Предыдущая публикация
<Ибн Сино Хакида Хикоят>>
Ибн Сино яшаган махаллада бир оила бўларди у оиланинг биттаю битта қизи бўлиб жудаям инжик, кўпол, эрка бўлиб вояга етган эди, бу кизнинг тилидан озор етмаган кимса колмасди.
Ибн Синони уйланадиган вақти келиб Ота~онаси уйланишга кўндиришади лекин қизни Ибн Синонинг ўзи танлаши керак эди.
Шунда Ибн сино ўша Махалласидаги кўпол, эркатой кизга уйланишини айтади.
Ота она бунга қаршилик қилишмади, чунки у барибир ўзи айтганига уйланади.
Орадан секин аста кунлар ўта бошлайди малум бир вакт ўтгач кизнинг ота~онаси келиб қараса қизи жиддий оқила хушмуомала камтарин бўлиб колган, хеч кимга ортиқча гапирмасди.
Буни кўрган ота ўзини йўкотиб кўяди ва киздан сўрайди.
У сени нима қилди заҳарладими ёки дори бердими нимага бунақа бўлиб қолдинг.
Илгари бунақа эмас эдингку.
Ибн Синони Нима килай айт деганда.
Киз:
У менга хеч кандай дори хам заҳар хам бермади.
Факат " МЕҲР " берди, оқибат берди деган экан, ота~она ўз~ўзидан афсусланишади !
Ҳа Азизлар атрофимиздаги инсонларга мехр мурувват окибатли бўлайлик.
Айниқса фарзанларга улар канчалик меҳрга зорлигини тасаввур хам килолмайсизлар
Следующая публикация
Нет комментариев