ՆԱՄԱԿ

Ստացա նամակդ:
Արդյո՞ք նամակ էր...
Վիպակ էր, պատմվածք,
Հոգում պարփակված խոստովանություն,
Հուշատետրիցդ պոկված թերթիկներ:
Կորցրած սիրո սրտամորմոք լաց,
Դա մի սպիտակ բանաստեղծություն էր,
Նզովք էր՝ ուղղված բիրտ հոգիներին,
Ծրարված սուգ էր...
Չէ՛, դա նամակ չէր, դա ավելին էր,
Գիրք էր պարզապես երկու էջանոց,
Որ ամփոփում էր իր մեջ մի աշխարհ՝
Մեծ ու գեղեցիկ, մաքուր ու լուսե:
Դա հորդ անձրև էր՝ հոգին լվացող,
Վարդից խռոված սոխակի դայլայլ,
Եվ մոլորվածին դեպի ափ կանչող
Անմար փարոս էր:
Ինչ կուզես ասա, բայց դա նամակ չէր,
Դա դեռ չգրված ու դեռ անավարտ
Մի սիմֆոնիա էր,
Որ նվագում են սրտի լարերին,
Միմիա՛յն սրտի...
Դա մահ ու կյանքի պայքարից ծնված
Հաղթության երգ էր,
Ծաղկող հավատ էր,
Ու ապրելու տենչ:
Չէ՛... Դա նամակ չէր,
Դա հավաստում էր այն իմաստության,
Որ հույսը, իրոք, վերջինն է մեռնում,
Որ սերն անմա՛հ է, հավե՛րժ է և վե՛հ,
Որ...
Գրիր, հոգի՛ս,
Ես սպասում եմ...