Предыдущая публикация
Ўғлим, ишдамисан?
– Ҳа,дада,
тинчликми? – Ўзим,ёнингга
бормоқчиман…Ўғилнинг
пешанаси тиришибкетди. Бугун
текширувгакатта одамлар келиши
керак. Уларнинг ёнида қалтираб,ҳассасига суяниб
кирибкелаётган дадасини
кўзолдига келтирди.
Телефонниқулоғига босганча
шоша-пиша ташқарига чиқди. –
Дада, мен ишдамасман, ҳозиранча узоқдаман, иш биланкетгандим,
нега эди ўзи? – Ҳа,майли, унда
болам, ишингданқўймай, ўзингни
эҳтиёт қил,болаларингга салом
айт. Бугун келасанми? – Оббодада,
яқинда бордим-ку!Майли, мени чақиришяпти.Ўғил аслида ҳеч
кимчақирмаган бўлса-да,
“ҳозир”дедию тугмачани босди.
“Мени бекорчи дебўйлашади,
шекилли…” Чолгўшакдан
эшитилаётганқисқа товушларга бир муддатқулоқ тутиб
турдиюхўрсинганча босиб қўйди.
Айтолмади. Нима ҳам десин?Ўғли
катта жойда ишлайди,югур-югури
кўп, ёдиданчиққандир-да. Ҳа,
майли…Рости озроқ пул сўрамоқчиэди. Керак эди-да бугун.
Керак вақтда топилмайди ўзи.Чол
қалтироқ қўллари
биландафтарчани
титкилаб,кенжасининг
рақамларинитерди. – Ҳа, дада, тинчмисиз?Шу сизга телефон олиб
берган кундан буён
тинчўтирмайдиган бўлдингиз-
да...Ҳол-аҳвол сўрашни ҳам
насияқилган кенжасидан
бироздили ранжиган бўлса- да,сездирмади. “Бола-да…” –
Менга… Ҳалиги, озгина пул… –
Дада-ей, уйда ўтирган
одамганимага пул керак? Ҳар
ойрўзғорни бутлаб қўйсак.
Кечаакам ҳам қарз сўраганди.Бойнинг боласи бўлсам
экан… Иннайкейин
пенсиянишиқирлатиб
олаётганбўлсангиз, нима қиласиз
янапулни? Ўғил дадаси
билантезгина хайрлашдиюгўшакни қўйиб
қўйди. “Телефонларига пул
ташлабберган мен аҳмоқ, сал
нарсагабезовта қилаверадилар…
Нима, мен буларга
пулзаводимидим?” Чолнинг чапкўксида нимадир
ғижимланаётгандек
бўлди.Пенсия… Икки кун
олдинхотини
келиб,“Набирангизнинг
контрактинитўламасак, ўқишдан ҳайдабюборади”, деб пенсияга
қўшиб ўлимлик пуллариниҳам
олиб кетганидан
хабарийўқмикин? Балки
унутгандир.Пул-ку майли, лекин
бугунгикунни қандай унутганбўлиши мумкин? Чол
дафтарчанинг сарғайибкетган
варақларидагиқизининг
рақамларига бирозтермилиб
турди-да, секингинанари сурди.
“Тушган жойидатиниб-тинчиб ўтирса бўлгани…” * * *
Чолдарвозадан ташқарига чиқди-
ю, қаерга боришини
билмайжовдиради. Умрида
бировданқарз олмаган бўлса.
Бунингустига Фалончиевнинг дадаси қўшнидан қарз
сўрабчиқибди деган гап
ўғлинингшаънига тўғри
келмайди.Катта жойда ишлайди
ахир…Чол узоқ муддат
кўчатентиради. Бозорнинг ёнидан ўтаётиб чўнтагига қўл солди.Бели
букилавериб адо бўлганбеш юз
сўмлик пулниушлаб-ушлаб
қўйди. Нимагаҳам етарди бу?..
Кўнгли тўлибкетди. Сал наридаги
эски- тускилар сотиладиган растагакўзи тушди.
Эгасигахизматини адо этиб
бўлгач,кераксизга айланган,
эндиянги эгаларини
мунғайганчакутиб турган
буюмларга, ўзи ҳам анча “эскириб” қолганқари сотувчига
кўз ташлаб,ҳассасини
дўқиллатганча ўшатомонга йўл
олди. * * * Чолялтироқ қоғозга
ўралганнарсани бағрига босганча
тошбақа юриш қилиб келар,ўқтин- ўқтин ўрамнинг
бирчетидан кўриниб турган
еригақараб кулиб қўярди.
“Яхшибўлди,
кўнглимдагисиданолдим…” * * * –
Қаерларда юрибсиз? Одамни хавотирданўлдирдингиз-ку?
Саҳарлабқаёққа чиқиб
кетгандингиз?Дарвоза олдидаги
ўриндиққаўтириб олиб йўл
қараётганмомонинг хиралашган
кўзлари чолини аранг таниб,ўрнидан қийналиб
қўзғалди.– Ишим бор эди-да,
кампир! –деворга суяна-суяна
бирамаллаб етиб келган
чолкампирининг ёнига чўкиб,
нафас ростлади. – Вой ўлай,ҳассангиз қани? – Сен
борсан-ку, ҳассани нима қиламан?
–чол жилмайиб, қўйнидагиқоғозга
ўроғлиқ нарсаникампирига
узатди. – Нима бу буваси? –
Туғилган кунингбилан аяси! Бахтимизга соғбўлгин илойим…
Кампирёшланиб кетган
кўзларибилан бир эллик йиллик
жонйўлдошига, бир қўлларида
товланиб турган яп-янгирўмолга
қараганчаҳаяжонланар, ингичка,серажин лаблари
титраганча“Вой, вой, ўзим
ўргилай-а”,деб қўярди. Ўғиллари,
қизлари, ҳаттоки кампиринингўзи
ҳам унутиши мумкинбўлган бу
кунниунутмаганди чол, ҳечунутмасди… Ота-
онажонларимиз қадрига
хаётлигида етайлик.
Уларинийўқотгандан кеин дод-
фарёдсолгунча))) Хаммага
ОЛЛОХИМўзи инсоф берсин!
#новости
Следующая публикация
Нет комментариев