შამათი
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს
და ვგრძნობ რომ
მალე შამათი
მელის
ანგელოზს
ურჩსსა, ლამაზს
და ამაყს
მოაქვს ბჭე
ფიქრთა რომ
ვგავდე ველურს.
ნუ აკვირდებით
დატენილ
იარაღს
მე თავს არ
ვიკლავ, მე
ვიკლავ სხეულს
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს
სუ ერთი დღის
ვარ, ბრმა, ყრუ
და უქმი.
ჩემს თეთრ
აკვანთან
დემონი დადგა
და გაღიმებულ
თოჯინას
მჩუქნის.
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს,
საფერფლეს
ვავსებ
ბინდისფერ
ფერფლით,
თან ნაჩუქარი
თოჯინა
დამაქვს,
დღემდე
თანდამაქვს,
თანდამაქვს
მკერდით.
ზეცავ ჩვენს
შორის საღამო
ჩადგა,
ბინდის ბილიკით
შეგვიწყო ხელი,
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს
და
გამარჯვებულს
შამათი მელის.
ურჯულოს
აღსარება
შენ ჯიხვის
რქებზე მთვარის
სისხლი არ
გინახავს,
არც მამაცი
ყივჩაღების
ბრძოლა იცი.
როგორ დნება
ღამე ნისლებს
რომ ინახავს
თავშლიანი
ქალწულისთვის
მინაფიცი.
დღე რომ ღამის
ნასამოსარს
გადმოიცვამს
მოდი მნახე,
ხალი მახლე,
მიგრძენ ტანი,
შენ ვინც კერა
დაგინგრია
გადაგიწვა
მე ვარ იგი, აღა
მაჰმად ოსმანდ
ხანი,
მოდი სული
დამილიე მე
ურჯულოს
მოყვასს გიკლავ
დედის ნამშოდ
მოგვარესა.
შენი მიწის
გმირი რომ არს
მიყუჟული,
რა რომ განა
ხმალი ოღლიმ
აულესა.
მტერი ვიყავ,
მტრადვე
დავრჩი
ნაკრძალევი
მტვერი ვიყავ
მტვრადვე ვიქეც
ძაღლსაყეფო
მაგრამ მახსოვს
მხედართ
მქონდა
ნაბრძანები
ქართლის ქალი
მომიყვანეთ
ყაჩაღებო.
არაგვზედა,
მბრძანებელი
ვიყავ ჯარზე,
შენი მიწის
ოხშივრებში
ჩაწყდა სუფრა,
თითქოს ისევ
შენი ღმერთი
აცვეს ჯვარზე
და მახვილით
მოვლენილი
აღსდგა უფლად.
გუმბათ-გუმბათ
გადავლეწე შენი
მიწა
სალოცავი რაც
კი გქონდა
სისხლში ვჭამე
მე რომ შენს
მტერს
მუჰამედის
მადლი მიცავს,
საზღაური
გავეც ჩემი
ოფლად მწაარე
საფრესკალზე
მომიწერეს ომთა
მთ...Ещёურჯულოს
აღსარება
შენ ჯიხვის
რქებზე მთვარის
სისხლი არ
გინახავს,
არც მამაცი
ყივჩაღების
ბრძოლა იცი.
როგორ დნება
ღამე ნისლებს
რომ ინახავს
თავშლიანი
ქალწულისთვის
მინაფიცი.
დღე რომ ღამის
ნასამოსარს
გადმოიცვამს
მოდი მნახე,
ხალი მახლე,
მიგრძენ ტანი,
შენ ვინც კერა
დაგინგრია
გადაგიწვა
მე ვარ იგი, აღა
მაჰმად ოსმანდ
ხანი,
მოდი სული
დამილიე მე
ურჯულოს
მოყვასს გიკლავ
დედის ნამშოდ
მოგვარესა.
შენი მიწის
გმირი რომ არს
მიყუჟული,
რა რომ განა
ხმალი ოღლიმ
აულესა.
მტერი ვიყავ,
მტრადვე
დავრჩი
ნაკრძალევი
მტვერი ვიყავ
მტვრადვე ვიქეც
ძაღლსაყეფო
მაგრამ მახსოვს
მხედართ
მქონდა
ნაბრძანები
ქართლის ქალი
მომიყვანეთ
ყაჩაღებო.
არაგვზედა,
მბრძანებელი
ვიყავ ჯარზე,
შენი მიწის
ოხშივრებში
ჩაწყდა სუფრა,
თითქოს ისევ
შენი ღმერთი
აცვეს ჯვარზე
და მახვილით
მოვლენილი
აღსდგა უფლად.
გუმბათ-გუმბათ
გადავლეწე შენი
მიწა
სალოცავი რაც
კი გქონდა
სისხლში ვჭამე
მე რომ შენს
მტერს
მუჰამედის
მადლი მიცავს,
საზღაური
გავეც ჩემი
ოფლად მწაარე
საფრესკალზე
მომიწერეს ომთა
მთვლელო,
შენს წმინდანში
მოღალატე აბოს
ვხედავ
მე კი მართალს
როგორ უნდა
მომიტევო.
ჯიხვის რქებზე
მთვარის სისხლი
არ გინახავს
არც მამაცი
ყივჩაების
ბრძოლა იცი,
ასე დნება ღამე
ნისლებს რომ
ინახავს
თავშლიანი
ქალწულისთვის
მინაფიცი.
იყო ბნელეთი და
მისი ყოფნა
მარადიული.
ეს იყო
სწორი,მაგრამ
მოვარდა
გრძნეული ქარი
და ქარიშხალი,
უეცარი–
აღელვებული,
იშვა სიცოცხლედ
ყოველივე ყოფის
მღელვარი.
დღეს ყოფა არის
მოუხდელი
დანაშაული,
დამნაშავე კი ის
არის,ქარი,
მღელვარე ქარი.
ნუ აგებთ ძეგლებს
დიდ სახელთა
პატივსაცემად,–
მარადისობას
ვეღარ შექმნით
უღირსთ
ხელებით.
თქვენ მეფე არ
გყავთ და
ყველაფრის
გარდაცვალება,
უმწყემსობისთვი
ს წუთისოფლის
ყოფას მოელის.
ძეგლს ნუ სცემთ
თაყვანს,ამ
პატივის
განსახიერად.
მომაკვდავია
ყველაფერი ,რაც
არს შობილი,
დასამშვენებლად
ამსოფლიურ
ძეგლთა სასახლის
რაც არს
ნაგები,ნაშენები,
მკვეთრად
ვიხილე.
მათ ჩაეხვევა
მგლოვიარე
სიღრმე სამარის,
ზედ მოედება
უსაშველო
ლოდთა სიმძიმე,
უკვდავი არის
მხოლოდ ის,რაც
იყო მარადის,–
დაუნგრეველი
ბნელეთი და მისი
სიმშვიდე.
მისი არყოფნის
მოედება სოფელს
დუმილი,
ამაოებად
აღიქმება ქართა
სიღელვე,
არარაობა არის
სწორი და
განზომილი,
რადგან
არყოფნით
სრულყოფილარს
სიცარიელე
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 3
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს
და ვგრძნობ რომ
მალე შამათი
მელის
ანგელოზს
ურჩსსა, ლამაზს
და ამაყს
მოაქვს ბჭე
ფიქრთა რომ
ვგავდე ველურს.
ნუ აკვირდებით
დატენილ
იარაღს
მე თავს არ
ვიკლავ, მე
ვიკლავ სხეულს
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს
სუ ერთი დღის
ვარ, ბრმა, ყრუ
და უქმი.
ჩემს თეთრ
აკვანთან
დემონი დადგა
და გაღიმებულ
თოჯინას
მჩუქნის.
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს,
საფერფლეს
ვავსებ
ბინდისფერ
ფერფლით,
თან ნაჩუქარი
თოჯინა
დამაქვს,
დღემდე
თანდამაქვს,
თანდამაქვს
მკერდით.
ზეცავ ჩვენს
შორის საღამო
ჩადგა,
ბინდის ბილიკით
შეგვიწყო ხელი,
საკუთარ
თავთან
ვთამაშობ
ჭადრაკს
და
გამარჯვებულს
შამათი მელის.
აღსარება
შენ ჯიხვის
რქებზე მთვარის
სისხლი არ
გინახავს,
არც მამაცი
ყივჩაღების
ბრძოლა იცი.
როგორ დნება
ღამე ნისლებს
რომ ინახავს
თავშლიანი
ქალწულისთვის
მინაფიცი.
დღე რომ ღამის
ნასამოსარს
გადმოიცვამს
მოდი მნახე,
ხალი მახლე,
მიგრძენ ტანი,
შენ ვინც კერა
დაგინგრია
გადაგიწვა
მე ვარ იგი, აღა
მაჰმად ოსმანდ
ხანი,
მოდი სული
დამილიე მე
ურჯულოს
მოყვასს გიკლავ
დედის ნამშოდ
მოგვარესა.
შენი მიწის
გმირი რომ არს
მიყუჟული,
რა რომ განა
ხმალი ოღლიმ
აულესა.
მტერი ვიყავ,
მტრადვე
დავრჩი
ნაკრძალევი
მტვერი ვიყავ
მტვრადვე ვიქეც
ძაღლსაყეფო
მაგრამ მახსოვს
მხედართ
მქონდა
ნაბრძანები
ქართლის ქალი
მომიყვანეთ
ყაჩაღებო.
არაგვზედა,
მბრძანებელი
ვიყავ ჯარზე,
შენი მიწის
ოხშივრებში
ჩაწყდა სუფრა,
თითქოს ისევ
შენი ღმერთი
აცვეს ჯვარზე
და მახვილით
მოვლენილი
აღსდგა უფლად.
გუმბათ-გუმბათ
გადავლეწე შენი
მიწა
სალოცავი რაც
კი გქონდა
სისხლში ვჭამე
მე რომ შენს
მტერს
მუჰამედის
მადლი მიცავს,
საზღაური
გავეც ჩემი
ოფლად მწაარე
საფრესკალზე
მომიწერეს ომთა
მთ...Ещёურჯულოს
აღსარება
შენ ჯიხვის
რქებზე მთვარის
სისხლი არ
გინახავს,
არც მამაცი
ყივჩაღების
ბრძოლა იცი.
როგორ დნება
ღამე ნისლებს
რომ ინახავს
თავშლიანი
ქალწულისთვის
მინაფიცი.
დღე რომ ღამის
ნასამოსარს
გადმოიცვამს
მოდი მნახე,
ხალი მახლე,
მიგრძენ ტანი,
შენ ვინც კერა
დაგინგრია
გადაგიწვა
მე ვარ იგი, აღა
მაჰმად ოსმანდ
ხანი,
მოდი სული
დამილიე მე
ურჯულოს
მოყვასს გიკლავ
დედის ნამშოდ
მოგვარესა.
შენი მიწის
გმირი რომ არს
მიყუჟული,
რა რომ განა
ხმალი ოღლიმ
აულესა.
მტერი ვიყავ,
მტრადვე
დავრჩი
ნაკრძალევი
მტვერი ვიყავ
მტვრადვე ვიქეც
ძაღლსაყეფო
მაგრამ მახსოვს
მხედართ
მქონდა
ნაბრძანები
ქართლის ქალი
მომიყვანეთ
ყაჩაღებო.
არაგვზედა,
მბრძანებელი
ვიყავ ჯარზე,
შენი მიწის
ოხშივრებში
ჩაწყდა სუფრა,
თითქოს ისევ
შენი ღმერთი
აცვეს ჯვარზე
და მახვილით
მოვლენილი
აღსდგა უფლად.
გუმბათ-გუმბათ
გადავლეწე შენი
მიწა
სალოცავი რაც
კი გქონდა
სისხლში ვჭამე
მე რომ შენს
მტერს
მუჰამედის
მადლი მიცავს,
საზღაური
გავეც ჩემი
ოფლად მწაარე
საფრესკალზე
მომიწერეს ომთა
მთვლელო,
შენს წმინდანში
მოღალატე აბოს
ვხედავ
მე კი მართალს
როგორ უნდა
მომიტევო.
ჯიხვის რქებზე
მთვარის სისხლი
არ გინახავს
არც მამაცი
ყივჩაების
ბრძოლა იცი,
ასე დნება ღამე
ნისლებს რომ
ინახავს
თავშლიანი
ქალწულისთვის
მინაფიცი.
მისი ყოფნა
მარადიული.
ეს იყო
სწორი,მაგრამ
მოვარდა
გრძნეული ქარი
და ქარიშხალი,
უეცარი–
აღელვებული,
იშვა სიცოცხლედ
ყოველივე ყოფის
მღელვარი.
დღეს ყოფა არის
მოუხდელი
დანაშაული,
დამნაშავე კი ის
არის,ქარი,
მღელვარე ქარი.
ნუ აგებთ ძეგლებს
დიდ სახელთა
პატივსაცემად,–
მარადისობას
ვეღარ შექმნით
უღირსთ
ხელებით.
თქვენ მეფე არ
გყავთ და
ყველაფრის
გარდაცვალება,
უმწყემსობისთვი
ს წუთისოფლის
ყოფას მოელის.
ძეგლს ნუ სცემთ
თაყვანს,ამ
პატივის
განსახიერად.
მომაკვდავია
ყველაფერი ,რაც
არს შობილი,
დასამშვენებლად
ამსოფლიურ
ძეგლთა სასახლის
რაც არს
ნაგები,ნაშენები,
მკვეთრად
ვიხილე.
მათ ჩაეხვევა
მგლოვიარე
სიღრმე სამარის,
ზედ მოედება
უსაშველო
ლოდთა სიმძიმე,
უკვდავი არის
მხოლოდ ის,რაც
იყო მარადის,–
დაუნგრეველი
ბნელეთი და მისი
სიმშვიდე.
მისი არყოფნის
მოედება სოფელს
დუმილი,
ამაოებად
აღიქმება ქართა
სიღელვე,
არარაობა არის
სწორი და
განზომილი,
რადგან
არყოფნით
სრულყოფილარს
სიცარიელე