Alvido bolalik!

"… Adabiyot o’qituvchisi
jurnalni stol ustiga qo’ydi-da,
dumaloq ko’zoynagini burni
uchiga qo’ndirib, sinfga razm
soldi.
- Demak, gap bunday:
o’ttizinchi yillar adabiyotini
o’rganishni kechiktiramiz.
RayONOdan topshiriq bo’ldi,
bugun siz bizga “Baxtli
bolalik” degan mavzuda erkin
insho yozib berasiz.
- Hamma yozadimi?
- Bu nima deganlari bo’ldi,
Zoirali bo’tam, sizga alohida
taklif lozimmi, yo?
- Inshoni erkin deyabsiz-ku?
- Nomi shunaqa, bo’tam.
Qani, qog’oz olib, ish
boshlanglar. Vaqt ketmasin.
- Samad aka biz bolalikdan
o’ttik-ku, nimasini yozamiz?
Hali o’tib bo’lganingizcha
yoq, Zoirali bo’tam, endi
o’tayabsiz. Qilayotgan
ishingizga o’zingiz to’g’ri
baho bera olgan oningizdan
boshlab bolaligingiz bilan
vidolashasiz. Ha, ha aynan
vidolashasiz. Bolalik qaytmas
bo’lib ketadi. Bolalik sizning
hotirangizga ko’chadi. Vaqti
kelib, bu hotira vijdon
azobiga soladi, vaqti kelib
nimalarnidir qo’msashga
majbur qiladi. Xullas, sizni
har ko’yga soladi. U bilan
vidolashishga oshiqmang.
Bolalik-hayotning asl pallasi,
undan ko’proq bahramand
bo’lishga intiling. Asaldan
keyin turli achchiqliklarga
duch kelasiz.
- Samad aka, shularni yozsak-
chi? “Baxtli bolalik” emas,
“Alvido bolalik” desak-chi?
- Bo’tam, ko’p aqilli bolasiz-
ku, biroq ayrim vaqtlarda
kaltafahmlik qilib qo’yasiz.
Tushuning, “Baxtli bolalik”
menga emas, RayONO ga
kerak. Shu bois men bilan
tortishmang. Ishni boshlang.
Bolalarni sizlab, yumshoq
gapiruvchi bu odam
ko’pincha o’z ishini o’zi
qiyinlashtirardi. Bolalar uni
bo’shang deb bilib, baravar
tortishishdan tap
tortishmasdi. Ba’zan butun
dars tortishuv bilan o’tardi.
Kitob o’qishni jonidan ham
ortiq ko’radigan Zoir
ko’pincha baxs boshlab
qolardi.
Samad aka bugungi baxsga
barham berish uchun deraza
oldiga bordi-da, qo’lini
orqasiga qilib, hovliga tikilib
oldi.
Sinfda shivir-shivir,
qog’ozlar shitiri boshlandi.