U bilan koreys taomlari restaranidi otirardik, unga men bu joy haqida gapirardim, u jimgini eshitardi, shu payt u seni sevaman dedi, ortaga sukunat chokdi, 2 hafta ichida u meni sevib ulgurgan edi, men aytmoqchi bolgan gapni u aytdi men ozimni dunyodagi eng baxtli inson deb tasavur etardim, biz 7oy baxtli yashadik, bu vaqt umrimning eng baxtli onlari edi.

2012yil 19noyabr kungi avtoxalokat xammasini chilpar-chin qildi, men ishda edim telefon boldi, menga xabar berishdi men ozimni olikdek his qildim, va kasalhona tomon yugurdim, hayriyatki u tirik, ozimga taskin berardim, u bexush 2kun yotdi, va nixoyat oziga keldi, men xursand edim, lekin bu xursandchilik uzoqqa chozilmadi, u meni eslolmasdi, u ota-onasini chaqirtirdi, men ularni kormagandim, u, ular bilan urushib qolganini bilardim xolos. Meni nomerimni qol telefonidan topib chaqirtirishgan ekan. Ular meni korishib xayron bolishdi biz turmush qurganimdi bilmas ekanlar. Men uni uyga olib ketmoqchi boldim u esa rozi bolmadi, u ota-onasining uyiga ketdi. Men uyga qaytdim kozimda yosh, xavo yetishmas edi, u faqat oz umrining 2yili unutgan xolos edi...(davomi bor)