Модари пире буд.

Ягона писар дошт ва он
писарро, ки бо сад орзуву
хавас калон карда буд,
хонадор мекунад. Рузе
писараш аз кор меояд, ки
занаш аз модараш шикоят
карда мегуяд, ки модарат
бисёр мехурад. Писар ба
хамсараш кавл медихад, ки
модарашро аз хона меронад.
Ба дастурхоне чор дона нон ва
чор дона зардолу мепечонад
ва модарашро ба чангал бурда
мепартояд. Баъди ду руз
меравад, мебинад, ки модараш
нонро хурдаасту зардолуро
мондааст. Мегуяд, чаро инро
нахурди, модар. Модар дар
чавоб мегуяд: яке ту ба назди
ман биёи ва дар рох гурусна
шави. Барои ту мондам. Писар
гирён мешаваду аз модараш
бахшиш мепурсад. Модар, ки
бузург аст, писарашро
мебахшад. Бародарону
хохарон! Ба кадри модар
бирасед!