ԶՂՋՈՒՄ

Ինձ սիրելու մեջ դու շռայլ էիր,
Ես ժլատ եղա քեզ սիրելու,
Ծնկած աղերսող քո սիրո դիմաց
Ծիծաղելի էր արցունքդ թվեում:
Բայց ժամանակի անողոք երթը,
Մեզ առած իր նեղ բավիղների մեջ,
Շատ վերուվարեց մեր մութ օրերը,
Մինչև հանդիպում լուսաբացի հետ:
Իսկ լուսաբացը ճաճանչափայլ էր,
Վարար անձրև էր, ինքնաճանաչում,
Որ լվացել էր անցյալի պոշին՝
Դարձնելով ներկան ջինջ արտացոլում:
Հիմա ցավում է սիրտս կրծքիս տակ,
Ինձ պակասում է սիրո շունչը քո,
Անցնող օրերը դաժան վարվեցին՝
Հոգիս զղջումի խաչին գամելով:
Քեզ սիրելու մեջ ես ժլատ էի,
Հպարտ, վեհանձն ու կամակոր,
Բայց, տեր իմ Աստված, հիմա ի՞նչ անեմ,
Քո կիսատ լացն է իմ կոկորդում...