Шундай фарзандлар ҳам бўлган... .

Муъминлар амири Умар ибн Абдулазизнинг кенжа қизи ҳайит куни отасининг ҳузурига йиғлаб кириб келди. Отаси:
«Нимага йиғлаяпсан?» деди. Қиз: «Ҳамма болалар янги кийим кийишди, мен эса халифанинг қизи бўлсам ҳам, эски кийим билан юрибман», деди. Умар қизининг йиғисидан таъсирланиб, хазинабоннинг олдига борди ва: «Кейинги ойлик маошимдан бериб тура оласанми?» дедилар. Хазинабон: «Нима учун, эй мўминларнинг амири?» деди. Умар қизининг гапини айтиб берди. Шунда хазинабон: «Майли, лекин бир шарт билан бераман», деди. Умар: «Қанақа шарт?» деди. Хазинабон: «Кейинги ойгача тирик юришингиз ҳақида кафолат берасиз», деди.
Бу гапни эшитган Умар тўғри уйига қараб кетди. Отасини қўлида пул билан кутиб ўтирган фарзандлари:
«Отажон, нима бўлди?» дейишган эди,
Умар ибн Абдулазиз: «Ё сизлар сабр қиласизлар ва ҳаммамиз жаннатга кирамиз. Ё сизлар сабр қилмайсизлар ва мен дўзахга кираман» деди.
Фарзандлар: «Сабр қиламиз, отажон», дейишди.
Шу воқеани ўқиб, йиғладим. Ўйлаб қоламанки, ҳозир шунақа фарзандлар жуда камайиб кетмоқдалар. Оталари озроқ уларни айтганини қилмасалар сабр қилолмай, аразлаб, нолиб, оталарини қийин вазиятга тушириб қўядилар. Бизлар ҳам оталаримиз билан жаннатда бирга бўлишни хоҳламаймизми?Шуларни бир мушоҳада қилайлик!