Предыдущая публикация
Can’t Go Back - ახალი
მოთხრობა
2 თავი.
მასწავლებლის კივილზე მეც
შემეშინდა და დაფისკენ გავიხედე.
იმ ბიჭის ასეთი საქციელის გამო
ყველა მე მიყურებდა, იმის და
მიუხედავად რომ ყველაზე
მორცხვი ადამიანი ვიყავი
დედამიწაზე მაინც ჩამეღიმა,
მესიამოვნა ყურადღების ცენტრში
ყოფა, ამდენი ხნის შემდეგ
პირველად ვიყავი კარგ
ხასიათზე,.
გაკვეთილი რომელიც
მასწავლებელმა ახსნა არცისე
რთული ჩანდა. მართალია
პროგრამას არ ვიყავი
ჩამორჩენილი , მაგრამ 5 ზე მეტი
გაკვეთილი მქონდა
გამოტოვებული. 2 თვეში სწავლა
მთავრდებოდა, ყველანაირად
უნდა მეცადა კარგი ნიშნები
გამომყოლოდა, გამოცდებიც
კარგად უნდა ჩამებარებინა,
ძველი დროის დაბრუნება
მინდოდა, ამაში კი ხელს ჩემი
მშობლების სიკვდილი მიშლიდა.
ვოცნებობდი ისევ ის დრო
ყოფილიყო, დილით ადრე დედა
რომ მაღვიძებდა იქამდე სანამ
ჩემი მაღვიძარა დარეკავდა,
მახსოვს როგორიპარებოდა
ოთახში თავზე მეფერებოდა, თუ
მაინც არ მივაქცევდი ყურადღებას
საწოლში შემომიწვებოდა და ისე
ცდილობდა ჩემს გაღვიძებას.
პირველი გაკვეთილი იმდენად
მალე გავიდა რომ ვერც შევამჩნიე,
მეორე გაკვეთილისთვის სხვა
საკლასო ოთახში უნდა
წავსულიყავი,. ამაში ისევ ლიდია
დამეხმარა. სასინლაად მომეწონა
ეს გოგო, მისგან იმდენი სითბო
მოდიოდა რომ დიდი ხნის
მეგობარი მეგონა.
6 გაკვეთილიც ისევე სწრაფად
გავიდა. მალე სულმთლად
დაცარიელდა სკოლის შენობა,
გარდა იმ საკლასო ოთახისა
სადაც დასჯილები 1 საათის
განმავლობაში რჩებოდნენ. მეც
სკოლის ბრბოს გავყევი და
სკოლის ტერიტორია დავტოვე.
სახში მისვლა არ მინდოა ვიცოდი
სემი იქ არიყო და მარტო ალბათ
ჭკუიდან შევიშლებოდი. ჩემი
მობულური ჩანთიდან ამოვიღე,
ნაუშნიკები გავიკეთე და გავყევი
გზას რომელიც არ ვიცოდი საით
მიდიოდა. 10 წუთი ჩემთვის ჩუმად
ვსეირნობდი სანამ ჩემი ორი
კლასელი ბიჭი არ დავინახე
როგორ გარბოდნენ ტყის მხარეს.
გარშემო თითქმის არავინ იყო,
საშნლად დავინტერესდი სად
ეჩქარებოდათ ასე ძალიან. ჩემს
გონებაში ორი ,,მე" ებრძოდა
ერთმანეთს. პირველი
მეუბნებოდა რომ გზა
გამეგრძელებინა და ჩემი საქმე არ
იყო სად მიდიოდნენ ისინი. მეორე
,,მე" კი რომელიც ჩემი მშბლების
სიკვდილის მერე ხშირად
მეუბნებოდა რა გამეკეთებინა
მიმტკიცებდა რომ აუცილებლად
უნდა გავყოლოდი ბიჭებს იმის და
მიუხედავად ვიცნობდი თუ არა
მათ.
საბოლოოდ მაინც უკან გავყევი
მათ. მართალია ძალიან სწრაფად
მიდიოდნენ მაგრამ მათ სილუეტს
მაინც ვხედავდი. დაახლოებით 5
წუთის შემდეგ დამწვარ სახლთან
გაჩერდნენ, რომელიც გზიდან
ძალიან შორს ჩანდა.
არმინდოდა რომელიმეს
დავენახე ამიტომ ერთ-ერთ ხეს
ამოვეფარე. ვცდილობდი ყური
კარგად დამეგდო.
-დერეეეეეეეეკ
დაიყირა ერთ-ერთმა.
შეშინებულმა თავი გამოვყავი
მაინტერესებდა ვინ შეძება
ყოფილიყო ამ დროს, ამ სახში.
მალე დამწვარი თითქმის
მთლიანად ჩამოშლილი კარები
გაიღო და იქიდან დაახლოებით
30 წლამდე მამაკაცი გამოვიდა.
სახეზე წვერი ქონდა. შორიდან
ვერ ვარჩევდი კარგად მის
გარეგნობას მაგრამ როგორც
ჩანდა ძალიან ძლიერი ტანი
ჰქონდა. თვალებიც ღია ფერის
უჩანდა. მისი გარეგნობის
შემყურემ ფეხი ხის ტოტს დავადგი,
რამაც ხმაური გამოიწვია. ყველამ
აქეთ გამოიხედა. სწრაფად
ამოვეფარე ხე მაგრამ სმენას ისევ
განვაგრძბდი.
-მარტო ხართ?
კითხა დერეკმა და ჩემსკენ
წამოვიდა.
-კი . უპასუხა ჩემმა კლასელმა
ბიჭმა.
-სამი ადამიანის გულისცემა მესმის.
მის სიტყვებზე იმდენად დავიბენი
რომ პირზე ხელი ავიფარე.
ვხვდებოდი როგორ
მიახლოვდებოდა ის მამაკაცი. არ
ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ვინანე
რომ მათ გამოვყვევი. რომელ
ადამიანს შეუძლია გაიგოს
გულისცემა? თანაც ამხელა
მანძლიდან. საშნლად დავიბენი,
მხოლოდ ისღა დამრჩენოდა რაც
ძალა მქონდა გავქცეულიყავი.
ღრმად ჩავისუნთქე, ძალა
მოვიკრიბე, ჩანთას ხელი მაგრად
მოვკიდე და რაც სისწრაფე
მქონდა ისე გავიქეცი. ჩემი
ადგილიდან დაძვრა და მათი
გამოქცევა ერთი იყო.
ჩემთვის გაურკვეველი
მიმართულებით მივრბოდი
იქამდე სანამ ხის პატარა კუნძს
ფეხი არ წამოვკარი. ტკივილისგან
ძირს დავვარდი და ცრემლები
გადმომცვივდა.
სასტიკად შემეშინდა. ჩემთვის
გაურკვეველ ადგილზე ვიყავი, 3
ადამიანი რომლიდანაც არცერთს
არ ვიცნობდი ორივე თავზე მედგა,
ერთი ისეთი თალებით მიყურებდა
მეგონა იქვე მომკლავდა, ბოლოს
რომელიღაცამ მოიფიქრა და ელი
გამომიწოდა
-ადექი ლამაზო
სასწრაფოდ წამოვდექი და უკან
გამოვბრუნდი როცა მისმა ხელმა
შემაჩერა
-საით?
-სახში. უხეშად ვუპასუხე და მისი
ხელიდან თავის დაღწევას
ვცდილობდი
-მოიცა შენ ჩენი ახალი კლასელი
არ ხარ?
-კი, მერე?
-უკან მოგვყვებოდი?
-მე?
-ხედავ ვინმეს აქ კიდევ შენგარდა?
-სიმართლე თუ გაინტერესებს კი
შენს 2 მეგობარს
-მათ გარდა
-მათგარდა არა
-ხოდა ესეიგი შენ გეკითხები
-არა უბრალოდ ვსეირნობდი.
-ჩემს სახლთან? ხმა წვერებიანმა
მამაკაცმა ამოიღო
-უბრალოდ ხმაური გავიგე და
აქეთ წამოვედი. ვუთხარი
მთლიანად აკანკალებულმა.
-კარგით გეყოფათ გაუშვით. ახლა
მესამე ბიჭი გამოგვეხმაურა ,
რომელიც ეკონომიკის
გაკვეთილზე პირდაღებული
მიყურებდა.
-როგორ გავუშვათ იქნებ რამე
დაინახა?
ამ სიტყვების გაგონებაზე მაშინვე
მთლიანად ავცახცახდი, ნეტავ
რაუნდა დამენახა, რომ მეთქვა
მხოლოდ მისი სასაცილო
ლაპარაკი გავიგე მაინც არ
დამიჯერებდნენ ამიტომ სასტიკი
დუმილი გამოვაცხადე.
-მოდი შევთანხმდეთ. მითხრა
ერთ-ერთმა. მე ხმას არ ვიღებდი.
-გესმის? ახლა უკვე ხმას აუწია.
ჩემი ბაგეებიდან ისევ არაფერი
ისმოდა. უბრალოდ შეშინებული
ვიდექი და სათითაოდ ვუყურებდი
სამივეს.
-ეშინია დაანებეთ. ხმა ისევ
სტაილსმა ამოიღო.
-სახში წაიყვანე ჯექსონ, სტაილს
შენ მე გამომყევი.
სტაილსი ხმის ამოუღებლად უკან
გაყვა. ამ ცარიელ ტყეში კი მე და
ჯექსონი დავრჩით. საშინლად
მაშინებდა ეს ბიჭი, ჯერ მხოლოდ
მისი გარეგნობა იმდენად ცივი იყო
ეშმაკი გეგონებოდა.
-ესეიგი ხმას არ იღებ ხო? მე ისევ
ჩმად ვიდექი.
-კარგი მაშინ მეთვითონ ვიპოვი
შენს სახლს
მოულოდნელად ხელები წელზე
შემომხვია და ჰაერში
ძალისდაუტანებლად ამწია.
მინდოდა პროტესტი გამომეხატა
მის ასეთ საქციელზე მაგრამ
იმდენად ძლიერად ვყავდი
მიკრობილი თავის სხეულზე ტანში
სიამოვნების ჯრუანტელი
მივლიდა. ნამდვილად შევცდი
როცა გარეგნოთ ეშმაკს
მივამგვანე. უბრალოდ ცივი სახე
ქონდა.
-ბეიკერის 221. ჩუმა ვუთხარი და
თავი ისევ დაბლა ჩავხარე. მის
სახეს უეცარი ღიმილი მოეფინა. .
მალე ჯექსონმა სახში მიმიყვანა და
ეზოს ჭიშკართან ჩამომსვა
-შენთვითონ შეძლებ სიარულს?
-კი, სულ მთლად აწითლებულმა
ვუპასუხე.
-მეორედ ასე აღარ მოიქცე.
გამაფრთხილა და სწრაფი
ნაბიჯებით მოშორდა ეზოს.
Следующая публикация
Нет комментариев