Предыдущая публикация
ძალიან დავიღალე.
მარტო.მხოლოდ მარტომ გამკლავება ამ ჯოჯოხეთთან რომელსაც ცხოვრება ჰქვია.ადაპტირება არ შველის,იმუნიტეტი არ შველის,ვხვდები,მაგრამ სხვა გზა მოჭრილია,მარტოს მომიწევს ბოლომდე გატანა.ვხვდები რომ ყოველთვის მარტო ვიყავი,და ბოლომდე ასე იქნება,აღარავინ შემომრჩა გვერდში.დავიღალე მაგრამ.....მივეჩვიე დაღლასაც და მარტოობასაც.ფენიქსივით ათჯერ ვეცემი და ათჯერვე ვდგები.ვგრძნობ წინმჭვრეტელობით,რომ უარესი მარტოობა წინ მელოდება სიბერის ჟამს.მაგრამ არაფრის მეშინია-გააზრებულად.სიცოცხლე ხანმოკლეა,და ამ ხანმოკლე სიცოცხლეს ყოველ წამს ვაფასებ,თუმცა ძალიან ბევრი მინუსი მაქვს,საკუთარ თავს ყოველთვის მე ვვნებ.პლიუსი კი უამრავი.ყველაფერი ფარსია ამ ცხოვრებაში რასაც ხედავ.სინამდვილე მხოლოდ გულშია.ყველაფერს ვხედავ ყველაფერს ვამჩნევ,მაგრამ ცხოვრება მაინც ამოუცნობია,ისევე როგორც ეს დრო მარადიული,და ეს სამყარო სადაც სტუმრები ვართ მხოლოდ.
Следующая публикация
Комментарии 4