ჩემი ცის და მიწის სითბო, შორეთს გამომყოლია, ვერ ვივიწყებ ჩემს ქვეყანას- რა სამშობლო მქონია! ჩემი ქვეყნის ქებათ-ქება, აქაც გამიგონია, სიამაყით ვფიქრობ ღმერთო- რა სამშობლო მქონია! ცად აზიდულ ლამაზ მთებში, თავი ღმერთთან მგონია, აღტაცებით მსურს ვიყვირო- რა სამშობლო მქონია! თუმცა მთაში მწვერვალები, თეთრად დაუთოვია, ბარში ყვავის ია-ვარდი- რა სამშობლო მქონია! შორით მოსჩანს მწვერვალები, ჯიხვთ რომ დაუთქორიათ, გაოცებულს სუნთქვა მეკვრის- რა სამშობლო მქონია! ცის ტატნობზე ფრინველი ჩანს, არწივი თუ ქორია, თვალი ცქერით ვერა ძღება- რა სამშობლო მქონია! თუმცა ბევრჯერ წაქცეულა, მტერიც ბევრი გვყოლია, ბოლოს მაინც იმარჯვებდა- რა სამშობლო მქონია! მტერთ სიმრავლე ჩვენს წინაპართ, ჭკუით გადუწონიათ, ისტორია თვითონ ყვება- რა სამშობლო მქონია! გადავხედოთ აბა წარსულს, რა მეფენი გვყოლია, მათ ფესვებზე კვლავ ვიზრდებით- რა სამშობლო მქონია! საქართველოს მთლიანობა, სხვა ნატვრა არ მქონია, სიყვარულით ნაშენები- რა სამშობლო მქონია!
...Ещё
ჩემი ცის და მიწის სითბო, შორეთს გამომყოლია, ვერ ვივიწყებ ჩემს ქვეყანას- რა სამშობლო მქონია! ჩემი ქვეყნის ქებათ-ქება, აქაც გამიგონია, სიამაყით ვფიქრობ ღმერთო- რა სამშობლო მქონია! ცად აზიდულ ლამაზ მთებში, თავი ღმერთთან მგონია, აღტაცებით მსურს ვიყვირო- რა სამშობლო მქონია! თუმცა მთაში მწვერვალები, თეთრად დაუთოვია, ბარში ყვავის ია-ვარდი- რა სამშობლო მქონია! შორით მოსჩანს მწვერვალები, ჯიხვთ რომ დაუთქორიათ, გაოცებულს სუნთქვა მეკვრის- რა სამშობლო მქონია! ცის ტატნობზე ფრინველი ჩანს, არწივი თუ ქორია, თვალი ცქერით ვერა ძღება- რა სამშობლო მქონია! თუმცა ბევრჯერ წაქცეულა, მტერიც ბევრი გვყოლია, ბოლოს მაინც იმარჯვებდა- რა სამშობლო მქონია! მტერთ სიმრავლე ჩვენს წინაპართ, ჭკუით გადუწონიათ, ისტორია თვითონ ყვება- რა სამშობლო მქონია! გადავხედოთ აბა წარსულს, რა მეფენი გვყოლია, მათ ფესვებზე კვლავ ვიზრდებით- რა სამშობლო მქონია! საქართველოს მთლიანობა, სხვა ნატვრა არ მქონია, სიყვარულით ნაშენები- რა სამშობლო მქონია! სამშობლოზე ოცნებებში, წლებს შორს ჩაუქროლიათ, გინდ ვკვდებოდე მაინც ვიტყვი- რა სამშობლო მქონია!
ლომისას ჯაჭვი ჰკიდია, არავინ იცის, ვისია, ბებერი ქალი ატირდა: ეგ ჯაჭვი ჩემი ქმრისია, სიკვდილის ჟამსა ნათქომი დაბარებულიც მისია: „ისეთმა ყმამა შაირტყას, ვინც ხმარებისა ღირსია“.
ვაზს შევხდი უცხო მიწაზე... ხმის ამოღებას ცდილობდა... ო!!- როგორ ვერ მოვისაზრე კლავდა ქართული ჭრილობა... ვამტვრევდი ენას უცხოურს, ვხარჯე მარაგი რაც მქონდა. არადა, თურმე ბეჩავი ქართულად ლაპარაკობდა. ვარ უცხოეთს და ვქვითინებ: თითქოსდა ქრისტე მენახოს , შენი ცრემლების ჭირიმე ჯვარზე გაკრულო ვენახო......
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 4
ჩემი ცის და მიწის სითბო,
...Ещёშორეთს გამომყოლია,
ვერ ვივიწყებ ჩემს ქვეყანას-
რა სამშობლო მქონია!
ჩემი ქვეყნის ქებათ-ქება,
აქაც გამიგონია,
სიამაყით ვფიქრობ ღმერთო-
რა სამშობლო მქონია!
ცად აზიდულ ლამაზ მთებში,
თავი ღმერთთან მგონია,
აღტაცებით მსურს ვიყვირო-
რა სამშობლო მქონია!
თუმცა მთაში მწვერვალები,
თეთრად დაუთოვია,
ბარში ყვავის ია-ვარდი-
რა სამშობლო მქონია!
შორით მოსჩანს მწვერვალები,
ჯიხვთ რომ დაუთქორიათ,
გაოცებულს სუნთქვა მეკვრის-
რა სამშობლო მქონია!
ცის ტატნობზე ფრინველი ჩანს,
არწივი თუ ქორია,
თვალი ცქერით ვერა ძღება-
რა სამშობლო მქონია!
თუმცა ბევრჯერ წაქცეულა,
მტერიც ბევრი გვყოლია,
ბოლოს მაინც იმარჯვებდა-
რა სამშობლო მქონია!
მტერთ სიმრავლე ჩვენს წინაპართ,
ჭკუით გადუწონიათ,
ისტორია თვითონ ყვება-
რა სამშობლო მქონია!
გადავხედოთ აბა წარსულს,
რა მეფენი გვყოლია,
მათ ფესვებზე კვლავ ვიზრდებით-
რა სამშობლო მქონია!
საქართველოს მთლიანობა,
სხვა ნატვრა არ მქონია,
სიყვარულით ნაშენები-
რა სამშობლო მქონია!
ჩემი ცის და მიწის სითბო,
შორეთს გამომყოლია,
ვერ ვივიწყებ ჩემს ქვეყანას-
რა სამშობლო მქონია!
ჩემი ქვეყნის ქებათ-ქება,
აქაც გამიგონია,
სიამაყით ვფიქრობ ღმერთო-
რა სამშობლო მქონია!
ცად აზიდულ ლამაზ მთებში,
თავი ღმერთთან მგონია,
აღტაცებით მსურს ვიყვირო-
რა სამშობლო მქონია!
თუმცა მთაში მწვერვალები,
თეთრად დაუთოვია,
ბარში ყვავის ია-ვარდი-
რა სამშობლო მქონია!
შორით მოსჩანს მწვერვალები,
ჯიხვთ რომ დაუთქორიათ,
გაოცებულს სუნთქვა მეკვრის-
რა სამშობლო მქონია!
ცის ტატნობზე ფრინველი ჩანს,
არწივი თუ ქორია,
თვალი ცქერით ვერა ძღება-
რა სამშობლო მქონია!
თუმცა ბევრჯერ წაქცეულა,
მტერიც ბევრი გვყოლია,
ბოლოს მაინც იმარჯვებდა-
რა სამშობლო მქონია!
მტერთ სიმრავლე ჩვენს წინაპართ,
ჭკუით გადუწონიათ,
ისტორია თვითონ ყვება-
რა სამშობლო მქონია!
გადავხედოთ აბა წარსულს,
რა მეფენი გვყოლია,
მათ ფესვებზე კვლავ ვიზრდებით-
რა სამშობლო მქონია!
საქართველოს მთლიანობა,
სხვა ნატვრა არ მქონია,
სიყვარულით ნაშენები-
რა სამშობლო მქონია!
სამშობლოზე ოცნებებში,
წლებს შორს ჩაუქროლიათ,
გინდ ვკვდებოდე მაინც ვიტყვი-
რა სამშობლო მქონია!
ლომისას ჯაჭვი ჰკიდია,
არავინ იცის, ვისია,
ბებერი ქალი ატირდა:
ეგ ჯაჭვი ჩემი ქმრისია,
სიკვდილის ჟამსა ნათქომი
დაბარებულიც მისია:
„ისეთმა ყმამა შაირტყას,
ვინც ხმარებისა ღირსია“.
ვაზს შევხდი უცხო მიწაზე...
ხმის ამოღებას ცდილობდა...
ო!!- როგორ ვერ მოვისაზრე
კლავდა ქართული ჭრილობა...
ვამტვრევდი ენას უცხოურს,
ვხარჯე მარაგი რაც მქონდა.
არადა, თურმე ბეჩავი
ქართულად ლაპარაკობდა.
ვარ უცხოეთს და ვქვითინებ:
თითქოსდა ქრისტე მენახოს ,
შენი ცრემლების ჭირიმე
ჯვარზე გაკრულო ვენახო......
მინდა სიყვარული ერთი,
მინდა ოცნებები ბევრი,
მინდა სიყვარული ღმერთის,
მაგრამ სიძულვილი მებრძვის,
მინდა გამოჩენა თავის,
მინდა შებინდება ღამის,
მინდა გათეტება დილის,
მაგრამ სიყვარული ტირის,
მინდა ჩაპიქრება ღამით,
მინდა დაძინება წამით,
მინდა გაქარწყლება დარდის,
მინდა ცხოვრებაში კარგი,
მინდა შეგიყვარდე თუნდაც,
მინდა შეგიყვარდე წამით,
ჩემს გულს სოყვარული უნდა,
მაგრამ შენს გულს მეგობრობა სურდა,