Предыдущая публикация
Нуҳ алайҳиссалом замонида
инсонларнинг умри узун бўлган
экан.
800-1000 йил умр сурар
эканлар. Бир
аёлнинг ўғли вафот этибди. Бу
аёл
қаттиқ қайғуриб, йиғлабди.
Қўшни
аёллардан бири айтибди:
- Нимага бунча йиғлайсан.
Аллоҳу
таолонинг тақдири шундай
экан.
- Албатта шундай. Мен унга
йиғламаяпман.
- Унда нимага йиғлаяпсан?
- Болам кўп яшамади деб,
оналик
шафқатим билан йиғлаяпман.
- Боланг неча ёшда эди?
- 275 ёшда эди.
- Агар сен бунга йиғлайдиган
бўлсанг,
охир замонда келадиган уммат
нима
қилсин, умрлари 50-60 йил
бўлади.
- Жиддий айтяпсанми?
- Албатта.
- Аллоҳ, Аллоҳ, улар уй ҳам
қурадими?
- Ҳа, яна битта эмас, бир нечта
уй қурар
эканлар.
- Мен уларнинг ўрнида бўлсам,
чодиримнинг қозиғини ҳам
ўзгартирмасдим.
Следующая публикация
Нет комментариев