Предыдущая публикация
Ўғил 4-5 ёшларда: ”Менинг дадам энг зўр дадалар!
”.
Ўғил 7-8 ёшларда:”Катта бўлсам, дадамдака бўламан”.
Ўғил 10-11 ёшларда:”Дадамдан хафа бўлдим”.
Ўғил 13-14 ёшларда:”Дадам мени ёмон кўрадилар”.
Ўғил 18-19 ёшларда:”Бўлди кетаман! Бунақа ота билан яшамайман!”.
Ўғил 22-23 ёшларда: ”Аралашаверадилар, аралашаверадилар, бирор нарса қилиб бўладими ўзи?”.
Ўғил 25-26 ёшларда:”Дадам мени ҳеч тушунмайдилар”.
Ўғил 30-32 ёшларда:”Дадам ҳақларидаги гумонларимдан уялдим”.
Ўғил 35-36 ёшларда:”Дадамни тушунмаган эканман”.
Ўғил 40 ёшда:”Дадамсиз мен ҳеч ким эмасман”.
Ўғил 42 ёшда:”Буни мен учун дадамдан бошқаси қилмас эди”.
Ўғил 45 ёшда:”Дадам тузалиб кетишлари учун жонимни ҳам берар эдим”.
Ўғил отаси вафот этган лаҳзада: ”Дада! Мендан рози бўлинг, мен яхши ўғил бўла олмадим. Сиз дунёдаги энг яхши отасиз!”.
Ота вафотидан кейин отган илк тонгда ўғил:”Сизни қайтариш учун бору йўғимни берар эдим. Энг азиз кишимдан айрилдим. Сиз менга ҳамиша яхшиликни раво кўрар эдингиз, дадажон.....”.
Оталаримиз борларида қадрларига етайлик, асраб авайлайлик, энг тез ижобат бўлиб, фарзандни икки дунё саодатига етказадиган уларнинг дуоларидир
0 • 1
Следующая публикация
Комментарии 2