Предыдущая публикация
Եբր 11:6 Իսկ առանց հավատքի անհնար է Նրա համար հաճոյալի լինել, որովհետև Աստծուն մոտեցողը պիտի հավատա, որ Նա է և Իրեն ջանադրաբար փնտրողներին Վարձահատույց կլինի:
Հիսուսը նրանց ասաց. ճմարիտ, ճշմարիտ եմ ձեզ ասում. նախքան Աբրահամի լինելը Ես եմ:
Ելից 3-ում բացահայտված երկրորդ տիտղոսը «Եհովա»-ն է, որ նշանակում է «Ես եմ, Որ եմ»: Այս տիտղոսը գլխավորապես կազմված է «լինել» բայից: Տիրոջից զատ ամեն բան ունայնություն է: Անցյալում Նա էր, ներկայում Նա է և ապագայում Նա է լինելու: Երբ ասում եք ....«այլևս ոչ թե ես, այլ Քրիստոսը», դուք հավատում եք, որ Աստված է....Դա ենթադրում է, որ դուք գիտակցում եք, որ դուք չեք, իսկ Նա է:
Ոչինչ չի կարող եզակի Աստծուն ուրախացնել, բացի մի բանից: Դա հավատքն է: Հավատքը հավատալն է, որ Աստված է: Այժամ թույլ տվեք հարցնել.«Եթե միայն Աստված է, ապա որտեղ եք դուք»: Օրհներգ 333-ի առաջին քառյակում ասվում է.«Քրիստոսի հետ թաղվել եմ, հառնել, էլ ի՞նչ է մնացել անելու. Ջանքերս բոլոր դադարեցնել և կյանքի նորության մեջ քայլել. Փառք Աստծուն»: Որտե՞ղ եք դուք: Գերեզմանում: Այսօր ով՞ եք դուք: Պետք է ասեք.«Այլևս ոչ թե ես, այլ Քրիստոսը»: Դարձյալ ուզում եմ հիշատակել Ջոն Նելսոն Դարբիի խոսքերը. «Ի՜նչ ուրախություն է ոչինչ չունենալը ու ոչինչ լինելը, ոչինչ չտեսնելը, բացի փառքի մեջ եղող կենդանի Քրիստոսից, և ոչնչի համար չհոգալը, բացի այստեղ՝ երկրի վրա Նրա շահերից»: Մենք տեսնում ենք կատարյալ նվիրում Աստծուն: Սա հավատք է: Մենք ոչնչի համար չենք հոգում, բացի Նրա շահերից: Մենք պետք է միշտ ասենք.«Ոչ թե ես, ոչ թե ինձ, ոչ թե իմ այլ Նա, Նրան, Նրա: Նա է առաջինը, վերջինը և բոլոր միջանկյալ բաները»: «Քրիստոս, լոկ Քրիստոսը»: Միայն հավատքը կարող է ուրախացնել Աստծուն, և հավատքը հավատալն է, որ Աստված է : Ոչ թե ես, այլ Քրիստոսը: Հավատալը, որ Աստված է, Աստծուն ուրախացնելու՝ Աստծու համար հաճոյալի լինելու միակ ճանապարհն է՝ եզակի ճանապարհը: Կցանկանայի հարցնել քույրերին «երբ դուք հարդարում եք ձեր մազերը, հարդարողն ով՞ է»: Ձեր մազերը հարդարելիս պետք է ասեք.«այլևս ոչ թե ես, այլ Քրիստոսը»: Բայց շատ քույրերի դեպքում ոչ թե Քրիստոսն է, այլ իրենք: Եթե Քրիստոսը հարդարեր ձեր մազերը, Նա դա ձեր ձևով չեր անի: Դուք պետք է հիշեք սա: Ձեր մազերը հարդարելիս պետք է կարողանաք ասել.«Փառք Տիրոջը, այլևս ոչ թե ես, այլ Քրիստոսը»: Դուք և ես պետք է ամեն ինչ այսպես անենք:
Շատ հաճախ, երբ եղբայրները պետք է ինձ այցելության գան, ես աղոթում եմ.«Տե՛ր, եղբայրները գալիս են ինձ այցելելու: Ես չեմ այն մեկը, որ կարող է բավարարել նրանց կարիքները: Տե՛ր Դու ես այդ մեկը»: Սա հավտք է՝ հավատալը, որ մենք պետք է հեռանանք և տեղը Նրան զիջենք: Ես պետք է ամեն ինչում ուրանամ իմ անձը և ամեն բանում Նրան ապավինեմ: Ձեր անձն ուրանալն և Նրան ապավինելը հավատք է: Սա է հավատալը որ Աստված է:
Նույնիսկ սպասավորության հավաքույթի վերջում, որպես կանոն ասում ենք.«Սրբեր, այժմ խոսքը կիսվելու ձեր հերթն է»: Այն, ինչ պետք է ասենք. «Ոչ թե մեր հերթն է, այլ Քրիստոսի»: Եթե այսպես ապրենք, Քրիստոսի հարստությունը կբխի մեր բերանից: Շատ հաճախ հավաքույթի գալուց առաջ աղոթում եմ Տիրոջը.«Տեր, խոսողը ես չպետք է լինեմ, այլ Դու: Ես խաչվել եմ, բայց Դու ապրում ես իմ մեջ: Դո՛ւ պետք է խոսողը լինես»: Ամեն ինչ ուրիշ է դառնում, երբ ուրանում եք ձեր անձը, ապավինում Տիրոջը, այսինքն՝ հավատում, որ Աստված է: Վիթնես Լի
Следующая публикация
Нет комментариев