Предыдущая публикация
სულის მალამოდ გადამექცა შენი ზმანება,
როგორც ბუნებას გაზაფხულის წვიმა შხაპუნა,
მე შენთვის თავი შესარისხად არ მენენება,
მე ის ძუნწი ვარ, ქონებამ რომ დააძაბუნა.
ხან მემეტება ჩემი განძი გამოსაჩენად,
ხან ვშიშობ, – მძარცველ დროისგან ვერვინ დამიცავს,
ხან მინდა შენთან, საგანძურო, მარტო დარჩენა,
ხან მინდა შენით თვალი მოვჭრა მთელს დედამიწას.
ხან შენი ცქერით სული სავსე ზღვას ედარება,
ხან კი მონატრულს უშენობა ცცხლად მედება
და მე არა მსურს ქვეყანაზე სხვა ნეტარება,
გარდა იმისა, რაიც ჩემთვის გაგემეტება.
ხან მეზმანები, ხან გულგრილად თვალსაც გარიდებ,
ხან ღატაკი ვარ, ხან ვერ ვითვლი თვალ – მარგალიტებს.
Следующая публикация
Нет комментариев