гушчар, на няўдобіцу. Хмызняк секлі, пянькі карчавалі.
Так і расчысцілі акенца пад новыя забудовы. І сапраўды, сучаснае Аброва размешчана як быццам бы на паляне. З трох бакоў да яго прыціскаецца зубастая сцяна лесу. Толькі адна прагаліна ў напрамку суседняй вёскі Якша адкрывае нешырокую палоску да абшару палёў.
Акрамя гэтага, сцвярджае адзін з мясцовых жыхароў Васіль Фёдаравіч Паляшчук, яму асабіста давялося быць сведкам таго, як прыкладна ў паўтара кіламетрах ад цяперашняй вёскі на калгасных палетках трактары выгорвалі цагліны, няхітрыя хатнія рэчы, нават камяні ад жорнаў, што несумненна з’яўляецца іскравым сведчаннем колішняй наяўнасці там нейкіх паселішчаў, хаця саму легенду за чыстай вады праўду лічыць не варта.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев