Предыдущая публикация
Эркак уйидан топмаганини
кўчадан излар экан...
Турмуш ўртоғим билан севишиб турмуш
қурмаганмиз. Совчи келгач, учрашувга
чиқиб бўйлари баланд, келишган, ҳар
қандай қизнинг оромини ўғирлайдиган
йигитни кўрдиму ҳушимни йўқотдим.
Айниқса, институтда дарсдан сўнг шахсий
машинасида мени олиб кетгани
келганида, дугоналаримнинг ҳавас-ла
қарашларини кўриб, бахтимга
ишонмасдим. Икки томоннинг хоҳиш-
истаги билан тўйимиз бўлиб ўтди…
Турмушимизнинг биринчи кунларидан
муносабатларимиз силлиқ кечди деб
айтолмайман. Тўғрисўзлигим, хушомадни
билмаганим учун жуда қийналганман.
Бундай кунларда турмуш ўртоғим «Сен
аёл кишисан, керак пайтда тулки каби
аврашинг, илон бўлиб енгимдан кириб,
ёқамдан чиқишинг керак», деб уқтирарди.
Турмушдаги қийинчиликлар,
қайнонамнинг инжиқликларига чидаб
йилларни ўтказдим. Фарзандларимиз
туғилди. Оиламизга ҳамманинг ҳаваси
келарди. Турмуш ўртоғим болаларига
жуда меҳрибон бўлиб, ҳурматимни
жойига қўярди. Мен ҳам ўз навбатида
шундай умр йўлдошим бўлгани учун
Аллоҳга шукроналар айтардим. Шунчалар
содда ва ишонувчан бўлганимдан унинг
бошқа аёлларга ҳам ёқиши ва шу билан
бирга чиройли аёлларга бефарқ
эмаслигини билмаганман. Ёнимдаги
одамнинг «Фақат сени дейман», «Сендан
бошқаси менга керак эмас!», «Сенсиз ва
болаларсиз ҳаётимни тасаввур қила
олмайман» деган сўзлари ҳақиқатга тик
боқишга тўсқинлик қиларди. Хуллас,
шундай кунларнинг бирида турмуш
ўртоғим оғир касалликка йўлиқиб, кундан-
кун аҳволи оғирлаша бошлади.
Кўрсатмаган шифокору ўқитмаган
домламиз қолмади. Унинг аҳволига
қараб, эзилиб, болаларимга кўрсатмай
йиғлаб оламан.
Бир куни умр йўлдошим ёнига чақириб,
«Нурхон, сен жуда яхши аёлсан,
мехрибон она, вафодор турмуш ўртоқсан.
Лекин мен сенга муносиб эмасман, кўз
ёшларингга арзимайман», деди. У
оилавий ҳаётимизнинг ўн беш йили
давомида юрган аёллари ҳақида гапириб
берди. Унинг ҳикоясидан «эрим ишда
ушланиб қолди ёки машинаси бузилиб,
кўчада қолди, шу сабаб уйга тунагани
келмади», деган хаёлларим пучга чиқди.
Ўша пайтларда бошқа аёлларнинг
қучоғида бўлганини билиб олдим. Ҳатто
бир йил ёзда ишхонадагилар билан тоққа
кетаяпмиз деб, бир рус аёл билан чет
элда дам олиб келган экан. Қотиб қолдим.
Бир томондан яқин одамимнинг
хиёнатидан даҳшатга тушсам, бошқа
томондан шунчалар содда бўлиб, ҳеч
нарсани билмаганимдан ўзимдан хафа
бўлиб кетдим. Тўғри, баъзида шубҳа
пайдо бўлган, лекин хиёнат тўғрисида
умуман ўйламаганман, эримга жуда-жуда
ишонардим. Балки мендан кейин кўпам
қайғурмасин деб эрим буларни атай
ўйлаб чиқаргандир, деган хаёлга ҳам
бордим. Лекин энг даҳшати у рост
гапираётган эди. «Кечира олсанг, кечир,
бу дардни Аллоҳим сенга қилган
хиёнатларим учун жазо сифатида берди.
Энди ҳаммасини биласан. Хоҳласанг,
мендан кечиб кет. Мен ҳаммаси учун
сендан розиман...» деди у.
Нима қилишни билмай, икки йўл ўртасида
қолдим. Кечаси билан йиғлаб, кўзимда
ёшим қолмади. Охири эрталабга яқин
«Яхшими, ёмонми эрим, болаларимнинг
отаси, қилган гуноҳлари учун жазосини
тортаяпти. У юрган бўлса, демак, менда
ҳам айб бўлган. Ахир айтишади-ку «Эр
уйда топа олмаганини кўчада қидиради»
деб... Яна ўзимча ният қилдим «Агар
турмуш ўртоғим тузалиб кетса, ҳеч қачон
ўтган нарсаларни юзига солиб,
уялтирмайман ва фақат мени дейиши
учун бор кучим билан ҳаракат қиламан».
Эртасига ҳеч нарса бўлмагандек яна
эримни парвариш қила бошладим.
Қилган нолаларим Худойимга етиб
бордими ёки эримни чин дилдан қилган
тавбаси қабул бўлдими, у кундан-кун
соғая бошлади. Қилган
парваришларимдан сўнг бутунлай оёққа
туриб, яна ишига қайтди. Олдингидек
яхши яшай бошладик. Энди у аввалгидан-
да меҳрибон, мен эса ҳушёрроқ эдим.
Ҳозир бирор шубҳа туғилса, «Нурхон, сен
эрингни қизиқтирмай қўйдинг», деб
гўзаллик салонига йўл оламан.
Сочларимни чиройли турмаклатиб,
косметолог қабулига кираман. Уйга гўзал
бўлиб қайтаман. Ўзим яхши топсам ҳам
бундай вақтда пулни албатта эримдан
оламан (бу менинг қоидам!) Бунда бир ўқ
билан икки қуённи ураман. Биринчидан,
шубҳалар билан ўралашмай, вақтни
фойдали ўтказаман. Иккинчидан, чиройли
бўлиш орқали ўзимга бўлган ишончим
ортади. Ўзига ишонган, чиройли аёллар
эса эркакларни бефарқ қолдирмайди.
Уйга келиб, мазали таом тайёрлайман.
Болаларим билан шуғулланаман. Умр
йўлдошим уйга келганида яхши кайфият
билан кутиб оламан, ширин таомлар
билан меҳмон қиламан. Қолган вақт эрим
олдида ўралашмай, нонуштага бирор
ширинлик пишираман. Мендаги бу
ўзгариш эримни бефарқ қолдирмаяпти.
«Бугун бошқачасан, тинчликми?» Эримга
қараб индамай кулиб қўяман. Ичимда эса
«Бу харакатларим фақат сиз учун, фақат
мени дейишингиз учун», дейман.
Эҳ, эркаклар! Муҳаббатингизни қозониш
учун, оиламиз таянчи бўлишингиз, энг
асосийси, доимо ёнимизда туришингиз
учун биз аёллар нималарга қодирмиз.
Ўзим учун яна бир ҳақиқатни очдим:
эрим учун сирли бўлишим керак экан.
Ўзига ишонган, чиройли аёлни ҳеч бир
эркак йўқотишни хоҳламаса керак...!
Следующая публикация
Нет комментариев