Предыдущая публикация
O'rmondagi voqiya...
(JUDAYAM
IBRATLI) O'rmon bo'ylab ketib
boryapman.
Yomg'ir yog'yapti, shamol, buni
ustiga tun, . . .
Juda sovuq qotib ketdim. . .
Bir payt oldimdan mashina
chiqib qoldi. Yoniga borib
qarasam, salonda hech kim yo'q.
Eshikni tortgan edim,
quluflanmagan ekan, ochildi.
Shartta mashinani ichiga kirib
o'tirib oldim. Kutilmaganda
mashina yurib ketdi. Man orqa
o'rindiqda hayron bo'lganimcha
ketyabman. Chunki
haydovchining
joyida hech kim yo'q va rulni
ham hech kim boshqarmayapti.
Qo'rqanimdan dag'-dag' titrab
ketayotsam, bir mahal
qayerdandur jundor qo'l paydo
bo'ldida, biroz rulni
boshqargach , tag'in g'oyib
bo'ldi.
Man joyimda qimirlay olmay
qolganman, tilim tang'layimga
yopishia bir so'z deya olmayman.
Shu payt oldinda bir shahar
ko'rindi. Dastlabgi uylarga
yetishimiz bilan mashina
yurishdan to'htadida, salonga bir
erkak ko'z tashladi. Keyin u
tajjublangancha mandan
so'radi:
- Ey, san bu yerda nima
qilyabsan. . .
- nima qilaridim, mashinada
ketyapman. . .
-EY, xudo, jinni bo'lib qolish hech
gap emas! Man besh kilometrdan
beri mashinani itarib kelyabman,
bu yaramas bo'ls, mazza qilib
salonda
kelayotganmish
Следующая публикация
Нет комментариев