Предыдущая публикация
ХАТОЛАРДАН ЯРАЛГАН СЕВГИ...
(3-қисм)
Қишнинг совуқ, аёзли лекин оқликка, покликка бурканган табиати ҳар қандай одамнинг кўнглига илиқлик олиб кира оладиган кунлари ҳукм сурарди.
Коллежимиз ҳовлисида ажойиб гўзаллик қад ростлабди. Гуруҳимиз боғига эккан арчаларимиз танасига илинган қорларни кўтара олмай бир қаторда худди таъзим қилгандек тизилиб турибди. Аҳён-аҳёнда қор "ўқ"лар учиб қолади уёқдан буёққа ва ортидан:
-Фалончи, ўлдираман сени! Ёмон тегди! -деб бақирган қизлар овози эшитилиб туради)))
Ажойиб дамлар жуда...
Дарсга киришдан олдин овозини ўчириб қўйган телефоним чўнтагимда "вибрация" бераётганини сездим. Қўлимга олиб қарадим, Нурали акамлар экан.
-Ассалому алейкум Нурали ака.
-Ваалейкум ассалом. Яхшимисан Умид?
-Ҳа, шукр. Ўзингиз қалайсиз? Ўқишлар яхшими?
-Ёмонмас. Эртанги кун ҳақида бир гап айтиб қўймоқчи эдим- Хуршида хам келади.
-...
-Мен таклиф қилдим. Келаверсин.
-Бекор қилмадингзми?- дейман ичимда яна уни кўришдан хурсанд бўлиб турган бўлсамда.
-Ҳаммаси жойида. Ўйлама буёғини.
-Менга ҳам айтган эди бораман деб. Рози бўлмагандим яна қийналмасин бошидан деб.
-Ҳозир анча ўзгарган олдингидан. Айтдимку буёғини ўйлама. Эртага кўришгунча.
-Хўп, эртагача...
Қадрдонларимиз билан кўришишни режалаштирган эдик шу айтилган кунда. Хуршида билан йўлларимиз айрилгач Нурали акамлар билан қалин дўст бўлиб қолишган эдилар. Улар мени хабардор қилиб турардилар Хуршида ҳақидаги гаплардан.
Мен у пайтлар ўқиш билан бирга ишлардим ҳам. Ярим кечагача ишлаб бироз ўзимни чалғитардим-у, барибир баъзида тунлари унга қўнғироқ қилишдан ўзимни қайтара олмас эдим. Лекин бундан ҳам қийини кечалари менга ҳам бўлаётган қўнғироқларни эгаси кимлигини билиб туриб жавоб бермаслик, жавоб берганда ҳам телефондан келаётган йиғи товушларини эшитиб, уни овута олмаслик эди...
Янги кун ҳам бошланди. Табиат ҳали ҳам худди кечаги ҳолатида турибди. Ҳамма ёқ оппоқ. Кўзларим уйқудан очилиб, руҳим теранлаша бошлади. Бугунги учрашув ва Унинг келиши ёдимга тушди. Ўрнимдан қўзғаларканман нимагадир ичимдан оғриққа ўхшаш лекин оғриқ эмас, таърифлаб бўлмас қандайдир жараённи туя бошладим. Шуни аниқ билардим-ки, бу Хуршидани яна кўришим олдидан бўлаётган ҳолат эди.
Бир тарафдан хурсанд эдим. Бошқа тарафдан эса хавотир. Ҳаммаси яна бошдан бошланишини, уни яна қийналишини ҳоҳламасдим.
Соат тобора белгиланган вақт сари илдамлаб борарди. "Таваккал" дея иссиқ кийиниб, кўчага йўл олдим. Аввалига бироз ёқимсиз туйилган совуқ ҳавога кўника бошлади таним. Бундай ҳавога аллақачон кўникиб кетганман аниқроғи. Кўпинча шундай совуқ , ёмғирли кунларда кўришардик У билан...
Метрога тушиб кетаётганимда эса яна ўша ҳаётимдаги сеҳрли кун, сеҳрли тасодиф ёдимга тушди.
"Муносабатларни тикласаммикан... Ҳали кечмас, У ҳам буни кутаётгани аниқ.
Нега унута олмаяпман уни? Ахир шундай бўлади деб ўйлагандимку ўзим. Нега уни эсласам вужудимда оғриқ турадиган бўлиб қолди? Нега тунлари уни овозини соғинаяпман..."
Ақлим ва юрагим орасида сарсон бўла бошладим. Юрагим "Уни қайтар!" деса ақлим "тўғри йўлдасан. Ортга қайтма!" деб ундар эди.
Менда ғалати бир тушунча бор. Бу тушунча эса доим ўзи билан бир саволни етаклаб юради. Юрак ақлга нисбатан кучсизроқ лекин қўрқмас, ақл эса кучли бўлиш билан бирга қўрқоқ бўлади. Ҳақиқатан ғалати...
Ғалати тенглик. Ғалати кураш... ва яна ғалати якун бу- кўпинча ақл ғолиб чиқади юрак устидан.
Нега шундай?
Менимча бу саволга ҳеч ким жавоб бера олмайди...
Яна шу тушунчамга монанд ақлим ғолиб чиқди. "Сен ундан 2ёш кичиксан. Буни устига ораларингизда Тошкент ва Бухоро бор. Уни ҳозир тинч қўй, токи келажакда қийналмасин сени деб" дея мени ўз измига солди. Юрак эса ҳар галгидек чорасиз қолаверди...
Айтилган манзилга одатдагидек ҳаммадан биринчи бордим. Чунки атрофда келиши керак бўлган одамлар йўқ эди ҳали ҳам. Телефонимни олиб Нурали акамга қўнғироқ қилдим.
-Келдингларми Нурали ака, кутаяпман сизларни.
-Келмадик, келдим ўзим ҳозирча. Телефонингни ўчириб ортингга қара.
Улар ҳам етиб келибдилар бу пайтда. Сўрашар эканман, ёлғиз келганидан ҳайрон бўлдим.
-Сиз билан келиши керак бўлганлар қани?
-Нафосат йўлда келаяпти. Азиза бир-бир ярим соатларда етиб келар экан. Сардор ҳали ҳам ухлаб ётибди доимгидек. Бироздан кейин ўзи қўнғироқ қилар экан.
-Хуршидачи? -беихтиёр оғзимдан чиқиб кетди бу савол.
-Уни яна бир пара дарси бор экан. У ҳам келиб қолади тезда. Унгача ўзимиз гаплашиб турамиз.
-Ҳа, бугун дарси кўпроқ бўладиган кун эди...
-Дўстлашиб олдик у билан. Ажойиб қиз. Самимий. Гапини ортида ортиқча гап яширмайди.
-Ҳа...
-Ҳаммасини айтиб берди менга. Рости нима дейишни билмайман.
-У албатта ҳақиқий севгисини топади. Бирга бўла олмаслигимизга сабаблар етарлича. Кейин қийин бўлади. Айниқса унга.
-Нега унда аввалроқ шу қарорга келмадинг?
-Билмадим, Нурали ака. Ўзим ҳам тушунмай қолдим ўзимга...
-Бошида айтганингда одатий одноклассники танишувларида бўлганидек ўз йўлинглардан кетасизлар деб ўйлагандим. Сени қаттиқ яхши кўриб қолгани аён.
-Ҳозир ҳам кеч эмас. Вақт ўтиб унутади ҳаммасини.
-Ҳа, майли. Бир гап бўлар. Юр, бекатга чиқайлик. Нафосат етай деб қолибди, -дедилар телефонидаги смс хабарни ўқиб.
Учовлашиб кинога кирдик. Хуршида ҳам келиб қолар деган умидим бор эди лекин ундан дарак бўлмади. У билан бир мартагина кинога тушганмиз. Ўша куни яна бир бор, аниқроғи охирги бор у билан ёнма ён ўтириб сухбатлашгим келган эди. Биринчи сафар кирганимизда телефонига тўплаган оилавий расмларини кўрсатган, ўшандаёқ унинг оиласи билан танишиб олишга улгурган эдим...
Ҳаёлларга берилиб кетибман. Нурали акамнинг секин туртганидан ўзимга келдим.
-Азиза етиб келибди, чиқайлик.
-Сизлар ўтираверинглар. Мен барибир кўрмаяпман кино. У билан гаплашиб турамиз кўчада, -дея ёнимдаги одамларни тинчини бузиб кўчага чиқиб кетдим.
-Салом Азиза. Келдингизми?
-Ассалому алейкум Умид. Ҳа лекин сизлар билан кўп қола олмайман. Вақтим камроқ. Кўриб кетай деб келдим.
-Ваалейкум ассалом. Афсус, анча бўлганди кўришмаганимизга. Четроқ чиқайлик, ҳозир Нурали акам ва Нафосат ҳам чиқишади.
-Улар қаерда?
-Кино кўришаяпти. Мени кўргим келмади. Жиянингизни олиб келмадингизми?)))
-Жамиланими?))) Йўқ, у ўқишда.
-Хиёбонда музқаймоқхўрлик қилганимиз ёдимда. Яна бир марта кўришиб қолармиз деган умиддаман)))
-Сиз ҳам ёқиб қолгандингиз унга)))
-Ўқишлар яхши кетаяптими?
-Аъло даражада. Қишги семестрлар ҳозир.
-Ҳа яхши. Ана, қолганлар ҳам чиқишяпти. Юрайлик.
-Қизил шапкача бўлиб қолибсанку, Азиза)))
-Салом Нурали. Ҳа, қизил шапкачага ўҳшагим келди, - дея бошидаги қизил шляпасига ишора қилди Азиза.
-Ажойиб! Бўлар эканку дўстларим бор эди деб йўқлаб турсанг. Сени кўрмаганимгаям анча бўлди.
-Сизларни кўргим келади ўзим ҳам. Афсус, вақтни бунга кўндира олмаяпман. Бугун ҳам кўп қола олмайман сизлар билан. Вақтим тиғиз.
-Унақаси кетмайди. Ҳамма ўқиш, ишдан чиқиб келаяпти. Бирга тушлик қиламиз ҳаммамиз.
-Жон дердимку, муҳим ишим бор. Бугун бўлмаса кейинги сафар албатта тушлик қиламиз. Тушликдан қутулдим деб ўйламанг)))
-Зоримиз бор-у, зўримиз йўқ. Сизлар шу ерда туриб туринглар, Хуршида метродан чиқибди. Кутиб олай.
Азиза нигоҳларини менга қаратди "Ўша Хуршидами?" дегандек. Мен ҳам тасдиқ сифатида жилмайиб, елкамни қисиб қўйдим...
-Келиб қолишармикан улар? Дугонам қўнғироқ қилаяпти. Жудаям муҳим ишимиз бор эди.
-5 дақиқа кутайлик. Келишаётгандир.
Азиза қайта-қайта бўлаётган қўнғироқларга қараб бесаранжомлана бошлади.
-Илтимос, Умид, Нуралига узримни етказиб қўйинг, кетмасам бўлмайди. Минг бор узр. Сизларни кўриб хурсанд бўлдим. Хуршидани кейинги сафар кўрарман.
-Начора...
-Кунинглар мароқли ўтсин. Яна бир бор узр.
-Хижолат бўлманг. Ишларингизни битириб олинг, яна келамиз ҳали.
Азиза шошилганча йўлнинг нариги бетига ўтиб такси тўхтата бошлади.
-Афсус, Нурали жудаям мақтаган эди бу қизни. Танишиш насиб этмаган экан, -деди Нафосат таксига ўтираётган Азизага қўл силкир экан.
-Ҳа, жудаям. Менга кўп ёрдами теккан.
-Лекин менга кўпроқ анави келаётган қиз қизиқроқ)))-деб кулганча ёнма-ён келаётган Нурали акам ва Хуршида тарафга ишора қилди...(давоми бор)
Тўғри айтишган- вақт ўтади, одамлар ўзгаради. Дунёқарашларимиз, ҳоҳиш-истакларимиз ҳам ўзгаради. Лекин ҳақиқий ҳис-туйғуларимиз эса ўзгармайди...
Энг тоза ва беғубор ҳис-туйғулар ҳамроҳингиз бўлиши тилакдошимиз)))
Файзуллоҳ Ўринбоев
(27.11.2014)
Следующая публикация
Нет комментариев