Предыдущая публикация
#olik_uyga_xush_kelibsiz
2-qism
- Josh! Josh!
Avvaliga men Joshni chaqirdim. Keyin - Pitini. Lekin na biri, na ikkinchisi paydo bo'ldi.
Men mashinaga yugurdim va ichkariga qaradim. Lekin ular mashinada ham yo’q edi.
Onam, dadam va janob Deyvs hali ham uyda edi. Men tashqariga chiqdim va atrofga qaradim. Josh yo'q, Piti yo'q.
- Josh! Hey Josh!
Nihoyat dadam va onam uydan chiqib ketishdi. Ular atrofga xavotir bilan qarashdi. Ular mening qichqiriqlarimni eshitgan bo'lsa kerak.
Josh va Piti hech qayerda ko’rinmaydi! Men ularni ko'chadan chaqirdim.
“Balki ular orqa hovlidadir?” dedi dadam.
Uyning orqa tarafiga qarab yugurib borarkanman, oyog’im tagida yerga to’kilgan barglar shitirlardi.
Havo issiq va quyoshli bo’lsada hovlining orqa tarafi sovuq va zax edi.
- Hey, Josh? Qayerdasan?
Men nimadandir juda qo'rqdim? Josh hech qayerda yo'q edi, lekin u har doim g'oyib bo'lib qoladiku. Hozir ham qayerdadir dam olib o’tirgan bo‘lsa kerak.
Biroq, men uyning orqa tomonini aylanib chiqdim. Bu yerda daraxtlar yanada qalinroq o'sgan, shuning uchun bu yerga quyosh nuri deyarli tushmasdi.
Hovli men kutganimdan kattaroq ekan. Uyning oldida bo'lgani kabi, bu yer ham jigarrang barglarning qalin gilami bilan qoplangan, ular orasida esa begona o'tlar o’sgan. Sal nariroqda g‘ishtli garaj bor edi.
- Hey Josh!
U bu yerda ham yo’q edi. Men to‘xtab, oyog‘im ostiga diqqat bilan qaradim: ukamning izlari bormi deya. Ammo bu yerda anchadan beri hech kim bo‘lmaganga o‘xshaydi.
-Topdingmi?-dedi men tomonga yugurib kelayotgan dadam.
Josh bu yerda emas. Xavotir yuragimni qamrab oldi.
- Mashinaga qaradingmi?-dadam tashvishlanmadi. Uning jahli chiqayotgandi.
- Ha, birinchi navbatda. G‘amgin holda hovliga oxirgi marta nazar tashladim. - Bu mening aqlimga sig'maydi, qanday qilib bizni ogohlantirmasdan ketibdi.
-Sen Joshni bilmaysanmi? dadam bezovtalanib ko‘zlarini yumdi. - Agar biror narsa u xohlagan tarzda ketmasa, u hamma narsani ag’dar-to’ntar qilib yuborishga qodir. Balki u uydan qochib ketgandek ko’rinib, bizni qo'rqitishga qaror qilgandir.
Dadam qoshlarini chimirdi.
- Xo'sh, topdingizmi? Dadam bilan ayvonga qaytganimizda onam so‘radi.
Ikkimiz yelka qisdik.
- Balki u kim bilandir tanishib, o’yinga berilib ketgandir? Dadam o‘ychanlik bilan boshini qashlab qo‘ydi. U ham xavotirlana boshlaganga o'xshaydi.
Biz mashinaga yaqinlashdik.
- Qidirish kerak. Onam tashqariga chiqdi va atrofga qaradi. U bu yerda hech narsani bilmaydi. Agar u sayr qilib, adashib qolsa-chi?
Mister Deyvs uyni qulflab, bizga qo‘shildi.
-U uzoqqa keta olmagan, - dedi onamni tinchlantirishga harakat qilib. Keling, blokni aylanib chiqaylik. Ishonchim komilki, biz uni tezda topamiz.
Onam boshini chayqadi va xavotir bilan dadamga qaradi.
— Men uni o‘ldiraman, — deb g‘o‘ldiradi onam. Dadam uning yelkasiga qoqib qo‘ydi.
Mister Deyvs kurtkasini yechib, kichkina “Honda”mizning yukxonasini ochib, ishxonasidan olib kelgan keng qirrali kovboy qalpoqchasini chiqarib, boshiga tortdi va kurtkani joyiga qo'ydi.
- Voy... Shlyapangiz ajoyib ekan! - dedi ota oldingi yo'lovchi o'rindig'iga o'tirib.
"Quyoshdan yaxshi himoya qiladi", dedi janob Deyvs rulga o'tirib, orqasidan eshikni yopdi.
Onam bilan men orqa o‘rindiqqa o‘tirdik. Biz indamay ko‘cha bo‘ylab yurdik.
Biz o‘tgan uylarning hammasi bizning uyimiz kabi eski, ba’zilari esa undan ham eskiroq edi. Ammo ularning barchasi biznikidan ancha yaxshi ko'rinardi: ular did bilan bo'yalgan, maysazorlar chiroyli tarzda o'rilgan.
Men bitta ham odamni ko'rmadim. Uylarda ham, hovlilarda ham, ko‘chada ham. Shahardan hamma shunchaki ko’chib ketganga o'xshardi.
Ha, haqiqatan ham tinch joy, deb o'yladim. Va qorong'i.
Barcha uylar zich tojli baland daraxtlar soyasiga ko'milgan. Faqat ko'chaning qatnov qismiga quyosh nuri tushib, quyuq soya sohillari orasidagi tor oltin daryoga o'xshardi.
Balki shuning uchun ham shaharchani Qorong'u ostonalar deb atashgandir?
- Xo'sh, bu yaramas bola qayerda? — dedi dadam tarang ohangda derazaga qarab.
- Men uni o'ldiraman. Hazillashmayapman, — deb ming‘irladi onam.
U Joshni o'ldirish bilan birinchi marta qo'rqitayotgani emas edi. Shunday qilib, ukam ota-onamni qanday asabini buzganini tasavvur qilishingiz mumkin.
Biz blokni ikki marta aylanib chiqdik, lekin Josh hech qayerda yo'q edi.
Mister Deyvs qo'shni kvartiralarni ko'rib chiqishni taklif qildi va dadam darhol uning fikriga rozi bo'ldi.
"Umid qilamanki, men ortga yo'lni topa olaman." Men ham bu yerda yangiman, — dedi janob Deyvs mashinani burib. “Aytgancha, bu maktab. U baland, qizil g‘ishtdan qurilgan binoni ko‘rsatdi.
Bino unchalik eski emas, qadimiy edi. Ehtimol, og'ir qo'shaloq eshiklarning yon tomonlaridagi oq monumental ustunlar tufayli.
"Hozir yopiq, albatta," deb qo'shimcha qildi janob Deyvs.
Kichkina stadionli maktab hovlisini yaxshiroq ko‘rish uchun derazaga egildim. Ammo Josh u yerda yo'q edi. U yerda umuman hech kim yo'q edi. Butunlay bo'sh hovli.
Qanday qilib Josh bunchalik uzoqqa borishi mumkin edi? Onamning ovozi taranglik bilan jarangladi.
Josh yurmaydi. Dadam nafrat bilan ko‘zlarini yumdi. - U aqldan ozgandek yuguradi.
- Biz uni topamiz, - dedi janob Deyvs ishonch bilan, barmoqlarini rulda urib.
Biz yana mashinani burib, yana bir ko’chaga kirdik. Burchakdagi uyning belgisida: "Qabristondan o'tish joyi" deb yozilgan. Darhaqiqat, ko'chaning oxirida qabriston bor edi. U past tepalikda joylashgani uchun yaqqol ko'rinib turardi. Qator granit qabr toshlari eng tepaga ko'tarildi. Birinchi tepalikning orqasida ikkinchisi biroz balandroq edi. Uning orqasida qator-qator qabr toshlari va yodgorliklar joylashgan keng tekis tekislik cho'zilgan.
Qabristonda daraxtlar kam edi. Ba'zi joylarda faqat past butalardan iborat chakalakzorlar ko'rinardi. Biz yana burildik, endi qabriston chap tomonda edi. Va men tushundimki, bu butun shahardagi eng yorqin va quyoshli joy.
- Mana o'g'lingiz! Mister Deyvs keskin tormozlab, barmog‘i bilan qabriston tomon ishora qildi.
“Xudoga shukr,” onam yengil nafas oldi va men tomondan derazadan tashqariga qarash uchun engashib oldi.
Ha, bu Josh edi. Oq marmardan yasalgan past-baland qabr toshlari qatori telbadek yugurdi.
-U bu yerda nima qilyapti? Eshikni ochdim va mashinadan sakrab tushdim.
Qabristonning panjarasi yo'q edi. Uni yo'ldan faqat keng maysazor ajratib turardi. Men to'xtadim va Joshni chaqirdim. Avvaliga u meni eshitmadi. Yo e’tibor bermadi, yo rostdan ham eshitmadi. U o‘zini g‘alati tutdi: qabr toshlari orqasiga yashirinib, bir toshdan ikkinchisiga yugurib, vaqti-vaqti bilan joyida qotib qolardi. U bir tomonga, keyin boshqa tomonga yugurdi.
U nima qilyapti?
Men bir necha qadam tashladim... va qo‘rquvdan qotib qoldim.
Nega Josh qabrlar ortiga yashirinib, izlarini chalkashtirib yuborayotgan quyondek u yoqdan-bu yoqqa o‘zini otayotganini tushundim. U kimdandir qochib ketayotgan edi. Kimdir uni ta’qib qilardi.
Следующая публикация
Нет комментариев