მე არ მოვმკვდარვარ გარდავიცვალე, უსასრულობის შევცურე ზღვაში... მე მხოლოდ ბინა გამოვიცვალე დედამიწიდან გავფრინდი ცაში... მე არ მოვმკვდარვარ გარდავიცვალე ვიცი დავწყვიტე უამრავს გული, მაგრამ მე მხოლოდ სახე ვიცვალე თქვენში ჩავტოვე მე ჩემი სული. თუმც არ დამცალდა განავარდება ფიქრმაც სათქმელი ბოლომდე ვერ თქვა, ჩვენი ერთობა არ დამთავრდება აქედან მაინც თქვენთან ვარ მუდამ..
ყველაფერი მეორდება... ყველაფერი მეორდება... ისევ ხელახლა დაიწყო ჩემი ტრაგედია... აღარც შენ მყავხარ... აღარც მზე არის ჩემი... აღარც ღიმილია ჩემი... აღარც მუსიკა.. ან სუნთქვა... ყველაფერიხელახლაგაქრადაგაუფერულდა...აღარც ის ვიცი რა ვთქვა... არცმონატრებაზე მინდალაპარაკიდაარცსიყვარულზე... რაღაცას ვგრძნობ...უშენობას...სიცარიელეს...სისადავესდამოწყენილობას... ამინდიც მიწყობსხელს... ცამაცგაახილაწვიმისთვალი...ხეებიც ჩხუბობენ... აურზაურიაჩემთან... ჩემსირგვლივ დაჩემსშიგნით... აღარც ისე მაწუხებ და აღარც სიზმრებში მსტუმრობ... აღარც ცრემლებს მაფრქვევინებ და აღარც მაცინებ... გამყინე...
ისე მომენატრე რომ გაჩერდა დროის წამები ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები ისე მომენატრე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა
აი, უკვე მერამდენე დღეა ვზივარ და ვფიქრობ... ვფიქრობ და ვდარდობ... ვდარდობ და ვფიქრობ... ფიქრებმა წამლეკა და წამიღო... მივცურავ ასე, ფიქრებში და არც კი ვეწინააღმდეგები... არ ვბრძოლობ, იმიტომ, რომ ვიცი ეს არაფრის მომცემია... აი, უკვე მერამდენე დღეა ცაზე ვარსკვლავებს ვითვლი... ვარსკვლავები თვალებს მაგონებენ, ასე რომ მიყვარდა, იმ თვალებს... თვალებს, რომელშიც სიხარული და სევდა ერთნაირად იღიმოდნენ... მენატრება ეგ თვალები... ასე ახლობელი და ასე ლამაზი...
როგორ მენატრები, სევდად მემატები შენ კი სხვად ქცეულხარ ვხედავ, ფიქრში გეძებ და ჩუმად გეფერები, მაგრამ ვერ გპოულობ ვერსად. იცი უშენობა მე როგორ დამეტყო, ვეღარც კი ვახერხებ ღიმილს, ღმერთო, გევედრები სული დამიმშვიდე, ღმერთო, ამარიდე ტკივილს... ეხლა შენს მაგივრად ცრემლები დამამშვიდებს გული ვერ პოულობს შვებას, უსაზღვრო ლოდინით გადაღლილ თვალებში, ბინა დაუდვია სევდას. გულო დარდიანო, ეულად ქცეულო გრძნობამ გაიხურა კარი, იგი აღარ მოვა, იგი აღარ მოვა, რეკავს სინანულის ზარი
ცრემლი მომადგა თვალზე და სევდა მომაწვა, გული თითქოს პირამდე ამევსო და სუნთქვა შემეკრა. გავიფიქრე მოვიდა გაზაფხული და შენ ამქვეყნად აღარ ხარ, ბაღში ვიყურები , ალუჩები და ატმები თეთრადაა გადაპენტილი. . . . . . . . . . .და ახლა როცა სიცოცხლე ასეთი მშვენიერია შენ ცოცხალი აღარ ხარ, მე კი ცრემლები მახრჩობს. . . . . . . . . დრო არავის ელოდება. . . . . .მიქრის სინათლის სისწრაფით, შენი დაკარგვით გაჩენილ უფსკრულს ვერავინ ამივსებს. მე ისევ ყველაზე ძალიან მენატრები. . . . . .
აი, უკვე მერამდენე დღეა ვზივარ და ვფიქრობ... ვფიქრობ და ვდარდობ... ვდარდობ და ვფიქრობ... ფიქრებმა წამლეკა და წამიღო... მივცურავ ასე, ფიქრებში და არც კი ვეწინააღმდეგები... არ ვბრძოლობ, იმიტომ, რომ ვიცი ეს არაფრის მომცემია... აი, უკვე მერამდენე დღეა ცაზე ვარსკვლავებს ვითვლი... ვარსკვლავები თვალებს მაგონებენ, ასე რომ მიყვარდა, იმ თვალებს... თვალებს, რომელშიც სიხარული და სევდა ერთნაირად იღიმოდნენ... მენატრება ეგ თვალები... ასე ახლობელი და ასე ლამაზი...
როცა მოვკვდები,დაღონდებიან ალბათ ჩემები, როცა მოვკვდები,ყველას უცხო მოგეჩვენებით... ხელს ვერ შემახებთ,სიცივისგან დაიბინდებით, ჩემი გულადი მეგობრებიც კი შეშინდებით... მერე საფლავზე ამომიტანთ ლამაზ ყვავილებს... სხვის დღეობაზე შესანდობარს ჩუმად დამილევთ... მე ერთი რამე მრჩება მხოლოდ ჩუმად სათქმელად: ნუ გამიხსენებთ,როგორც მნახეთ უკანასკნელად... თუ გამიხსენებთ ბედნიერი,ლაღი ფიქრებით, ყველაზე უფრო ბედნიერი მაშინ ვიქნები
me rom waval albat ityvis deda es ra kargi gamizrdia shvili da inatrebs is dge misca netav. pirvelad rom damikera gili. roca waval,gaixsenebs mamaa pirvelad rom mnaxa ukve didi kargia rom ar gamatamama kargia rom ase kargad msjidi waval,mjera mere ityvis qali shesadzloa daigvaros cremlad ecocxlao,yofiliyo mtvrali,mtavaria viqnebodit ertad. ras ityvian dzmebi waval roca, albat iqac shemficeben dzmobas chems gareshe daicleba boca chems garese ayvebian grdznobas iq, ki vici vinc damxvdeba ityvis mudam scdida tavis beds da weras
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 77
მე არ მოვმკვდარვარ გარდავიცვალე, უსასრულობის შევცურე ზღვაში... მე მხოლოდ ბინა გამოვიცვალე დედამიწიდან გავფრინდი ცაში... მე არ მოვმკვდარვარ გარდავიცვალე ვიცი დავწყვიტე უამრავს გული, მაგრამ მე მხოლოდ სახე ვიცვალე თქვენში ჩავტოვე მე ჩემი სული. თუმც არ დამცალდა განავარდება ფიქრმაც სათქმელი ბოლომდე ვერ თქვა, ჩვენი ერთობა არ დამთავრდება აქედან მაინც თქვენთან ვარ მუდამ..
ყველაფერი მეორდება...
ყველაფერი მეორდება...
ისევ ხელახლა დაიწყო ჩემი ტრაგედია...
აღარც შენ მყავხარ... აღარც მზე არის ჩემი...
აღარც ღიმილია ჩემი... აღარც მუსიკა.. ან სუნთქვა...
ყველაფერიხელახლაგაქრადაგაუფერულდა...აღარც ის ვიცი რა ვთქვა... არცმონატრებაზე მინდალაპარაკიდაარცსიყვარულზე... რაღაცას ვგრძნობ...უშენობას...სიცარიელეს...სისადავესდამოწყენილობას... ამინდიც მიწყობსხელს... ცამაცგაახილაწვიმისთვალი...ხეებიც ჩხუბობენ... აურზაურიაჩემთან... ჩემსირგვლივ დაჩემსშიგნით...
აღარც ისე მაწუხებ და აღარც სიზმრებში მსტუმრობ...
აღარც ცრემლებს მაფრქვევინებ და აღარც მაცინებ...
გამყინე...
ისე მომენატრე რომ გაჩერდა დროის წამები
ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები
ისე მომენატრე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა
ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა
აი, უკვე მერამდენე დღეა ვზივარ და ვფიქრობ...
ვფიქრობ და ვდარდობ...
ვდარდობ და ვფიქრობ...
ფიქრებმა წამლეკა და წამიღო...
მივცურავ ასე, ფიქრებში და არც კი ვეწინააღმდეგები... არ ვბრძოლობ, იმიტომ, რომ ვიცი ეს არაფრის მომცემია...
აი, უკვე მერამდენე დღეა ცაზე ვარსკვლავებს ვითვლი...
ვარსკვლავები თვალებს მაგონებენ, ასე რომ მიყვარდა, იმ თვალებს... თვალებს, რომელშიც სიხარული და სევდა ერთნაირად იღიმოდნენ...
მენატრება ეგ თვალები... ასე ახლობელი და ასე ლამაზი...
როგორ მენატრები, სევდად მემატები
შენ კი სხვად ქცეულხარ ვხედავ,
ფიქრში გეძებ და ჩუმად გეფერები,
მაგრამ ვერ გპოულობ ვერსად.
იცი უშენობა მე როგორ დამეტყო,
ვეღარც კი ვახერხებ ღიმილს,
ღმერთო, გევედრები სული დამიმშვიდე,
ღმერთო, ამარიდე ტკივილს...
ეხლა შენს მაგივრად ცრემლები დამამშვიდებს
გული ვერ პოულობს შვებას,
უსაზღვრო ლოდინით გადაღლილ თვალებში,
ბინა დაუდვია სევდას.
გულო დარდიანო, ეულად ქცეულო
გრძნობამ გაიხურა კარი,
იგი აღარ მოვა, იგი აღარ მოვა,
რეკავს სინანულის ზარი
უდროოდ წარსულთ ჭიქა ავწიოთ,
ვაკურთხოთ მათი შესანდობარი,
ღმერთს კარგები სურს-იტყვიან ხოლმე,
ჩვენ კი დაგვრჩება მოსაგონარი.
ისინი ცოცხლობენ, სანამ ჩვენ ვცოცხლობთ,
სანამ ცოცხლობენ მათზე ლოცვანი,
ჩვენც ნუ შევარცხვენთ წარსულთა სახელს,
ოდესღაც ისინიც იყვნენ ცოცხალნი
ცრემლი მომადგა თვალზე და სევდა მომაწვა, გული თითქოს პირამდე ამევსო და სუნთქვა შემეკრა. გავიფიქრე მოვიდა გაზაფხული და შენ ამქვეყნად აღარ ხარ, ბაღში ვიყურები , ალუჩები და ატმები თეთრადაა გადაპენტილი. . . . . . . . . . .და ახლა როცა სიცოცხლე ასეთი მშვენიერია შენ ცოცხალი აღარ ხარ, მე კი ცრემლები მახრჩობს. . . . . . . . . დრო არავის ელოდება. . . . . .მიქრის სინათლის სისწრაფით, შენი დაკარგვით გაჩენილ უფსკრულს ვერავინ ამივსებს. მე ისევ ყველაზე ძალიან მენატრები. . . . . .
აი, უკვე მერამდენე დღეა ვზივარ და ვფიქრობ...
ვფიქრობ და ვდარდობ...
ვდარდობ და ვფიქრობ...
ფიქრებმა წამლეკა და წამიღო...
მივცურავ ასე, ფიქრებში და არც კი ვეწინააღმდეგები... არ ვბრძოლობ, იმიტომ, რომ ვიცი ეს არაფრის მომცემია...
აი, უკვე მერამდენე დღეა ცაზე ვარსკვლავებს ვითვლი...
ვარსკვლავები თვალებს მაგონებენ, ასე რომ მიყვარდა, იმ თვალებს... თვალებს, რომელშიც სიხარული და სევდა ერთნაირად იღიმოდნენ...
მენატრება ეგ თვალები... ასე ახლობელი და ასე ლამაზი...
17-ი წლის ვერცკი გავხდი,ნეტავ ღმერთო რითვის გავჩნდი?
და თუ უცებ ცივი დანით სამარის კარს მიმიყვანდი.
სამარის კარს დასვენებულს,დამტირიან მე მშობლები,
დამტირიან მეგობრები,დამტირიან მეზობლები.
ჩემი და-ძმა მენატრება,ღმერთო ჩემო რისთვის გავჩნდი?
რისთვის გავჩნდი თუ უდროოდ სამარის კარს მიმიყვანდი?
კიდევ ხომ გაზაფხულდება და აყვავდება ველები,
მე ბნელ სამარეს მდებარე,ვერ შევძლებ მათსა დანახვას.
რომ დაღამდება დედიკო,ნუღარ დამიწყებ ლოდინსა,
ნუღარ დამისხავ ჩემ წილ კერძს,
...Ещё17-ი წლის ვერცკი გავხდი,ნეტავ ღმერთო რითვის გავჩნდი?
და თუ უცებ ცივი დანით სამარის კარს მიმიყვანდი.
სამარის კარს დასვენებულს,დამტირიან მე მშობლები,
დამტირიან მეგობრები,დამტირიან მეზობლები.
ჩემი და-ძმა მენატრება,ღმერთო ჩემო რისთვის გავჩნდი?
რისთვის გავჩნდი თუ უდროოდ სამარის კარს მიმიყვანდი?
კიდევ ხომ გაზაფხულდება და აყვავდება ველები,
მე ბნელ სამარეს მდებარე,ვერ შევძლებ მათსა დანახვას.
რომ დაღამდება დედიკო,ნუღარ დამიწყებ ლოდინსა,
ნუღარ დამისხავ ჩემ წილ კერძს,ნუღარ გამიშლი ლოგინსა.
როდესაც შემოღამდება სუფრასაც გაშლით ვახშმადა,
ლეო რომ მოგაგონდებათ,ლუკმა წაგივათ შხამადა.
როდესაც გაგახსენდებით,გულს ბევრჯერ ამოგიკვნესებთ,
თქვენ ჩემს მაგივრად ნეტავი სხვას ვიღას მიუალერსებთ?
მშვიდობით ჩემო მშობლებო,მშვიდობით თქვენ მეგობრებო.
წილად მერგო მწარე ცრემლი,
დღეგრძელობა კი არა,
დედის გულის ტკივილი ვარ
და სულყველას იარა.
წავედი და მე თან წამყვა
ბევრი ცრემლის ღვარები,
დავაჩნდები მშობელ მიწას
მწარე ნაიაევი.
რამ გახადა შენი მკვლელი
ნეტავ ასე უგულო?
გვენატრები ჩვენო ლეო
ჩვენო გულის ტკივილო.
მაინც ფიქრით შენთანა ვართ
გველანდები სიზმრებში,
ღმერთო ერთს გთხოვ!!
ჩვენი ლეო დაიფარე იმ ქვეყნით.
აზრი ნაცნობი და არცთუ უჩვეულო
და ჩემს გონებაში ლაქად დარჩენილი,
კითხვა უცნაური, კითხვა უპასუხო:
"რისთვის ვარ, უფალო, ქვეყნად გაჩენილი?"
"იქნებ დამიბრუნო ჩემი ანგელოზი,
ამით რა წახდება, მეც რომ დამლოცავდე?!
ნუთუ მარტოობა ჩემთვის მოიგონე,
ნუთუ უბედობა ჩემზე გამოსცადე?!"
მაგრამ კვლავ არ ისმის პასუხი ზეციდან,
თავზე მათენდება ეს ღამეც უძილო,
ახლაც თვალწინ მიდგას ეგ შენი თვალები -
ზღვასავით მღელვარე, ზღვასავით უძირო!!!
როცა მოვკვდები,დაღონდებიან ალბათ ჩემები,
როცა მოვკვდები,ყველას უცხო მოგეჩვენებით...
ხელს ვერ შემახებთ,სიცივისგან დაიბინდებით,
ჩემი გულადი მეგობრებიც კი შეშინდებით...
მერე საფლავზე ამომიტანთ ლამაზ ყვავილებს...
სხვის დღეობაზე შესანდობარს ჩუმად დამილევთ...
მე ერთი რამე მრჩება მხოლოდ ჩუმად სათქმელად:
ნუ გამიხსენებთ,როგორც მნახეთ უკანასკნელად...
თუ გამიხსენებთ ბედნიერი,ლაღი ფიქრებით,
ყველაზე უფრო ბედნიერი მაშინ ვიქნები
me rom waval albat ityvis deda es ra kargi gamizrdia shvili da inatrebs is dge misca netav. pirvelad rom damikera gili. roca waval,gaixsenebs mamaa pirvelad rom mnaxa ukve didi kargia rom ar gamatamama kargia rom ase kargad msjidi waval,mjera mere ityvis qali shesadzloa daigvaros cremlad ecocxlao,yofiliyo mtvrali,mtavaria viqnebodit ertad. ras ityvian dzmebi waval roca, albat iqac shemficeben dzmobas chems gareshe daicleba boca chems garese ayvebian grdznobas iq, ki vici vinc damxvdeba ityvis mudam scdida tavis beds da weras
მენატრება შენი სახე,
ამ დილითაც სიზმრად გნახე.
ისევ მათბობს შენი ფერი,
არ მამშვიდებს არაფერი.
ლეო მონატრება ჩვენ გვიპყრობს შენი
და გვენატრება ღიმილი შენი,
ყოველთვის იყავ შენ ბედნიერი
და დანა თურმე მსურველი შენი.
ჩვენ გვენატრება შენი სიცილი
და მომღიმარი თვალები შენი,
სულ გვენატრება შენს გვერდით ყოფნა
და კვლავ უბანში დანახვა შენი.
ar mjera leo shen aravin mogklavda,
mshoblebtan miyvanili ukve agar suntqavdi
sad wavida chveni leo mxiaruli da lagi,
shen dzamiko gaigvidze feri ratom wagsvlia
ex levani chelidze gaigvidze dzamia.
saxshi deda dabrunda da cocxali ar daxvdi
magram gmerts xom tavistan kvlav sul unda kargebi,
ex levancho cxovrebashi sadardeli mogvivline,
waxvedi da tvalze cremli dagvitove,
leo rogor gvenatrebi ushenoba dznelia
roca shen ver gxedavt kargo,chven tvalze sul cremlia
dediko da mamiko yovel sagamos gelian
fanjarastan dganan da sul chum chumad tirian
...Ещё:'
ar mjera leo shen aravin mogklavda,
mshoblebtan miyvanili ukve agar suntqavdi
sad wavida chveni leo mxiaruli da lagi,
shen dzamiko gaigvidze feri ratom wagsvlia
ex levani chelidze gaigvidze dzamia.
saxshi deda dabrunda da cocxali ar daxvdi
magram gmerts xom tavistan kvlav sul unda kargebi,
ex levancho cxovrebashi sadardeli mogvivline,
waxvedi da tvalze cremli dagvitove,
leo rogor gvenatrebi ushenoba dznelia
roca shen ver gxedavt kargo,chven tvalze sul cremlia
dediko da mamiko yovel sagamos gelian
fanjarastan dganan da sul chum chumad tirian
როცა მოვკვდები,დაღონდებიან ალბათ ჩემები,
როცა მოვკვდები,ყველას უცხო მოგეჩვენებით...
ხელს ვერ შემახებთ,სიცივისგან დაიბინდებით,
ჩემი გულადი მეგობრებიც კი შეშინდებით...
მერე საფლავზე ამომიტანთ ლამაზ ყვავილებს...
სხვის დღეობაზე შესანდობარს ჩუმად დამილევთ...
მე ერთი რამე მრჩება მხოლოდ ჩუმად სათქმელად:
ნუ გამიხსენებთ,როგორც მნახეთ უკანასკნელად...
თუ გამიხსენებთ ბედნიერი,ლაღი ფიქრებით,
ყველაზე უფრო ბედნიერი მაშინ ვიქნები