ՆՈՐԻՑ ՉԵՆ ՍԻՐՈՒՄ, ՍԻՐՈՒՄ ԵՆ ԿՐԿԻՆ

Այդ ո՞վ է ասել՝ նորից են սիրում:Նորի՛ց չեն սիրում, սիրում են կրկի՜ն... Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք)Դու նու՛յն մարմինն ես հիշում բնազդով,Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնումԵվ քո գունազարդ քնի փոխարենԱնքնություն է փռում սպիտակ.Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրովՄազերդ են սանրում, իսկ դու վերստինՇոյանքի սովոր քո մազերի մեջՆու՛յն հանգստարար մատներն ես զգում.Երբ օտար մեկի շարժումի, դեմքիՆմանությունը հեռու-մոտավորՈտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ,Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական,Ինչպես լույսերի վետվետումներիցԵրկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում.Երբ անձրևներից հողն ասես թթվումԵվ ստիպում է ռունգո՜վ էլ զգալ,Որ մենակ ես դու իբրև մի... Իգրեկ,Իսկ ինչ-որ մի տեղ կամ հենց քո կողքինԿա մի Իքս ուրիշ, առանց որի դուԽնդիր չե՜ս կազմի, ո՛չ էլ կլուծես,-Մի՛շտ, ամե՜ն անգամ պաշարում է քեզՆույն զգացումը անճեղք ու անդուռ,Եվ հասկանում ես, որ մարդն, ի վերջո,Նորի՛ց չի սիրում, սիրում է կրկի՜ն,Քանզի կա մթին մի կախյալությունՋղի և արյան, հոգու և կրքի.Քանզի նշանը հանման-գումարմանԱյդ մե՛նք չենք դնում լուծվելիք խնդրում.Քանզի թեպետև բախտ մենք ենք փնտրում,Բայց բա՛խտը,Բա՛խտը,Բա՜խտն է մեզ ընտրում... Ուստի մինչևիսկ սիրառատ հոգինՆորի՛ց չի սիրում, սիրում է կրկի՜ն...