Предыдущая публикация
Obod poytahtimizning ma’lum bir
tumanidagi, ko’p qavatli uylaridan
birida yashayman.
O’sha kuni podyezdga kirib, liftni
chaqirdim. Ortimdan esa, qo’shnim
Halima holaning boshqa shaharga yashaydigan qizi – Sevara kirib,
yonimga turdi. Og’iz uchida bir-birimiz
bilan salom-alik qilib, lift kelishini
kutdik. Lift kelib, eshiklari «shig’g’g’…»
deb ochilb, biz ichkariga kirdik. Halima
hola 6-qavatda yashaydi, shuning uchun 6 soni yozilgan tugmachani
bosdim. Liftning eshiklari yopilib,
ko’tirila boshladik. Birdan tepamizdan
«taq» etgan tovush keldi-da, lift
to’htab qoldi. Bir-birimizga qo’rqib
qaradik. – Tiqilib qoldik, shekilli?! – dedi Sevara.
– Shunaqaga o’hshaydi… Baqirish
kerak, u-bu kim bizlarni eshitib qolib,
yordam chaqirib berar. – deb aqllilik
qildim.
Biz baqira boshladik, birgalashib, og’zimizni eshik tirqishiga solib,
baqirdik. Ming afsuslar bo’lsinkim,
lekin bizlarni hech kim eshitmas edi.
To’g’rida, soat tongi o’nda, hamma
ishda-o’qishda, liftda tiqilib qolganlar
bilan kimni ishi bor? 5 daqiqalik baqir- chaqirdan keyin, taqdirga tan berib, u-
bu kim o’tishini kutishga qaror qildik.
– O’tiring, hali qancha bu yerda
bo’lamiz, faqat hudoga ayon… – deb,
yerga o’tirdi Sevara. Men ham
Sevaraning to’g’risiga o’tirib, unga tikilib qaray boshladim. Yo’q, yomon
hayol bilan emas, shunchaki, uning
yuzlari-yu, qomatiga maftun bo’lib
qarardim.
Bir qarashda Sevara judayam
kelishgan, baland bo’yli yuzlari silliq, ko’kraklari unchalik katta bo’lmagan,
ammo o’ziga e’tiboringizni tortadigan
edi. Bir so’z bilan ro’paramda o’tirgan
bu hushro’y juvonga qaraganim sari,
asbobim o’zim hohlamasam ham,
uyg’ona boshlagandi. – Namuncha tikildingiz? m.odnoklassniki.ru/noomus – Tushunmadim? – to’g’risi kutilmagan
savoldan o’zimni yo’qotib qo’yib,
dovdirab, qayerga qarashimni bilmay
qoldim.
– Boyadan beri indamay o’tiribman, siz
bo’lsa qaramagan joyingiz qolmadi! – qiz ko’zini suzib, erkalanib gapirdi.
Yoki menga shunday tuyildimikan?
– Kechirasiz… – dedim-u, ich-ichimdan
hozir bir narsalar bo’lib ketishini sezib
turardim.
– Ha mayli, buning qo’rqinchli joyi yo’q! Faqat sizning hislaringiz uyg’onib
ketayapti-da, indamasam… – deb Sevar
tabassum qilib, boshi bilan shimimning
ichidan tikka turgan qo’tag’imga
ko’rsatdi.
Uyalib ketdim. Qo’lim bilan to’g’irlay desam, noqulay, tegmasam tikka turib,
o’zini sezdirib qo’yapti. Ana sizga
problema…
– Chiroyingizga mahliyo
bo’lganimdan-da bu! – deb javob
qildim. Bu gapimdan juvonning yuziga qon yugurib, uning chiroyini yanada
ko’proq ochdi.
– O’ling-ey, uyatsiz! – deb uyalib, kulib
qo’ydi Sevara. – Erimni sog’indim, siz
bo’lsa ishtahamni ochayapsiz…
Tamom. Baliqcha qarmoqqa ilindi! Endi so’zlardan ustalik bilan foydalanib,
ulardan shunaqangi «bomba»
yasashim kerak-ki, natijada bu
hushro’y sohibjamol «Men tayyor,
boshlang endi!» deyishi uchun.
– Bir ko’rsatay-mi? – ustimdan kulmang, o’sha payt miyyamga kelgan
gap faqat shu bo’ldi! Eng jinnicha gap
bo’lsa ham, u ish berdi lekin...
– Hm.. – eshitilar-eshitilmas javob qildi
Sevar.
– Evaziga siz nimangizni ko’rsatasiz? – mana marhamat, hiyonat tomon
navbatdagi qadam qo’yildi. Feruz,
iltimos, meni kechir…
– Mana! – deb, Sevar yengi yo’q
ko’ftasini tepaga ko’tardi-da, qora
liftchikka solingan ikki ko’kragini ko’rsatdi. Men ham o’zimni kuttirmay,
shimimni yechib, qo’tag’imni
chiqardim. Sevar unga mehr bilan
qarab:
– Ushlab ko’rsam, maylimi? – dedi.
Tasdiq tariqasida esa men ham, boshimni qimirlatib qo’ydim. U
yonimga o’tdi-da, qo’tag’imni ushlab
olib, qo’lini tepaga-pastga yurgiza
boshladi.
– Erimniki kichikroq lekin… – deb Sevar
birdan egilib, qo’tagimni og’ziga oldi. Adashmasam bu holat, yettinchi
osmonga parvoz deb ataladi, men
hozir ayni o’sha yerda edim. Sevara
mehr va ehtiros bilan qo’tag’imni so’ra
boshladi. Men esa qo’limni uning
emchagiga qo’ydim. Ularni mehr ila eza boshladim. Birdan Sevar og’zidan
qo’tag’imni chiqarib, o’rnidan turdi-da,
ko’ftasini boshidan tortib, qo’llarini
orqaga qilib, byustgalterini ham
yechdi. Navbat yubkasiga keldi. Sevar
uni yechish harakatiga tushdi. Uning har bir harakatiga ko’kraklar likillab
javob qilardi. Tursigini yechib:
– Mana enda siznikiman! – dedi.
Keyingi daqiqada u menga orqasini
qilib, to’nqaydi-da – Boshlang joon... –
deb aytdi. O’rnimdan turib, uni oldiga borib,
Sevarning so’laklaridan shilimshiq
bo’lib ketgan qo’tag’imni uning amiga
to’girladim-da, kirgazdim. Qizning
chinqirig’i, so’ngra quloqqa yoqimli
bo’lgan «oh – voh» lari eshitila boshladi. Uni ko’kraklarini e’zib,
uchlarini qisganimda Sevaraning
ehtiroslari yanada ko’proq uyg’onib, u
chinqirib, «asaliiiiim» derdi.
U birdan bo’shanib yubordi. Ayollar
bunaqangi qattiq ehtiroslar bilan, sigirga o’hshab «Mmmm…» lab
bo’shanishlariga birinchi marotaba
guvoh bo’lishim. Keyin u amidan
qo’tag’imni chiqarib, oldimga tiz
cho’kib o’tirdi-da, trubamni og’ziga
oldi. Men ham yetilib qolgan edim, uning bir-ikki harakatida tashlab
yubordim, boshini qo’llarim bilan
qattiq ushlab, uning og’ziga tashladim.
Biroz vaqtdan keyin, o’zimizga kelib
olib, kiyinib, yordam kelishini kutib
o’tirdik. Liftni tuzatishdi. Bizlarni qamaldan chiqarishdi.
Следующая публикация
Комментарии 1