Предыдущая публикация
ეს ლექსი უცხო
პატიმარმა გალაქტიონს
გამოუგზავნა მესაფლავის
საპასუხოდო..... უბრალოდ
გენიალურია!! გენიოსო, შენ ამბობ
რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა
ჩვენგანს ავიწყდება! მე მაოცებს
რად იგონებ ყველა ტრფობის
მლანძღავ ზღაპარს, რომ მუდმივი
ტრფობის გლოვა აღარავის არ
უნახავს, რომ ივიწყებს ყველა ხსოვნას,ვისაც სატრფო მოუკვდება,
რომ სუყველას გლოვის შემდეგ სხვა
ტრფიალი მოუნდება რომ თითქოსდა
აღარავის აღარ ჰქონდეს წრფელი
სული, რომ ერთ სატრფოს სამუდამოდ
შემოავლოს სიყვარული! რაღად გინდა ეგ ცინიზმი რომ მღერიხარ
დიდო გონო ან ვის გინდა ცოდვიანი
სტრიქონები გააგონო?! მილიონში
რომ ერთია ვიცი ჩემი ლექსის ქება,
მაგრამ სწორედ იმ ერთშია
ტრფიალების უკვდავება! სკოლის მერხთან მუდამ ერთად იჯდა ლაღი
გოგო-ბიჭი, და უბოძა მათ უფალმა
ერთმანეთის ტრფობის ნიჭი უბოძა და
გაიხარა ორმა ნორჩმა,წრფელმა
გულმა და ამაყად იწყო წინსვლა ამ
უბადლო სიყვარულმა ზეიმობდა და ხარობდა სილამაზით ორი გონი
ტრფობის ცაზე ნავარდობდა
უკვდავების ფაეტონი მაგრამ ბედმა
ვარდის კოკრებს გადაფურჩქვნა არ
აცალა მოუვლინა მიწიერი
უკვდავების გამოცანა, სამუდამოდ შეაჩერა ვაჟის გულში სისხლი ცხელი
ქალიშვილს კი მიუსაჯა ურთულესი
განსაცდელი დაითუთქა მწუხარებით
თოთხმეტი წლის გოგოს გული
მიაცილა სამარემდე უკოცნელი
სიყვარული დაიტირა შავი ძაძით მოუსველა გულზე მიწა უწრფელესი
ცრემლთა ღვარით შეაძრწუნა
დედამიწა ვაჟის დედას ეახლა და
უთხრა თქვენი ვარო რძალი და
მიიღო დედამთილმა ქალიშვილი
პატარძალი! გენიოსო კიდევ იტყვი რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება იმ
წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა
ჩვენგანს ავიწყდება?! და მის მერე
სატრფოს საფლავს არ სცილდება
გოგო_ქალი მიწიერი
მწუხარების ,მგლოვიარე დედოფალი ზეციური სილამაზის სახეს ადებს
ვაჟის გულზე აღარც ფიქრობს ამ
უზომო მწუხარების დასასრულზე
თმას გაიშლის დაემხობა საცოდავად
ტირის,კვნესის მის ცრემლების
სიკამკამეს ვეღარ იტევს ჩემი ლექსი განა მისთვის არ უნდოდათ
მიერთმიათ ნორჩი ვარდი?! და
მწუხარედ ეჩურჩულათ შემიყვარდი,
შემიყვარდი?! მაგრამ როგორ კადრებ
ტრფობას როცა გიდგას თვალწინ
ქალი ღვთისმშობელი მარიამის თვალებიდან მომზირალი! ვაჟის
დედაც დასტრიალებს უბადლო რძალს
მუდამ თავზე არავინ ჰყავს მისი
ფასი გამოცდათა პლანეტაზე
მოხიბლულა მისი ქცევით დედის
გული მგრძნობიარე სიგიჟემდე უყვარს რძალი უკვდავების
მოტრფიალე! ამოწურა მიწიერი
წლების რიცხვი დედა_ქალმა
ღირსეულად დაიტირა დედამთილი
ქვრივმა რძალმა! გენიოსო არ
გეცვლება ხედვა შენი დიდი ნიჭის?! ნუთუ არ გშურს სიმდიდრისა
გარდაცვლილი ლაღი ბიჭის?! და მის
მერეც წლების რისხვას ქალიშვილი
ებრძვის მარტო, რაღათ უნდა ამ
სრულყოფას სხვა სიტყვები მივუმატო
ვაჟის ხსოვნა,წმინდა გრძნობა ააცურა მაღლა ცაზე ამაყად და
ღირსეულად დააბიჯებს ქვეყანაზე
კვლავ ერთგული არის ხსოვნის
კვლავ ერთგული არის ღვთისა
როგორ გინდა არ იწამო ამ განგების
რჩეულისა! მიილია მისი წლებიც მიწიერი გამოცდისა წლეულს გახდა
მშვენიერი ქალიშვილი სამოცისა!
შენკი ამბობ არ არსებობს უკვდავება
დაგიკარგავს ჩემულობდი მაგრამ
ნუთუ არასოდეს არ გინახავს?! ან
გმირები მოღალატე,უერთგუ ლო როცა ნახე მაშინ ერთი ღირსეული
ქართველი ვერ გამონახე გამაგონე
გენიოსო ამ ღალატით რის თქმა
გსურდა რომ თქვენს დროში
ერთგულება აღარავის არ ძალუძდა
როგორ ამბობ სულ ერთგული რომ არავინ იყო უწინ, და თუ იყო რატომ
გახდი მისთვის ასე სიტყვაძუნწი”!
რატომ ცდილობ უკვდავ ტრფობას
გაუჩინო შავი ბზარი მილიონში იმ
ერთისთვის ვერ გამოყავ ერთი
ბწკარი?! აღარ იყო?ვერ გიცვნია არ გცოდნია ტრფობის ფასი, ნუთუ აღარ
დაგიცლია უკვდავების თავად თასი
ნუთუ თავად არ ძალგიძდა
ერთგულება მარად მწვანე, ნუთუ
მერის რომ ეტრფოდი სხვა ტრფიალზე
გადაცვალე, ნუთუ ის სხვა მოგიკვდა და ვერ შეძელი გლოვა მისი, ნუთუ
ისე გაბოროტდი რომ შეგძულდა
გლოვა სხვისი, ღირსეულს რომ
ყვარებოდი არ ყოფილხართ თურმე
ღირსი მერისთანაც გახდებოდი
მოტრფიალე ალბათ სხვისი ვხედავ ვეღარ შეგიცვნია ჭეშმარიტი უფლის
მრწამსი რომ ღალატი მრავლობს
მიტომ ერთგულებას ჰქონდეს ფასი
განკითხვამდე უსაზღვროა
ცდუნებების რიგთა წყება
ერთგულების ღირსება კი არასოდეს იფარგლება მაგრამ, ვხედავ გენიოსი
ამ სიწმინდეს ვეღარ მისწვდა და
ვაი შენ რომ სიკვდილი
სიცოცხლეშივ დაგავიწყდა!
დაგავიწყდა რადგან ასე მსჯელობს
შენი დიდი გონი გსურს უფრსკულში გადაჩეხო უკვდავების ფაეტონი სხვა
რად მინდა ჩემი გითხრა ერთგულების
სიმფონია რა სატრფო ვარ
გარდაცვლილი სატრფო თუ ვერ
მიგლოვია დამიფაროს ღმერთმა
მაგრამ თუ წამერთვა სატრფოს სული მის საფლავზე მიჯაჭვული მეყოლება
სიყვარული მიჯაჭვული მეყოლება
სანამ სუნთქვის მექნა ნება ასე
მესმის გენიოსო მიწიერი მე
ცხოვრება ვუერთგულებ სატრფოს
საფლავს ვუერთგულებ უფლის ნებას ვუერთგულებ ღირსებას და
ტრფიალების უკვდავებას?! ზარსა
სცემენ იმ ქალს ვინაც დაამარცხა
ბედი მწარე მოწიწებით სულ უბრალო
კუბოში შჭედს მესაფლავე შჭედს და
რაღაც მწარე ფიქრზე ეხლა კი არ იღიმება სტირის ჩვენი მესაფლავე
ასე უნდა ეგრეც ხდება ეახლება ქალი
ედემს თუ მიგიწვდა მასთან სული
უპასუხე გენიოსო რად ატკინე ოქროს
გული უპასუხე რად უარყავ არ
გინდოდა მხელა რისი უპასუხე რად არიყავ სიყვარულის თავად ღირსი და
უთხარი რომ შეიცან ჭეშმარიტი
უფლის მრწამსი რომ არსებობს რომ
არსებობს ერთგულება ქვეყნად
მსგავსი რომ გრცხვენია რომ
გრცხვენია მოიფიქრე კიდევ რამე რომ აკლია “მესაფლავეს”
სიყვარულის სიკამკამე თავად
ხედავ აღარა გაქვს ნება რაც თქვი
კვლავ იგი თქვა ვერასოდეს
შეიწირავს წმინდა ტრფობას სამარის
ქვა მეკი გეტყვი განა გჯიბრობ და გიცხადებ ლექსით მტრობას გედავები
მარადიულ უერთგულეს გრძნობის
გმობას გიღიარებ გატოლება ლექსით
შენთან არის ძნელი მაგრამ, გკითხავ
რად ირგუნე უკვდავების
სავარძელი?! წამოდექი სავარძლიდან ჩამომართვი
ხელზე_ხელი არ მელოდი გენიოსო?
უკვდავება გეახელი!!!!
Следующая публикация
Комментарии 2