Предыдущая публикация
Ҳуқуқ — яке аз намудҳои
мунтазамкунандаи муносибатҳои
ҷамъиятӣ; дар муддати
ҳазорсолаҳои таърихи
ҳуқуқшиносӣ чандин маротиба
таъкид карда мешуд, ки ҳангоми
муайян кардани ҳуқуқ аз қонунҳои
универсалӣ|куллӣ бояд даст кашид
[1] . Қонуни маслуки ҳуқуқ дар илми
ҳозиразамон низ вуҷуд надорад. [2]
.
Дар луғати энциклопедии Брокгауз
ва Ефрон қайд карда шуда аст:
«Ҳуқуқ ин маҷмӯи қоидаҳое
(меёрҳое) мебошад, ки
муносибатҳои ҷамъиятии
одамонро дар ҷомеа муайян
менамоянд; ин тарзи муайян
намудани ҳуқуқ танҳо қисми
умумии маънои онро дарбар
гирифта, масъалаи муайян
намудани қисми таркибии он,
пайдошавӣ ва асосҳои он дар
илм ҳал нашуда мемонад».
Дар энциклопдияи калони шӯравӣ
ҳуқуқ ба тарзи классикӣ дар асоси
марксизм-ленинизм муайян кард
шудааст:
«Ҳуқуқ – ин маҷмӯи ҳатмии
қоидаҳои рафтор, ки аз тарафи
давлат муайян ва ё иҷозат дода
шуда аст, ки риоя кардани он
тавассути таъсири давлатӣ
таъмин мегардад»
Қоидаи аниқи он аз тарзи
фаҳмиши ҳуқуқ аз тарафи ин ё он
олим вобаста мебошад. Дар
баробари ин қоидаҳои гуногуни
мавҷуда имконияти пурратар
муайян намудани ҳуқуқро
медиҳанд. Бинобар ин барои
рушди илми ҳуқуқ гуногунандешӣ
ниҳоят муҳим аст, ки он на ҳама
вақт имконпазир, зеро ки ҳуқуқ
бевосита ба ҳукумати давлатӣ
вобаста мебошад. Азизони дил шумо агар аз чизе маълумот гирифтан хохед,бар ман саволхоятонро равон кунед албатта тамоми саволхоятонро чавобашро медихам
Следующая публикация
Нет комментариев