Предыдущая публикация
Муќаддимаи муаллиф
Сано ва ситоиш Худоерост, ки ҳамеша ўро
ситоиш намуда ва аз ў мадад мехоҳем ва ҳамчунин
аз шарри нафсҳои хеш ва аъмоли бад ба ў паноҳ
мебарем.
Касеро, ки Ў ҳидоят намояд, ҳаргиз шахсе ўро
гумроҳ нахоҳад кард ва чун бандаеро гумроҳ
созад, ҳеч кас ўро ҳидоят карда наметавонад.
Гувоҳи медиҳем, ки нест худое ба чуз Аллоҳ
таъоло, ягона аст, ҳеч шарику анбозе надорад ва
гувоҳи медиҳем, ки Муҳаммад (с) банда ва
фиристодаи ўст.
«Эй касоне, ки имон овардаед, аз Худо битарсед
чунончи шоистаи Худотарс будан аст, то намиред
чуз ба дини мубини Ислом».
Оли Имрон, 102
Аммо баъд, китоби ҳозир шарҳи мўчизест дар
баёни аќидаи аҳли суннат вал чамоъат, ки эшон дар
мазҳаби фаќиҳони бузурги уммати Ислом,
Абўҳанифа, Нўъмон ибни Собити Кўфи ва
Абуюсуф, Яъќуб ибни Иброҳим Ансори ва
Абуабдуллоҳ Муҳаммад ибни ҳасани Шайбони
мебошад,6
Следующая публикация
Нет комментариев