Предыдущая публикация
***
Неспакоем крылаў неба парушыцца.
Зацямнелі нівы.На лажбінах сум.
Я хачу Радзіме пізка пакланіцца,
Я жыву сягоння ў карагодзе дум.
Павяла наводай мара на аблогу,
Дзе было квяціста,вольна ад цяпла.
А сягоння толькі напаткаў трывогу,-
Зразумеў: што мала ад хмурын святла.
Пакідаюць птушкі паплавы і гоні.
І дз’мухае сівер холад на сляды...
Залячы,Радзіма, мне мае трывогі.
Каб было прасторна сэрцу і душы.
У самоце гэтай на душы няўгода,
Сон,як парушынка,можапрыклы цень…
Адлятаюць птушкі…Спіць даўно прырода,
А жаданне кліча,кліча ў новы дзень…
Следующая публикация
Нет комментариев