Предыдущая публикация
МЕН ЎҒИЛИМНИ ҚАРҒАМАЙМАН ФАҚАТ БИР УМР БАРАКАСИЗ БЎЛСИН
Ўн беш кунлар деганда ўзига келиб суриштириш учун палатага кириб келган терговчини бемалол кутиб олди.
— Хўш, ота, яхшимисиз энди? — кулиб сўради терговчи. — Мана, шундай меҳрибон қизингиз бор экан. Худо хоҳласа, кўрмагандай бўп кетасиз ҳали.
— Ажабмас, болам. — деди қария бир бурчакда қимтинибгина ўтирган Марғубага меҳр билан тикилиб. — Яхшиям шу қизимни худо берибди. Бўлмаса…
— Ўғлингиз-чи?…
— Қўйинг, болам, ўшанинг номини тилга олманг! Нима қилайки, ўша пайтларда болалар уйига бериб катта хато қилибман. Ўша ернинг тарбиясини олиб қўйиб… Қариганимда шундай кунларни бошимга солиши етти ухлаб тушимга кирмаган…
— Хафа бўлманг, у қилмишига яраша жазосини олади… Фақат…
Маҳмуд ота яна терговчини гапиришга қўймади…
— Мен уни қарғамайман. Жувонмарг бўлсин демайман. Нима бўлгандаям, болам. Фақат… Бир умр баракасиз ўтадиган бўлди-да!.. Эҳ, бола-я, нега урди?.. Мен қарғамаганимминан, барибир дилим қурғур оғриб қўйди-да!..
Йўлчини узоқ муддатлик қамоқ жазосига ҳукм қилишди…
Йўқ, буниси асосийси эмас. Чунки ўша воқеага ҳам мана, ўн беш йиллар бўлди. Йигит аллақачон жазони ўтаб ўз уйига қайтган. Маҳмуд ота ҳам оламдан кўз юмиб кетди. Марғуба турмуш қуриб, икки фарзанднинг онаси бўлди. Ҳаёти жуда-жуда ширин…
Йўлчи эса… Ота қарғиши ўқ шекилли. Қайсидир заводда итдай қора терга ботиб ишлайди. Бўш қолган кунлари мардикорчилик қилиб пул топади. Аммо… Ёлчимайди. Топгани ўзига юқмайди. Ҳамон уйланмай, аёл меҳрига зор бўлиб яшаяпти экан. Қўшниларнинг айтишларига қараганда, ичмайди, ҳатто сигарет чекмайди, яхши еб, яхши киймайди. Лекин ҳар ойда қарзга ботиб қолаверади. Пул топиши билан қарз тарқатади…
Бу отанинг қарғиши туфайли эмасмикан?
Ибрат учун яқинларингизга улашинг!
Следующая публикация
Комментарии 2
https://youtu.be/rqeAC96Qd0w