Предыдущая публикация
Հայրենիքից հեռու, տանջված
Օտարության խորթ գրկում,
Նստած էի ես մոլորված
Խրված դառը մտքերում։
Անհանգիստ էր , տխուր հոգիս
Տագնապով լի,ընկճված,
Հնչեց զանգը հեռախոսիս
Հայրս էր խոսում շատ հուզված։
Դողդոջուն ու թախծոտ ձայնով,
Խորը տնքալով հաղորդեց
Որ հիվանդ է ծանր ցավով
Ու վհատած ինձ դիմեց։
🌼
Արի որդիս, շտապիր տուն
Վերջին օրերս են հաշված,
Հոգուս խորքում ծեր ու նկուն
Կարիճներ են բույն դրած։
Չեմ դիմանա այս ցավերին
Սիրտս հիվանդ է, մաշված,
Անգութ բախտս խռովագին
Նորեն լքեց ինձ հանկարծ։
Մենավոր ու անկարող եմ
Դաժան չարի առաջին,
Արի որդիս ապրել կուզեմ
Փրկում գտնենք միասին։
Քո հույսով ես կապրեմ որդի
Ու անհամբեր կսպասեմ,
Քեզ տեսնելով կառնեմ ոգի
Գուցե ցավից ազատվեմ։
Սիրտս խոցված թունոտ նետով
Տվի նրան պատասխան,
Կյանքիդ մատաղ կգամ շուտով
Մի վհատիր հայրիկ ջան։
Կվերադառնամ ես հայրենիք
Կփարվեմ կրծքիդ հայրական,
Կհաղթահարենք ամեն չարիք
Ուժերով մեր առնական։
🌼
Մտքամոլոր ու վշտահար
Հարվածից այն հոգեհան,
Ընկա հեռու ես ճանապարհ
Դեպի քաղցր Հայաստան։
Հայրենիքն ինձ դիմավորեց
Ինչպես մայրն իր բալիկին,
Կարոտ սիրտս խանդավառվեց
Երջանկացա ես կրկին։
Շրջապատված ամեն կողմից
Իմ հայրենի լեռներով,
Ծաղիկների անուշ բույրից
Կազդուրվեցի ես հոգով։
Սրտատրոփ ներս մտա տուն,
Հայրս նստած եր մահճին,
Տխուր տրտում, արցունքն աչքին
Սպասում եր իմ ճամփին։
🌼
Ողջույն հայր իմ մատաղ հոգուդ
Եկել եմ քովդ կրկին,
Ոտքի կանգնիր գրկիր որդուդ
Սեղմիր սրտիդ կաթոգին։
Դու քաջասիրտ մարտիկ անպարտ
Կյանքի դաշտում մոլեգնած,
Բախտիս ակունք, ասպետ հպարտ,
Իմ սուրբ ծնող ,իմ Աստված։
Այս անգամ ել հաղթահարիր
Չար ոսոխին կատաղած,
Աղաչում եմ ոտքի կանգնիր
Գրկիր որդուդ մոլորված։
🌼
Չեմ կարող ես կանգնել ոտքի
Թուլացել են կռներս,
Մոտիկ արի գրկեմ որդի,
Սևն է պատել դռներս։
Անբուժելի ցավն օձի պես
Բույն է դրել իմ սրտում,
Դառնացել են իմ օրերս,
Կյանքիս ճրագն է մարում։
Գուցե գտնե՞ս մի ելք որդի
Էլի ապրել ես կուզեմ,
Ոչ սեփական իմ դառը կյանքի,
Այլ հանուն ձեզ ես ապրեմ։
Այս աշխարհում նենգ, անցավոր
Դառն օրեր շատ եմ տեսել,
Ամեն չարիք ու հանցավոր
Գլխովս շատ են անցել։
Կուզեմ ապրել ,խորհուրդ տալ ձեզ
Չենթարկվել դուք զրկանքի,
Չապրեք այնպես, ինչպես որ ես
Դեմ դուրս չգաք փորձանքի։
🌼
Չեմ կարող ես գտնել մի ելք
Տառապում է իմ հոգին,
Պայքարում այս ուշացել ենք
Ներիր հայրիկ իմ անգին։
Չկա ոչ մի դեղ ու դարման
Ցավիդ դիմաց անիծված
Գերի ընկար դու հավիտյան
Վերքդ շատ խորն է խոցված։
Զուր ես տանջվում անուշ հայրիկ
Ժամն է հասել բաժանման,
Այս աշխարհում պիղծ, խաբուսիկ
Չկա ոչմի հաստատ բան։
Թույլ տուր հայր իմ վերջին անգամ
Գրկեմ գլուխդ ալեհեր
Տանջանքներին մնամ արժան
Դու ել գնաս դրախտներ։
Երկնային այն հավերժ կյանքում
Կհանդիպենք մենք կրկին,
Կծաղկեն նորեն մեր սրտերում
Վարդ ու ծաղիկներ անգին։
Արտավան Սահակյան! 10.04 2009.
Следующая публикация
Нет комментариев