Предыдущая публикация
---<<Հիշում եմ ,- պատմում էր ապո Խաչիկը մեծ ոգևորությամբ,- այդ ժամանակ մենք գտնվում էինք Ալյանք գյուղի մոտերքում, երբ լուր բերին, թե ռուսը գրավել է Մուշը: Մենք` 18 սեմալցիներս, օգոստոսից մինչև 1916 թվի փետրվարը սոված-ծարավ անցկացրինք Սասունի սարերում ու ձորերում: Հինգ-վեց տղա, որ կերել էին խոտի արմատներ` գժվում են: Մյուսները, չիմանալով սրանց գժվելու պատճառը, մնում են զարմացած: Ինչպես?
օգնեին իրենց ընկերներին. չէ որ ազատությունը, իրենց կարծիքով այնք~ան մոտ էր... Ապո Խաչիկը շարունակում է կիսատ թողած պատմությունը,- Ալյանք գյուղի ավերակների մեջ մի կատու տեսանք: Ես ու Իսրոն վազեցինք կատվի հետևից. ասես կխտար կամ այծ էինք որսում Սասնա սարերում: Ի~նչ ուրախություն ապրեցինք, երբ մի կրակոցից կատուն գետին տապալվեց, և երբ վրա հասանք, նա վերջին շունչն էր փչում: Վերցնելով չորքոտանուն` հասանք մեր կացարան, որտեղ արդեն յոթերորդ օրն էր, որ պատսպարվել էինք: Այստեղ արդեն առիթը ներկայացել է, որ ես նշեմ այս խնջույքին մասնակցող տղաների անուններն ամենայն ճշգրտությամբ` ես, Գալուստը, Ստեփանը, Իսրոն, Գարեգինը, Աբրեն, Սաղոն, Հովհաննեսը, Թաթոսը, Ղազարը, Սարգիսը, Գիրոն, Հակոբը, Ղազարը, Մելոն, Թորոն, Գալուստը, Արթինը, Պողոսը: Մի կատու, որ երկու կիլոյից ավելի չէր կշռի, ինչպես? կհագեցներ այս 19 մարդու քաղցը, երբ ամեն մեկին հարյուր գրամից էլ պակաս էր հասնելու: Երբ հիշում եմ Ղազարի պահեստից օգտվելու պրերը և այդ քաղցած վիճակում քուրդ բաշիբոզուկներին դիմադրելը, կարծում եմ, կատու ձեռք բերելը մի հայտնություն էր, որ շատ մարդկանց չէր հաջողվում: Կատուն մորթեցինք, գլուխը մի կողմ շպրտեցինք: Սկսեցինք մաշկել, և երբ ավարտեցինք, ինչ? տեսանք. Մելոն կատվի գլուխը սկսել է ուտել: Կարծում եմ` դեռ լրիվ եփված էլ չէր: Տեսնելով, որ Մելոն ոուտում է գլուխը, որոշեցինք նրան մսից բաժին չհանել և այսպես հավասար չափաբաժնով կերանք` օրհնելով օրվա հաջողությունը>>: Ապո Խաչիկը, հետագայում Սասունից գաղթելով Արևելյան Հայաստան և բնակվելով Թալինի շրջանի Իրինդ գյուղում, ամեն անգամ մի չաղ, գիրացած կատու տեսնելիս հումորով հիշում էր. << Իմալ միսըմ գը ըդ գադվի վրը>>:
Следующая публикация
Нет комментариев