Василя Великого теж була з дзвіницею. Тут зберегались декілька часток мощей Печерських угодників. При церкві теж знаходилась прихідська школа. Церква Св. Василя була перенесена з с. Хотунич (тепер Щорського району) з дозволу духовного начальства козаками, котрі, між іншим, у 1756 р. писали:
„У містечку Городня є одна церква Живоначальної Трійці, при якій для священнослужіння три священники, з яких два Омелян та Василь (Трусович) – вдові. З цього ж боку, де ми, атаман з козаками, і приказчик з посполитими живемо, під час весняної і осінньої прориви за переїздом через греблю крайню терпимо нужду і обрядів церковних позбавляємось”.
Церква Св. Василя відома й тим, що у ній поховані останки колишнього генерал-ад’ютанта і улюбленця імператора Павла I – Миколи Йосиповича Котлубицького та визначного етнографа і лікаря Степана Даниловича Носа, який працював в Городні лікарем, повернувшись з заслання.
М. Й. Котлубицький провів останні роки старості і закінчив їх поблизу Городні у сестри Варвари Йосипівни Войцехович в її хуторі серед її дітей. Все своє життя Котлубицький був відданим христіаніном і другом народу. Під час перебування свого при імператорі він намагався звертати увагу Павла I на все, що цього заслуговувало і вмів це робити. Котлубицький пам’ятав дану йому ще у ранній молодості настанову знаменитого графа П. О. Рум’янцева-Задунайського. який одного разу сказав йому: „Я бачу, що ти будеш близькою людиною імператору: дивись, проси в нього всього для всіх. Але для себе, щоб твій язик не посмів заїкнутись попросити щонебудь. Серце цареве в руці Божій і, якщо треба буде Богу, цар сам нагородить тебе”.
Представниками його сім’ї на час виходу нариса „З приводу 100-річчя Городні, як повітового міста”, залишались Микола Антонович Войцехович і його сестра Анастасія Антонівна.
Крім цих, була й третя – Свято-Миколаївська церква. При виїзді з міста (а на час опублікування нарису, околичною була – теперішня вулиця Кирова в напрямку с. Вокзал-Городня і називалась Могильним провулком за сусідство з цвинтарем). Дерев’яна церква Миколи Чудотворця була побудована у 1781 р. полковим суддєю Чернігівського полку, тодішнім жителем Городні Овксентієм Понищатенком, який був міським головою Городні (1784).
Поруч з церквою вже в ті часи було кладовище. Кладовищенська, до речі, виявилася найбільшою „довгожителькою” серед церков. Дожила до 1962 р., але про це пізніше.
На Свято-Миколаївському кладовищі збереглась могила сина священника Мойсея Микитовича Холодовича – бунчукового товариша Осипа Мойсейовича Холодовича – почмейстера (1783) та засідателя Городнянського земського суду (1791). Дружиною О. М. Холодовича була Пелагея Сукницька, дочка городнянського сотника.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев