Մոլորված տխուր հանգիստս ինձ տուր, որդիներ հեռվում որ չեն երևումը, սակայն ձայներ ու մանուկներ տառապում փախչում թաքնվում կորչում, այրող այն սիրտը մոխիր է դառնում, ու տառապելով հույսեր կապել ով, ու տարիներ կորչում հեռանում, թե ոնց ես փնտրեմ մանուկներ գտնեմ և այրող սիրտը մոխրում թաղեմ։
Ամեն մարդ ապրում կռվում պայքարում ամեն ինչ տեսնում հարմարվում ապրում, ամեն բան անցնում պատմություն դարձնում իսկ մենք մտքերով հարմարվում ապրում, ամեն մեկը բանին միշտ վերջ է լինում մեր լավ օրեր մեզանից խլում, երազ է դառնում ամեն բան կորչում նույնիսկ ես ինքս ինձ չեմ հավատում։
Թե ինչ դժվար է սիրել վստահել աչքիցս հեռու կապիկ է դառնում, ամեն հարց լուծվում երեխու սիրտը մեծ վերք է դառնում, չկա քաղցր խոսք ապտակ Հայրական ժպիտը աչքերին, հարցնել Որդուց ում որդին ես դուն, որդին մոռացել թե Հայրը է եղել, ոչինչ ընկերներ համբերել տեսնել այրող կրակ թե ոնցա նստել, և քամին քշում մոխիր տանում ու այրված խոտ ու ել չի մնում, ամեն մի կին նա մայր չի ծնվում, և նույնիսկ մամա կանչել չի սազում, լինում ղեկավար տնօրեն դպրոց, չեն տեսնում լաց մղկիտ երեխուն, մի գուցե տեսնեք, տառապանքը ձեր մանուկներին, որ զգաք ցավ այն խեղճ մանուկի։
Կցանկանամ նման մայրին և ղեկավար ուսուցիչ ապրեն այնքան մահ չտեսնել Սովորացցրածից հիանալ։
Ջանոյի Սոսին
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев