Предыдущая публикация
Икки марҳум бир кунда ёнма-ён
қабрга қўйилибди. Бири зерикиб,
иккинчисиникига мўралаб,
танишибди. Дилкаш суҳбат
қурибдилар.
-Сен нега ўлдинг, дўстим?-деб сўрабди бири иккинчисидан.
-Хурсанд бўлиб кетганимдан юрагим
ёрилиб ўлдим,-дебди иккинчиси.
-Ие, одам қайғудан ўларди, сеники
қизиқ-ку, қани, очиқроқ айт-чи?-
дебди биринчиси. -Ўртоқларим нуқул хотинимни
ёмонлашарди. Бир куни “хотининг ўз
уйингда ўйнаши билан бирга”, деб
хабар беришди. Ғазабланиб келдим.
Хотиним ростанам уйда эди.
Ҳаммаёқни қидириб чиқдим: жавон ҳам қолмади, каравотнинг таги ҳам
қолмади. Ҳатто қозоннинг ичини ҳам
қарадим. Ўйнашни тополмай
қувонганимдан ўлиб қолдим,-дебди
иккинчиси.
-Эй аҳмоқ,-дебди биринчиси афсус билан,- музлатгичнинг ичини ҳам
қараганингда, иккаламиз тирик
қолган бўлардик...
Следующая публикация
Нет комментариев