Предыдущая публикация
Արամ Մարտիրոսյան 30.
12.2015թ. 15.12' ք. Երևան... Պապս քայլում էր դանդաղ ու մտածկոտ: Մանկուց իր հետ բերած նպատակը, որը եթե ուզեիր, կարող էիր իդեալ էլ կոչել` վառվում էր հասուն գոյության ուժով: Ես, որ երեխա էի և նրա թղթախաղի մշտական ընկերը, երբեմն զգում էի իմ արհեստական հաղթանակները: Ժամեր կային երբ մենք խաղում էինք խաղամոլներին հատուկ կրքով, կորցրած տարիքների գիտակցումը, նետված պայքարի, անտեսելով տնային կարևոր գործերի անհրաժեշտությունը: Թղթախաղը մեր առօրյա հետաքրքրության կենսական պայմանն էր, ուր հատվում էին ծեր մարդու մեջ նիրհող, արդեն խամրած պատանեկան պայքարի եռանդն ու փոքրիս` առ հաղթարշավը միտված ծիլերն ավյունի: Կային ժամեր, երբ այդ բուռն պայքարի շիկնած մթնոլորտը կորցնում էր իր բախման հմայքը` կողմերից մեկի զիջման պատճառով: Դա վերածվում էր մի գորշ ու անմիտ ֆիզիկական շարժի, ուր հաղթանակն ու պարտությունը նույն տրամադրության մեջ էին: Նրա հայացքը անսպասելի կորչում էր իրականությունից, կորցնում տեսնելու կարողությունը` վերածվելով զուտ պատկերի: Պահին ենթարկված այդ մանկադեմ մարդը ակամա հանձնում էր խաղը- անգամ հզոր խաղաթղթերով: Նա դուրս էր գալիս դռնից, աստիճաններով բարձրանում տան վերնահարկը, նույնքան ակամա` չզգալով մարմնի շարժը, որքան խաղալիս: Դա այն պահերն էին, երբ նա սովորաբար առանձնանում էր իր սենյակում: Առանձնանում էր գրով արդարացնելու իր նպատակը... Ես կարդում եմ նրան: Կարդում ու հիշում իմ արհեստական հաղթանակները: Պապս քայլում էր դանդաղ ու մտածկոտ. հետը տանելով իր վիթխարի մենությունը...
Следующая публикация
Комментарии 1