როგორც კი მოვა ნოემბრის წვიმა

და ყვითელ ზვინებს ნისლი დამალავს,
მაშინვე მამის საფლავზე მივალ
და ვნახავ ქცეულს ნააკლდამარად.
ვერ დაიკავეს გვიმრის ფესვებმა
ცემენტი, ღორღი, თიხა და სილა,
აწვიმს და… გული დარდით მევსება
მათ გამო, ვისაც ლოდებქვეშ სძინავთ…
წვეთავს და თითქოს კისერში ჩამდის
წვეთები ცივი და უამური,
ავზილე ფეხით სიკვდილის ლანდი
და საყვედური მესმის მამური.
სველდება გვიმრა, სველდება ბარდი,
სველდება ბზის და ნეკერჩხლის ტოტი,
და მესმის: “შვილო, ჰო, ახლა წადი,
და მერე… ერთხელ… ოდესმე… მოდი…"
ტარიელ ჭანტურია