Предыдущая публикация
მივუყვებოდი ნოემბრის თვეში წვიმიან ქუჩას,
მივუყვები და ჩემთვის ვფიქრობ, ცოტაც და მივალ.
მივალ იქ სადაც მეგულება ნაზი არსება,
სადაც წვიმაც და ქარიც სულ მავიწყდება,
თითქმის მივედი, ვდგევარ ჩუმად წვიმის ხმას ვუსმენ,
ჩემი თვალები მიპყრობილია მისი სარკმლისკენ,
ალბათ არ ააქვს აზრი აქ დგომას ალბათ ვერ ვნახავ,
და ჩემი გულიც სამუდამოდ დაისადგურებს,
რა ვქნა მიყვარხარ სამუდამოდ, თავს ვერ ვერევი,
გულს ვერ ვუბრძანებ და ჭკუასაც ვერ დავუწყებ სწავლას,
ისე დიდია სიყვარული ჩემი შენდამი,
როგორც ვულკანის სიძლიერე ამოხეთქვისას.
სულ რამდენჯერმე მომიკრავს თვალი შენთვის ქუჩაში,
მაგრამ ძნელია გაუძლოს გულმა ცდუნებას შენსას
სწორწდ ამიტომ ვდგევარ აქ და შორიდან გეტრფი,
შორიდან გეტრფი რადგან შენთან მოსვლას ვერ ვბედავ,
რომ დაგანახა შენი თავი ჩემი თვალებით,
ხო ზუსტად მაშინ მიხვდებოდი რას ვგრძნობ შენს მიმართ
შემდეგ იტყოდი რომ ყველა პოეტს თუ ასე უყვარს
მაშინ მათ გარდა სიყვარული არვის ცოდნია....!
Следующая публикация
Нет комментариев