Предыдущая публикация
#olik_uyga_xush_kelibsiz
7-qism
- Men derazangni tekshirib ko’raman. Ehtimol, u yerda tirqish bordir. O’sha yerdan shamol kirayotgan bo’lishi mumkin, - dedi dadam nonushta paytida og'ziga yana bir bo'lak omlet solarkan.
- Ammo, dada ... bu qanchalik qo’rqinchli ekanligini bilsangiz edi! "Men hali ham qo'rquvdan o'zimga kelolmayapman. Pardalar xuddi kuchli shamol bo’layotgani kabi qimirlardi. Ammo deraza yopiq edi!
- Men tekshirib ko’raman. Qandaydir murvat yetishmayotgan bo'lishi kerak-dedi dadam nonushtadan boshini ko'tarmay.
"Sening boshingda murvatlar yetishmaydi"-Josh tabassum bilan menga o'girildi. Uning ahmoqona hazillari aqlining joyida ekanligiga shubha uyg’otardi.
"Josh, opangni haqorat qilishni bas qil", dedi oyim stulga o'tirib.
U charchagan ko‘rinardi. Oldinlari yaxshilab taralgan uzun qora sochlari endi muzdek osilib turardi. U og'ir xo'rsindi va bekamu-ko'st momiq xalatining belbog'i bilan o'ynay boshladi.
- Oh-ho! Men kechasi bilan uxlay olmay ertalabga yaqin uxlab qoldim.
- Men ham, - bosh irg'adim. - O'ylanib qoldim, agar o'sha bola yana xonamga qarasa-chi?
"Amanda, bizni aldashni bas qil", dedi onam asabiylashib. – Begona bolalar, shamolsiz qimirlovchi pardalar... Juda tasavvuring boyda. Ha, yangi joyda siz doimo birinchi navbatda o'zingizni noqulay his qilasiz, shuning uchun ko’zingizga har xil narsalar ko’rinayotgandir. Lekin endi yetar.
-Lekin oyi ...
"Balki parda ortida arvoh bordir?" Josh yana masxara qildi. U qo‘llarini ko‘tarib, yarim qiyshiq barmoqlarini yoyib, qo‘rqinchli filmlardagi arvohlarga taqlid qilib, “vuuuuuu” deb qichqirdi.
- Josh! Onam uning yelkasiga qoqdi. "Siz bir-biringizni qo'rqitmaslikka va'da bergansiz!"
"Yangi uyga ko'nikishimiz uchun hammamizga vaqt kerak, - dedi dadam murosaga kelib. "Pardalarga kelsak, Amanda, ular harakatlanayotganini tushingda ko’rgandirsan. Axir o’zing qo’rqinchli tush ko’rdim dedingku.
Men beixtiyor titrab ketdim. Men tushimni esladim, stol o'rtasida yana katta suyak to’la tovoqni ko'rdim.
"Bu yerda juda nam", dedi oyim.
- Hechqisi yo’q, - dedi dadam. “Tez orada quyosh bu yerda hamma narsani isitadi.
Men derazadan tashqariga qaradim. Ertalab osmonda bulut yo‘q edi, hozir esa kechagidek xira kulrang bulutlar qoplagan edi. Daraxtlarning soyalari esa yanada qorayib ketdi.
— Piti qayerda? Men so'radim.
- Hovlida yugurib yuribdi. Onam vilka ustida bir bo‘lak pishgan tuxum oldi. U ham bugun erta uyg'ondi. Va men uni qo'yib yubordim. U sayr qilsin.
- Bugun nima qilamiz? – so‘radi Josh. U har doim kunning rejalari bilan qiziqardi. Eng mayda detallarigacha hamma narsani so'radi. Va keyin har bir masala bo'yicha bahslashdi.
“Biz dadang narsalarni joylashtirish davom etamiz. Oyim ko‘zlari bilan o‘rami yechilmagan qutilar bilan to‘ldirilgan orqa yo‘lak tomon ishora qildi. – Sizlar esa sayrga chiqasiz. Ko'chada yuring, yaqin atrofdagi qiziqarli narsalarni ko'ring. Ehtimol, tengdoshlaringizni topasiz.
"Boshqacha qilib aytganda, siz va dadam bizdan holi ishlaringizni bitirishingiz kerak", dedim men.
Ota-onalar kulib yuborishdi.
"Ammo men narsalarimni o'zim joylashtirmoqchiman", dedi Josh.
Uning dadam va oyim bilan janjallashib qolishini bilardim. Bu uning sevimli mashg'uloti.
"Yo'q, yaxshisi, sayrga chiq", dedi dadam. "Va Pitini o'zingiz bilan olib keting, maylimi?" Faqat tasmani unutmang. Men uni koridorda eshik yoniga osib qo'ydim.
Velosipedlarimiz qayerda? Men velosipedminishni xohlayman - deb yig'lashda davom etdi Josh.
"Ular garajda, eng uzoq burchakda", dedi dadam. - Ularni olish qiyin.
"Unday, men umuman hech qayerga bormayman", dedi Josh.
Avvaliga oyim va dadam uni yaxshi yo'l bilan ko'ndirishga harakat qilishdi. Keyin tahdidlar qilishdi. Oxir-oqibat, Josh sayr qilishga rozi bo'ldi, lekin faqat "bir oz vaqt".
Men indamay nonushta qildim. Men Keti va uyda qolgan do'stlarim haqida o'yladim. Qiziq, bu yerda Qorong‘u ostonalarda qanday yigitlar bor? Bu yerda do'stlar topsam bo'ladimi? Haqiqiy do'stlar?
Nonushtadan so‘ng ko‘ngilli ravishda idishlarni yuvishga kirishdim. Oyim va dadamning qiladigan ishlari juda ko'p bo'lgani uchun biz ularga biroz yordamlashishimiz kerak.
Uy ichidan qattiq ovozlar keldi. Josh yana dadam bilan bahslashardi.
"Basketbol qutilardan birida", dedi dadam Joshga.
Josh nimadir deb javob berdi. Men eshitmadim. Shunda yana dadamning ovozi keldi:
- Qaysi birini qayerdan bilaman?
Josh nimadir dedi. Yana eshitmadim. Keyin dadam yana javob berdi va ovoziga ko'ra, Josh uni allaqachon tushundi:
Yo'q, hozir vaqtim yo'q. Afsuski, sizning topingizni qidirish ro'yxatda birinchi ish emas.
Men oxirgi idishni quritgichga qo'ydim va qo'llarimni quritish uchun sochiq qidirdim. Ammo sochiqlar yo'q edi. Onam hali ularni olmaganga o'xshaydi.
Qo‘llarimni xalatimga artib, kiyinish uchun xonamga ketdim.
Men besh daqiqada tayyor bo'laman! Mehmonxonada dadam bilan janjallashib turgan Joshni chaqirdim.
Men allaqachon zinapoyaning o'rtasiga ko'tarilgan edim ... va birdan orqaga qaytdim.
Yuqori platformada notanish qiz turardi. Tahminan men tengi. Sochlari kalta, qora. U menga qaradi va jilmayib qo‘ydi. Faqat uning tabassumi do'stona emas, balki sovuq va juda qo'rqinchli edi.
Следующая публикация
Нет комментариев