«Սաֆարովի գործը Ադրբեջանի և Հայաստանի սիրո անհետացման միակ պատճառը չէ: Կողմերի թշնամության թիրախում Լեռնային Ղարաբաղն է:
Հունգարիային երաշխիքներ տալով առ այն, որ Սաֆարովը իր պատիժը կկրի հայրենիքում, Ադրբեջանը հասավ Սաֆարովի արտահանձնման: Մարդասպանը հայրենիք վերադառնալուն պես ներման արժանացավ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի կողմից և խրախուսվեց: Դա Ալիևի կողմից անբարեխղճության տպավորիչ արտահայտություն էր, որն ունի պոտենցիալ՝ թունավորելու Ադրբեջանի և ԵՄ-ի հարաբերությունները:
Անկախ Լեռնային Ղարաբաղի խնդրից (միջազգային իրավունքն այդ տարածքների նկատմամբ ճանաչում է Ադրբեջանի իրավունքը), որն էլ հենց ողբերգության պատճառն է, այս դեպքը սովորական մարդասպանություն է: Ոչինչ չի արդարացնի Սաֆարովի արարքը: Նրա դեմ սահմանված ցմահ ազատազրկումը, անշուշտ, արդար էր: Բուդապեշտը չէր էլ կարող պատկերացնել, որ հանդիսավոր հավաստիացումները այդքան շուտ կանարգվեն նման կատաղի ձևով:
Հերոսական ոչինչ լինել չի կարող սառնարյուն մարդասպանի մեջ: Հանցանքն ընդունած մարդասպանին արդարացնելու' Ադրբեջանի կառավարության գազանությունը դառնության զգացում է առաջացնում: Սաֆարովին հերոսացնող ադրբեջանցիները պետք է փորձեն պատկերացնել, թե ինչ կզգային իրենք, եթե դերակատարների դիրքերը փոխվեին: Ենթադրենք' Սաֆարովին սպաներ հայ սպան՝ հաջորդական իրադարձություններով:
Այս միջադեպը շոշափում է ոչ թե խորը ազգամիջյան թշնամանքը, այլ օրենքի գերակայության և ինքնիշխան երկրի արժանահավատության հարցերը: Օրենքի գերակայության հանդեպ հարգանքի բացակայության և խոստումների դատարկության ցուցադրությամբ Ալիևի վարչակազմը շուտով կհասկանա, որ թանկ է վճարում այդ քայլի համար: Նրա գործողությունները չեն ապացուցում, թե Լեռնային Ղարաբաղը Ադրբեջանի մաս է»:
#новости
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев