Предыдущая публикация
-Shirin, nega uxlamayapsan?
-
Uyqum kelmayapti,
qo'rqyapman. -Nimadan? -
Uyg'ommasamchi, sizni
boshqa ko'rolmaymanmi? -Unaqa
dema! Hali ko'p
yashaysan, ikkimiz baxtli bo'lamiz
jonim... (Shirin
Sardorning qo'lidan mahkam
tutib ko'zlarini yumdi.
Yigit esa uni ko'zlaridagi
yoshlarni artib, ancha payt qarab
turdi, keyin esa palata chirog'ini
o'chirib,
doktorning kabineti tomon yurdi)
-Kechirasiz, Umid
aka, mumkinmi? -Hm, Sardor
kiring, o'tiring. -
O'zgarishlar bormi? -Aldab nima
qildim, donor
topilmagan, hammasiga tayyor
turishimiz kerak.
(Yigit hayol surib qoldi va..) -
Agar...agar men hamma
hujjatlarga qo'l qo'yib, donor
bo'lsamchi, qachon
qilasizlar operatsiyani? -Yöq,
axir...ishonchiz
komilmi!? Axir bu degani...siz... -
Shirin uchun
hammasiga tayyorman. -Qaroriz
qat'iy bo'lsa, ertaga
ertalab. -Rahmat doktor... (Lekin
qiz eshik ortida
hamma gaplarni eshitib turganini
ular payqamadi. Yigit xonaga
kelganida Shirin joyida yotardi). -
Shiriiin, seni yaxshi ko'raman
jonim. -Hayotim, men
ham sizni yaxshi ko'raman. -Endi
hammasi yaxshi
bo'ladi. (Shirin yosh to'la
ko'zlarini yumdi). Ertasiga
Sardor kasalxonaga kelganida
palata oldida
Shirinning qarindoshlari
yig'ilgandi. Hamma yig'lardi.
Eshikni ochib palataga kirganida,
qiz allaqachon bu
dunyoni tark etib ulgurgandi.
Qo'lida esa bir parcha
qog'oz: "Hayotim, men uchun
hayotni tark etishizi
xohlamadim. Siz endi men uchun
ham yashashiz
kerak. Meni kechiring, boshqa
ilojim yöq edi. Sizni
sog'inaman. Osmonlarda
körishguncha..
Следующая публикация
Нет комментариев