Предыдущая публикация
Ўз мамлакатида ҳукм сураётган бир подшоҳнинг 4 хотини бўлган экан.
Подшоҳ энг кичик тўртинчи хотинини жуда яхши кўрар, ҳамма нарсанинг энг гўзал энг қимматбаҳосини унга тақдим қиларди. Айтган сўзини қайтармай бажарарди.
Подшоҳ учинчи хотинини ҳам жуда севарди. Лекин уни ҳаммадан рашк қилар, бир куни уни ташлаб кетишидан қўрқарди.
Иккинчи хотинини эса сабри ва ақли учун севарди. Иккинчи хотин унинг дардларини сабр билан тинглар, ҳар бир қийин аҳволда яхши маслаҳат берарди.
Қироличалик вазифасини бажараётган биринчи хотин эса подшоҳни жуда севар, унинг соғлиғини ва ҳукмронлигига путур этмаслиги учун ҳаракат қиларди. Шунча ҳаракатларига қарамасдан подшоҳ уни севмас, ва ҳеч эътибор бермасди.
Бир куни подшоҳ оғир хасталикка йўлиқибди. Яқинда бу дунёни тарк қилишини ўйлаб, у ерда ёлғиз қолишидан қўрқиб кетибди. Шунда хотинларидан қай бири у билан ўлим ёлғизлигидан қўтқаришини билишни истабди.
Тўртинчи хотинидан бу ҳақда сўраганда унинг “Йўқ, мумкин эмас”, деган жавоби қалбини пичоқ билан кесибди гўё.
“Ҳаётим бўйича сени севдим. Сен мен билан бирга бўлишга розимисан?”, дея сўрабди учинчи хотинидан.
“Йўқ, ҳаёт жуда гўзал. Сен ўлганингдан сўнг, мен яна турмушга чиқаман”, жавоб берибди аёл.
Бу жавобдан подшоҳнинг кўнгли янада қора бўлди.
“Ҳар бир ишимда сен ёрдамчим бўлдинг. Бошим бундай қора кун тушганида менга ёрдамчи бўласанми?” деди иккинчи хотинига.
“Йўқ, бу ишда мен сенга ёрдамчи бўла олмайман. Жанозангда бўламан, ҳатто қабринг ёнигача сени кузатиб боришим мумкин, лекин сен қабрга кирганинг заҳоти менинг хотинлик бурчим битади. Истасамда ҳеч нарса қила олмайман, подшоҳим”.
Ғам ва алам оламига ғарқ бўлган подшоҳни
“Қаерга кетсанг ҳам мен сен билан биргаман. Ўлсанг бирга ўламан . . .” деган биринчи хотининг овози уни ўзига келтирди.
“Оҳ . . .”, - деди подшоҳ, - кошки яна қайтадан бу оламга келсам . . .”
Ҳаётда ҳам ҳар биримизнинг 4 жуфтимиз бор аслида:
Тўртинчиси жуфтимиз вужудимиз.
Унинг гўзал ва ёш қолиши учун қанча вақт сарф қилмайлик у бир куни бизни тарк қилади.
Учинчи жуфтимиз эса обрў ва савлатимиз. Биздан кетар кетмас бошқаларга жуфт-ёр бўлади.
Иккинчи жуфтимиз оиламиз ва дўстларимиздир.
Уларнинг бизлар учун қилган сўнгги иши ортимиздан кўзларида ёш билан қолишларидир. Бошқа бир ёрдам қилишдан улар ожизлар.
Биринчи жуфтимиз эса руҳимиз. Биз билан ўзга оламга рихлат қилади.
Унутмайлик:
Еган таомларимиз эмас, хизматларимиз бизнинг кучимиз.
Ишлаб топган пулларимиз эмас, ишлаган савобларимиз бизнинг давлатимиз.
Ўқиганларимиз эмас, амалларимиз олимлигимиз.
Насиҳатдан бош кўтариб, биринчи ўзимиз учун жавоб беришимиз кераклигини, биринчи ўзимиз учун масъул эканлигимизни унутмайлик . . . ! ! !
Следующая публикация
Комментарии 1