Предыдущая публикация
ОҚСОҚ ҚИЗНИНГ КУНДАЛИГИ(4 ҚИСИМ)- Ҳой!
Мен сизга… У ёғини айта
олмадим. ҳалиги
қўрқинчли одам қандайдир
қўланса исли латтани оғзи-
бурнимга ёпгани эсимда.
У
ёғи эсимда йўқ.
Ҳозир нимқоронғу зах бир
хонада
ётибман. Нима қилсам экан? Ким
ўзи улар! Мендан нима исташади?
Нега ҳеч ким
менга
жавоб бермайди, нега? Онам
бечора… ҳавотир олаётгандир…
Отам ҳамма ерни излаб
юргандир…
Яхшиям кундалигим ёнимда,
йўқса ҳозир
сиқилиб ўлиб қолардим…
Қўрқиб кетяпман…
Кимдир келяпти…
Бугун анча ўзимга келдим.
Беш кундан бери
беҳуш эканман. Нега ўзимга
келдим?
Ундан кўра ўлиб кетсам ҳам
майли эди…
Бугун ҳаммасини бир бошдан
эслашга қарор
қилдим.
Ўша куни, қоронғу хонада
ётганимда,
машинадаги
кўрганим, қилай одам кириб келди.
Кирган заҳоти
ёқасига ёпишиб бақира кетдим.
- Ҳайвон! Маразлар, мени қаерга
олиб келдиларинг!
Ҳозир ҳаммангни ўлдираман!
Ҳали…
Ғилай менга тарсаки тортиб
юборди. Ерга
юзтубан йиқилиб
тушдим.
- Қанжиқ! -у сочларимдан
тортқилаб турқазди.
- Қани юр буёққа!
Мен яна гапиришдан қўрқиб,
оқсоқлана-
оқсоқлана у қаерга деса
юравердим. Биз узун,
қоронғу йўлак бўйлаб юриб
кетдик. Каттакон қора
чарм эшик қаршисига келганда,
ғилай
хунук овозда бўкирди.
- Тўхта! Кир!
Эшикни очиб мени ичкарига
итариб юборди. Ўзи
эса шу захоти ғойиб бўлди.
Бошимни кўтардим-
у, қўрқиб кетдим. Каттакон
хонада, узун стол
атрофида учта семиз киши ўтирар,
учаласининг ҳам
боши кал, қоп-қора кўзойнак
тақиб олишганди.
Улар
кўзойнак остидан менга
шундай тикилишарди-ки…
- Қани яқинроқ келчи… -
Ўртадаги бақалоқ
афтидан, уларнинг каттаси бўлса
керак, гавдасига
умуман ярашмаган
овозда чийиллади.
- Нимага мени бу ерга олиб
келдиларинг?! -
сўрадим ўзимда
журъат топиб.
- Яқинроқ кел дедик сенга!
Каттанинг ёнидаги бақалоқ
оғзидан сўлак
сачратиб вишиллади. Мен қўриб
секингина уларнинг
ёнига бордим.
- И-э! -деди четдагиси - Оқсоқ
экан-ку!
- Отаси бу ҳақда индамаганди!
Устимдан биров бир челак
муздек сув қуйиб
юборгандек бўлди. "Отаси"
дедими? Нахот …
- Нима дедингиз?!
- Отанг сени қиморда ютқазиб
қўйди! -деди
ўртадагиси.
- Ёлғон!!!
- Ишон, чўлоқ! Энди бу ёқи
ўзингга боқлиқ…
Агар ақлли қиз бўлсанг, иш
битгач, қўйиб
юборамиз. Бўлмаса…
Менинг қулоқимга унинг гаплари
кирмасди. Наҳотки… Нахотки ўз
отам… Бўлиши
мумкинмас! Отам бундай
қабиҳликка
бормайдилар!
Эҳ, отажон… Бу нима қилганингиз
отажон?!
Белимга келиб теккан қўлдан
худди, илон теггандай
сесканиб кетдим. Ўртадаги
бақалоқ секингина
юзимни силади.
- Чаккимас…
Мен унинг юзига тарсаки ториб
юбордим. Бу унга заррача ҳам
таъсир қилмади.
Аксинча, семиз танасини силкитиб
кулди.....
Ёввойи мушуг-эй! - деди суқ
билан тикилиб. -Энди
қаршиликлар
фойдасиз! Барибир ҳеч қаёққа
кетолмайсан!
Мен қочмоқчи бўлиб эшик
томонга бордим. У
эса жон
ҳолатда бақирди:
- Полвон!!!
Эшикдан гавдасидан от
ҳуркадиган бир барзанги
шитоб
билан кириб келди.
- Олиб бор! - буюрди бақалоқ.
Полвон деганлари шунчалик
бақувват эдики, минг
уриниб,
силтаниб ҳам унинг чайир қўллари
исканжасидан чиқа олмадим.
Бақирдим, йиғладим,
ёлвордим,
лекин бу унга заррача таъсир
қилмас, мени ҳудди ўз вазифасини
бажараётган ҳиссиз роботдек
аллақаерга судраб
кетарди. ЙЎлак
четидаги кичикроқ эшикка
етганда Полвон ҳам
мени
ичкарига итариб юборди. Хира
чироқ ёритиб турган
хонадаги катта краватни кўриб
мақсадларига тушундим. Эшикни
муштлаб, бор овозда нажот
сўраб бақира
бошладим.
Йўқ… Оҳ-у ноламни шу тўрт
девор-у, Ёлғизгина
Аллоҳ эшитди. Шу вақт бояги уч
бақалоқ
хонага бирин кетин кириб келишди.
Мени…
Эслашни хоҳламайман!!!
Мени бу ерга бир чўпон ота
топиб олиб келибдилар.
Ярамас
қиморбозлар, "иш"лари битгач,
мени гадойтопмас
бир далага обориб ташлашибди.
Беш кун
деганда базўр ўзимга
келибман. Бечора
чўпон ота…
Мени даланинг четидан абгор
аҳволда топиб олиб, чодирга олиб
келибди. Тун-у кун атрофимда
парвона бўлибди.
Аммо, менга қолса ўша ерда,
ўша
ифлосларнинг қўлида ўлиб кетганим
яхши эди…
- Ҳа, ўлганим яхши эди!!! Минг
лаънат бу дунёга!
Ер ютсин
ҳаммангни!
Жазавага тушиб бақира
бошладим. Чўпон ота
шошиб
кириб келиб, мени бошимни силаб
овута бошлади.
- Йиғлама, қизим, Аллоҳга шукр
қил,
омон қолдинг!
- Бундан кўра ўлганим яхши
эди ота!
- Астағфируллоҳ де болам,
золимларга ҳам боққан
бало бор!
Мана кўрасан, қали ҳаммаси
яхши бўлади. Мени
айтди дерсан, болам!
- Ахир нега бундай бўлди, нега!
Гуноҳим нима менинг…
Мен сира ўзимни босолмасдим,
ўксиб
ўксиб йиғлардим.
Ё Аллоҳ, менданда бахцизроқ
инсон борми ўзи?
Ўз отам , ўн саккиз йил бағрида
ўстирган қизини бир
буюм сингари қиморга тикиб
юборса-я!
Нафратланаман! Бундай отам
йўқ менинг! Эҳ,
Шавкат!!! Биргина сен
тушунардинг мени… Энг
бахтли кунларим, энг ширин
хотираларим,
бари сен билан боғлиқ… Биламан,
ҳозир мени
излаётгандирсан,
соғиниб кутаётгандирсан?!
Излама, қўй! Сен билган оқсоқ қиз
йўқ энди! Мен
сенга муносиб эмасман!
Онажон, мунисгина онажоним-а…
Мен энди уйга
қайтмайман, онажон… Мендан
рози бўлинг,
оқсоқ қизингиздан рози бўлинг,
онажон...ДАВОМИ БОР
Следующая публикация
Нет комментариев